Vlaamsche Arbeid. Jaargang 3

[p. 110]

Ontwaken

Op den helledonkren klomp,
stad geheeten binst den klaren,
die daar rust, nog loom en lomp,
alsof d'huizen graven waren,

rijst in tragen tocht de dag
die de nachtdwaal schuift van kanten,
veerdig om zijn rozige vlag
boven de oosterkim te planten.

Allenthenen wordt het klaar,
allenthenen komt er leven,
allenthenen, ver en naar,
raakt het dekkleed opgeheven.

Duidlijk blijkt reeds overal
wat de toren, schouwen, daken,
wat de stede worden zal
in dat helderblijde ontwaken.

't Roert iets heimlijks in de lucht
als van geesten die vervliegen
en, hun diepen slaap ontvlucht,
naar het licht omhooge wiegen.

't Ruischt een windeke jolig-frisch
door de kruin der populieren,
zalig dat 't ontbonden is
en zoo vrijlijk rond mag zwieren.

[p. 111]

 

Al dat stil viel binst den nacht

 

als van lamheid overkropen

 

rept en roert, of leutig lacht,

 

zet de keel nu wijdgat open.

 

 

 

Onder pan en euzieberd

 

waar 't halfduister nog bleef hangen

 

't vogelnestje wakker werd,

 

piepend, kriepend van verlangen.

 

 

 

't Moerke zit te roeren àl:

 

't Rekt zijn vlerken voor een stonde

 

eer het neerstig vliegen zal

 

achter eten, in het ronde.

 

 

 

Blinkend blauw in daggewaad

 

spant de breede hemelhoge,

 

binst den gulden dageraad

 

vlammend speiert naar omhooge.

 

 

 

Z'is daar! In het oosten steekt

 

zij heur gloeiend hoofd naar boven!

 

Z'is daar! zie!... De zonne breekt

 

los van uit een purpren oven!..

 

 

 

't Vloeit in golvend goud een zee

 

zindrende stralen over de aarde,

 

over veld en over steê,

 

alsof 't Licht het Leven baarde!

 

 

 

Daken schitteren geluwrood,

 

tinnen blakeren, torens glimmen,

 

schouwen schijnen nóg zoo groot

 

in dien gloed omhoog te klimmen,

 

 

 

Opgewekt gelijk de bruid

 

bij de komst des uitverkoren,

[p. 112]

 

tiert de stad heur blijdschap uit

 

en 't luidt dag op gindschen toren.

 

 

 

Ave! galmt het door de lucht!

 

Ave! trilt het door de zielen!

 

Ave! gij die zwoegt en zucht

 

moet een stonde eerst nederknielen.

 

 

 

Straten, wijken, gansch een volk,

 

't is al wakker, opgetooverd

 

door de gulden zonnewolk

 

die het luchtgespan verovert.

 

 

 

Deuren, vensters openslaan:

 

't daglicht piept de woonsten binnen

 

waar de werkers weerdig staan,

 

uitgerust van ziel en zinnen.

 

 

 

Nu komt 't woelen in de straat

 

met het ruchtig kloefklabetteren

 

van het volk dat vlijtig gaat

 

en zijn doeninh uit moet schetteren.

 

 

 

Dra staat gansch de stad te been...

 

plechtig rijst de zonneschijve,

 

raapt heur stralen scherp bijeen

 

en valt d'aarde heel te lijve...

 

 

 

Dag is 't weêr met Gods genâ.

 

Dag!.. De schepping, gul aan 't smaken

 

slaat het wonder schouwspel gâ

 

van haar leven aan 't ontwaken...

 

 

 

Op 't verdiep van gindsche woon,

 

lachten goudgevlekte ruiten,

 

kijkt een meisje, levende schoon,

 

steekt zijn koddig kopke buiten.

 

 

[p. 113]

 

Blonde Sylfe! 't doet u deugd

 

de eerste zonnestraal te vangen,

 

die dan heusch en stil verheugd,

 

rozen schildert op uw wangen.

 

 

 

Zon en meisje! meisje en zon!

 

Beider hert uit goud geweven!

 

Zoet geheim! Geheimer bron!

 

Liefde, lente, licht en leven!...

 

 

 

D^r Jul. Delbeke

 

Roeselare