Vlaamsche Arbeid. Jaargang 7

[p. 24]

Aan Tullia

Tullia, wij zijn twee boomen
Die Herfst gescheiden hiel',
Wijl 't droog geblaêrt, als zooveel droomen,
Eenzaam van hun takken viel.

Maar de oude, kaal-bevonden tronken,
Als Lente's sap door hen weêr spoedt,
Stellen weelger bloei ten pronke
Dan jeugdger boom vermoedt.

Zij spreiden hunne wijde twijgen
- Rond en vol is al hun kroon -
Tot hun takken samen-neigen
Tot één gestrengeld schoon:

Want één bloei is aller bloeien
Onverdeeld -
Onverdeeld als zonnegloeien
En Liefde's diepste weeld. -

Tullia, wij zijn twee boomen,
Door eigen bloei vergaârd
Tot één oogst van puurste droomen,
Uit vroegren nood gespaard.

F.V. Toussaint van Boelaere