Vlaamsche Arbeid. Jaargang 7

[p. 372]

In herinnering aan
Hendrik Conscience's ‘De Loteling’

I

De ontruste wandlaar poost aan 't plag van t'ruig mastwoud
nu luwt de middag over 't brandrig zand der heide;
hij droomt met stillen zin; de vale kruiden spreiden
een veege vacht rondsom waarover d'hemel blauwt;
wat is de hemel blij nu triestig de aarde rouwt?
Geen graasge akkerkant, geen vooglenzang, geen weide,
geen overweelge boomgaard mag zijn kruinen spreiden,
slechts knort een lastge kruin, daar ievers hoog, benauwd.
Zouden soms hier nog eens de greinen klompen kraken
van Trien die over 't grint bij 't eerste dagontwaken
naar heuren lieven Jan angstvallig henenspoedt?
Hoor, hoe een mastdod doeft in de uitgedorde spelden.
De vliegen schichten stil.. Ach, als zij eens vertelden
hoe kommerlijk hier Trien ging met een zwaar gemoed..

[p. 373]

II

De late wandlaar doolt met straks vermoeide schreden
het knerpend mastbosch door waarin de schemer grauwt;
grafkoelte weeft wat mist die langs de stammen flauwt
en om 't mysterie gaat hij traag en stiller treden;
want molmend doodsgebeent van killer nârigheden
kraakt niet als hier dit uitgestorven hout
waarover 't vochtig mos zijn muffe broezen sprauwt
dat 't als een kerkhof riekt van een zeer oud voorleden..
Zie! door dees schemerheid met strompelenden schoen
aanwankelde de blinde lootling zooals blinden 't doen:
aan 't schorteldoek van Trien deed hij het mastspelt knetteren.
Trien hutst het ranselgoed als blijzaam op haar rug
en, kommerend om Jan, spoedt zij de voetjes vlug
wijl ze een gelukkig lied door 't dompig bosch laat schetteren.

[p. 374]

III

Hoe vinnig gloort de Meizon door de ruigt der kruinen;
spindraden glimpen in 't verguldend licht
dat als uit kerkraam druipt in 's wandlaars aangezicht
en door de boschvert branden zanderige duinen;
nu moet in 't ruige spelt het zonnevuur verpuinen
en brokklen stam op stam, waaruit de gomtraan zwicht
die druppelt klaar, en ront uit ieder dengewricht;
zoo druipen keersen in Maria's kloostertuinen.
Nog peist de wandlaar hier des lootlings afscheid na..
Stond hij niet eenzaam aan dees dén-stam waar ik sta?
Hier kwam herinnering aan 't lief zijn blik verzoeten..
Hij glimlacht als in droom en wijl het mastspelt schauwt
op zijn bezond gelaat, murmelt zijn mond verflauwd
tot 's liefs afwezig beeld in 't heizand aan zijn voeten.

Karel van den Oever