Vlaamsche Arbeid. Jaargang 5

[p. 114]

Verzen

I

Een matte mistdag was 't wijl ik u henen-leidde
naar 't oud-stil klooster-huis in staag gedruisch der stad,
en zoende u in uw lokken, toen de tijd verscheidde
en met uw zoen ontvlood al wat ik teederst had.
Maar toen ik keerde langs de wijde luide straten
en 't neevlend neigen van een reine heimwee-vlam,
en later, door den avond - waar we traag-verlaten
veel bloemen plukten - ik bij 't schuchter dorpje kwam
en in het huis, nu rustig, waar nog dezen morgen
uw blijde stemmen zongen, lijk een vogel-lied,
voelde ik mijn eenzaam hart in loomen droom geborgen
bang beven, als op d' heide 't hooge water-riet.
Nu gij zijt heengegaan mag ik uw meisjes-droomen
ontblaren, blad na blad, als men een bloeme doet
in warme kamerstilte en ruischen van de boomen
in zilvren avond waas zoo zacht en balsmend zoet.
Nu zijt gij ver, mijn lieve, en bidt uw blanke beden
voor mij die mijmren blijf in 't ledig vrede huis
en viert in sierlijk goud de strenge feestlijkheden
en kust den Bruidegom aan 't groote kloosterkruis.

II

Zoo wij, in blijden waan ons leven mooier dachten
gelijk een late landschap of een witte tuin
en 't suizen van den wind door avond-boomen-kruin,
en 't lied der lieven als waar gouden voglen lachten
die bij den dageraad, de zomer blonder dachten,
zoo wij niet wisten hoe, na spel in bosch en beemd,
bij meidoorn-hagen, ons de vreugde zou ontvreemd

[p. 115]

 

en we in den bangen nacht wijd-eenzaam zouden wachten

 

en weenen pijnlik-stil en naar den morgen trachten,

 

dan waren we niet vroom, als in een droom, gekomen

 

uit sombre schaduwing van bloemen en van boomen,

 

en hadden niet Uw Hoofd, waarop de Vrede rust

 

met reine hoop naar Zon en Liefde en Licht, gekust...

 

Zoo wij in blijden waan ons leven mooier dachten...

III

De tuin was ijdel in de lijdzaamheid der boomen
waar vruchten, die nu blozend waren, stil en warm
verborgen hingen, en 'k niet meer uw zachten arm
geleiden mocht langs 't pad waar d'herfst was neergekomen.
Hier speeldet gij - en 't glanzen van uw gouden haar
herdacht ik aan 't geluidloos wijde wolkendrijven
wijl onze blijde harten dolend samenblijven
bij 't wazig westerwoud waarop ik mijmrend staar.
De simfonie der voglen die nu schuchter vlood
uit kalme Minzaamheid van schemerende hoven
was minder mooi als uwe stem in 't innig rood
der zuchten-àl die boven onze hoofden schoven.
De weemoed-wolken van eenzelvige eenzaamheid
gaan ruischloos door 't geluchte als droef ontnomen droomen
en voor dees ijdle tuin van lijdende avond-boomen
voel ik zoo bitter waar hoe gij m'ontvlogen zijt.

Karel van de Vijver