Vlaamsche Arbeid. Jaargang 4

[p. 265]

Vallis Amantium

Een lenteland van Droom, ver van dees donkre aarde...
Een toovertuin van lust... een wondre wonnegaarde...
een welig Liefde-dal, waar bleek de leliën bloeien,
veel blank-geheven kelken in 't heldrend licht-omvloeien,
bekers vol droom-geluk, waarin 't Vergeten kraalt...
En Vrede weidsch en klaar gelijk een zonneregen,
die zaligend door de weelde dier lichtvalleien daalt...

En zacht-omstrengeld gaan langs alle bloemen-wegen,
Geliefden, teeder-zoet de hoofden saamgebogen...
De Droom leeft licht en klaar in hunne stille oogen
en hunne blikken zijn van ziele-vreugde zacht...
En vóór hen deint het Dal in blanke bloesempracht,
en bloeit zoo wijd en wonnig voor hun liefde-treden...
De lucht is roerloos-stil als blauwe droomen-meren...

In 't klater-klare water baden naakte maagden...
Hun gouden haren waaien als een welige wade,
langs bleeke, ranke schouderen streelens zacht te neer...
Hun beeltenis spiegellacht in 't blauw-klaar water weer...

En rozig-naakt langs bloem'gen bekenboord gezeten,
in blanke goden-pracht van hunne jonge leden, -
liggen de efeben in blauwigen schauw der boomenleien,
en spelen droomerig-stil op herders-schalemeien...

[p. 266]

 

En kinderen gaan, met kronen in het haar, te ringel-reie,

 

blij-zingend langs de welige bloemenweien...

 

Hun klare stemmen zingen zacht een lichte lente-zang,

 

De weergalm in het bosch herhaalt hem zoet en lang.

 

 

 

De duiven wieken wijd in vele blanke vluchten

 

en varen ver en hoog door welig-klare luchten...

 

't Al is een licht-geluid... een hymne naar de heemlen...

 

't Al is een klaarte-lied van zangvol zonne-weemlen...

 

 

 

En de geliefden in die blanke droomenrust van Vrede,

 

voelen hun minnen kalm als hemel-blauwe meren...

 

Zij rusten... liefde-stil... en hart aan hart gevlijd,

 

aanschouwen in hun oogen: een Vreugde-eeuwigheid...

 

 

 

Een lenteland van Droom, ver van dees donkre aarde...

 

 

 

Gust. van Roosbroeck.