Vlaamsche Arbeid. Jaargang 1

[p. 179]

Verzen

Gelijk het woud in ruischeloos gerucht
heel zachtjes dood gaat als een vrome droomer
bij 't naderen van zijn lijdend eind nog vromer
voor 't glorierijke van zijn dood beducht,

wen 't stiller is en alle klanken loomer,
elk najaarsblad gelijk een gouden vrucht
zwaar wiegelt in de teer-ontblauwde lucht
waar het een symfonie is van den zomer,

Zoo heb ik u, o dagen van mijn lust,
gij, wien ik eens wanhopig had gegeven
mijn zingend hart, subliem symbool van leven,

en laf mijn eigen ziel had ingekusd,
heel zacht en zonder om de dood te beven
zien sterven in de glorie waar gij rust.

Jan Van Nijlen

[p. 180]

 

O toen de loome dagen blauw en stil

 

in slapende uren langs de boomen lagen,

 

de dagen lijkend op veel andre dagen

 

die ik, om goed te zijn vergeten wil,

 

 

 

toen drupte wijsheid als een gele honing

 

uit al de bloemen in de oneindigheid

 

der gouden zomerglorie, die gewijd

 

had 't woud tot een paleis en mij tot koning.

 

 

 

Maar andre dagen vloden om de boomen

 

en andrë uren rijpten gansch het woud

 

totdat 't verkeerde in een vloed van goud

 

en roerelooze vlammen en mijn droomen

 

 

 

lijk rijpe vruchten vielen in den wind;

 

toen, starend in het spottend oog dergenen

 

die meenden dat ik om mijn droom zou weenen

 

heb ik gehoord uw zoete stem, mijn kind.

 

 

 

Jan Van Nijlen

[p. 181]

 

Gij kwaamt mij stil-begroetend te gemoet

 

van uit het rijk der lang beloofde landen

 

en wees mij met uw bevend-bleeke handen

 

den weg aan, fluistrend: die alleen is goed.

 

 

 

Toen voelde ik mij op eens zoo groot een moed,

 

ik die gehuild had langs de eenzaam' wanden

 

van mijn stil huis totdat mijn rouw-omrande

 

en zoekende oogen waren blind gebloed,

 

 

 

omdat ik weet dat Lente weer zal keeren

 

met nieuwe klank en kleur en melodie

 

daar elke boom reeds opbloeit en begint

 

 

 

te zingen als een breede symfonie

 

van blankheid die zacht fluistert in den wind:

 

de Lente komt: zij zal u 't leven leeren.

 

 

 

Jan Van Nijlen.