Vlaamsche Arbeid. Jaargang 9

[p. 145]

Van schadelijke Dieren

Everzwijns

Hij krulde in een bolle lijk een everzwijn, van 't zeer, zeggen de landsche menschen, sprekend van iemand die zware buikpijn heeft.

Hun vergelijking is juist; betrap een everzwijn, wijl het in de wereld gaat, van 't minste stuikje of stootje dat ge het toebrengt, krult het zoetjes toe, precies lijk een kramplijder, die zijn handen aan den buik houdt en thoope krimpt en oei! oei! oeie! steent.

Men noemt die beestjes terecht zwijns, want hun tootje is geheel een zwijnewroetje en hun ooren zijn ook geheel de pijlende lapjes van engelsche zwijns.

Uitgerokken, in zwierenden zwervenden tocht, doet hun aanzien vreemd aan; hun zwart muileken draait om en rond in zoekende houding en ze spoeteren op hun zwarte pootjes, precies lijk zoet-dravende zwijntjes, - heel bevallig van houding - doch hun kromme rug, met harde, dweers-vinger-lengte stoppels gruisdikke bezet is afstootelijk.

Bezie dat leelijk spook loopen, konijne-grootte, bezie het zoeken en snuisteren, bezie het langs achter en al voren, 't is overal even afzichtelijk - en doe het verschieten, in een schietgebed biddens, rolt het ineen en vindt ge er noch kop noch steert meer aan; 't is 'n bolle, met scherpe pinnen bezet. - Ge zoudt u afvragen waar scheidt dat nu? Hewel, het scheidt waar het opengaat en dat gaat open juist aan een klein putje in 't midden van de bolle, langs onder.

't Is daar ook al wat het beestje kan om hem te verdedigen, en eens toegeloken, blijft het liggen, stil, roerloos, in schijn leven-

[p. 146]

loos - en wacht het op de dreigementen en herdt het wat er van komen kan.

Everzwijns zijn benauwde beestjes die maar bij nachte uitzetten op vangst en tevreden zijn met 'n slekke, doch liever heneiers zuipen als ze er aan geraken. Daarin slachten ze van ik en gij; 't beste liefst.

Men vindt ze dan ook veel in de nabijheid der boerenhoven en zelfs op de hoven, onder houtlagen en strooihoopen, onder vummen en schelven en zelfs in de hanglaten van schuren en stallingen.

't Gebeurt dikwijls, vooral in den uitkomen, dat de boer of de boerin de roodgekamde poeliën hoort keuriën en kakelen, ginder in het eegdekot - en toch geen eiers in de nesten vindt; dan vallen ze uit tegen wezels en fischouwen, ze doen trapen en valstrikken plaatsen, om de roovers te vangen, tot op zekeren dag, het hofhondje een bolle-met-stekels van onder de eegden rolt, - en daar hebben ze den dief bij zijn stekkersbaard.

Doch het rollen gaat niet gratis en Markies, het klein hondje, tast met zijn pootje, schuifelt door den neus, grolt en bast verwoed, doch zwicht hem wel hard toe te bijten, hij is immers al naar school geweest en bloedt aan neus en lippen uit de diepe wonden, die de everzwijnstoppels maakten.

Honden die hun examen gedaan hebben, greinzen eerst als ze een everzwijn vinden, en greinzend, krullen ze de bovenste lip op en de onderste neer, dan steken ze heel voorzichtig den muil tot tegen de ineengekrulde beeste, grijpen eenige stoppels tusschen de vorenste tanden en dragen zoo hun buit naar het hof.

's Winters maken de everzwijns een nestje van droge bladeren, ergens diep-weg, tusschen de struiken van ongekapte doorn- en singelhagen, ze zijn, evenals het koningje en nog een boschvogeltje, dat men ovenmakertje noemt, ook ovenmakers; hun winterpaleis is langs alle kanten met loovers toegesteken, buiten een klein openingje, langs waar ze uit en in kruipen en dat ze ook toemetsen, als ze thuis zijn.

Die stille beestjes leven gansch alleen, zoowel de mannetjes als de wijvetjes en het is heel buitengewoon er twee in onmiddelijke nabijheid te vinden.

Men vindt loophondjes te lande die uiterst geern op everzwijns speuren, en als ze er een thuis vinden, kunnen ze een halven dag of meer op dat nestje staan grollen en bassen en leelijk doen en in de struiken bijten - maar in het zwijntje niet - tot er een koeier of een schooljongen bijspringt, die zuiver uit wreedheid het everzwijntje

[p. 147]

uitrolt en dood slaat of stampt - want dat is toch de gewone gevarenis van betrapte everzwijntjes.

't Is schande! want treffelijker beestjes bestaan er niet; al wat men er tegen kan inbrengen - zooals hierboven gemeld - is, dat ze soms een eitje zouden zuipen - en 't zou een pater gebeuren.

Warden Oom