Vlaamsche Arbeid. Jaargang 1

[p. 58]

Bekentenis

Geen dag en is zoo klaar, geen avond nog zoo licht
of 'k wend me steeds naar u en zoek uw aangezicht,
waarin de dag ontgloort of heldre sterren gloeien
en alles tot me lacht, als 't weeldrig openbloeien
van wonderbaar gebloemt, in zonnig blijden gaard,
waar nijvrig handgebeef de warme mullige aard
om iedre struike dekt en op de rozenknoppen
de zilvren peerlendauw met teedre zorg laat droppen.

Geen dag en is zoo klaar, dat ik niet naar u schouw
die als de zonne zijt en onbewimpeld trouw
uw warme wonnig licht geheel om mij doet lichten,
me droomend staren laat en al de vergezichten
ten breeden horizon, tot een visioen verwerkt
waaruit het zoet genot in volheid stroomt en sterkt
de frissche bries der hoop, die waait mij lavend tegen
en werpen zal 't geluk langsheen mijn blijde wegen.

Geen avond is zoo licht, of 'k zie uw wezen daar
en 't flonkerstralend oog, zoo mysterieus en klaar
als heel d'oneindigheid vol vreezen en vol hopen.
Ik voel mijn hart zoo zwaar en 't bitterzoete nopen
dat mij naar u steeds drijft, klopt immer sterker voort
en weet geen stillen meer. Mijn teeder preevlend woord
is zoel als lentewind en stamelt in ontroering
dat ik u geerne zie met dieper zielsvervoering.

Albert Fierens