Vlaamsche Arbeid. Jaargang 7

[p. 466]

Sonnetten

I

Mijn goede vrienden om een laten disch
Te saam bij blij gekout of ernster woord,
Wanneer het straks weer licht en morgen is
Vlucht elk van hier langs de eigen paden voort.

En zoo zal 't zijn na duur van tijd, gewis
Zoekt elk van ons een veilig-eenzaam oord,
Bàng voor een vriendschap; en het vast gemis
Wanneer de waan verwondend is verstoord.

O laten wij dit wreede elkander vragen:
Wes komen wij zoo gretiglijk te samen
Welwetend: 't einden is beruste' of klagen?

Slechts de eenzaamheid kan ons geheel omvamen,
De stilte slechts kan onzen aem verdragen:
En goede vrienden worden schoone namen...

[p. 467]

II

Mijn lichaam zij de rijke ondroogbre bron
Waar 't lang-gehoede leven aan ontwelt
En 't uwe 't blanke bekken dat dit kon
Behoeden al de dagen afgeteld.

Opdat het wild-vijandige geweld
Van 't wisselend getij van wind en zon
Als 't heerscht en hoont op 't arme waereldsch veld
Niet deer' wat liefde aan leven vreugdvol won

En is de tijd van wachtens heil vervuld
Dan zal aan u een nieuwe vorm ontrijzen:
Een wezen schooner dan wij 't mochten peizen,

Ons kind dat uit uw goddelijk geduld
Gerijpt is tot het ademende beeld
Van wat de liefde ons zóó lang hield verheeld.

[p. 468]

III

Aan G.A.H. van der Stok.

Een zwarte kerel tegen 't schuine licht
Tusschen twee wolkengroepen door:
Een donkre tors waar 't schonkige gewricht
In het onstuimig trillen springt te voor...

Titanen strijden: vier in 't doezeldicht
Schaduwvervloeien wèg in avondsmoor,
En één geweldig en hoog opgericht
In geelvervaagde en ijle hemelgloor.

De blokken rots in bogen door de lucht.
De wrakke aarde zal wel krakend schudden
Onder de treden van die woeste kudden.

Uw einde is met een donderend gerucht
Nabij o, aarde, waar de ontzinde boden
Elkaar bevechten van vervreemde goden!

1910

J. Greshoff