Vlaamsche Arbeid. Jaargang 5

[p. 158]

Dages-doodstrijd

De dag al stervens-moê heeft zijne matte leden
Lijk een verleefde man berustend neergeleid...
En d'Avond knielt bij hem en prevelt stille beden
En laaft hem - wen hij dorst - met zijn weemoedigheid...

En d'Avond hangt het rood der Zonne rond zijn kamer
Zoolang de Dag nog leeft: Straks siert men ze met Zwart!...
En in de vert'! heel ver... een kloksken is 't gehamer
Van die de kiste klopt... nu lijze... dan weer hard!...

En lijk begeerende oogen van hen die willen erven,
Staan achter boomenschermen de sterren schuw te zien:
Of nu die dag - die Oude!... niet eindelijk gaat sterven?

Leo Van Goethem.