Vlaamsche Arbeid. Jaargang 1

[p. 7]

De Verwachte

Ze had de deuren open-gezet, Maria Magdalena, de deuren wijd open-gezet en de vensters, van 't Westen naar het Oosten. 't Was de avond geworden, dat de zon is laag genoeg, binnen te treden de huizen langs de deuren; en, rood en deluwend-purper, schoof ze in huis hier als brekende lanen, van aan den tuin binnen liggende in blakere klaarte uit de gulden gloeiende zoden, naar 't grijze en peerle-teeder licht van 't vóordeur-vierkant; in de duisterende kamers, overigens, bij elke hellere bres, een wazende waaier die opende op de vloeren waar schaduwen bewogen, en steeg verbleekend tot de matte blankheid der beeldekens op de schouwen, of zette in doffen gloed de koperen vaten.

- Ze had de deuren open-gezet, hankerende en verlegen. Er waren geuren, die niet en waren bij dage. Zij was als, docht haar, een klein kind; en zij duwde hare armen naar hare borsten toe. Er trilde warme huivering. En 't was dat ze zich blij gevoelde, en verlegen, alleén te zijn.

Boven haar, op den zolder, wist ze Lazarus. Hij stond ten kweerne; en 't scheen haar dat ze zijn hoofd snokkig bewegen zag onder de toren-muts, en zijn bestoven baard, gebogen waar hij naarstig de stange roerde.'t Wemelen van 't gemalen meel zeefde goud in de kamer door de retige vliering-planken, als een lichte regen in den Meie, bij zonne; en de hobbelige steenen raderen ronkten daverend als ontallige dronken bieën. Ze was blij, dat hij, nijverend, niet hooren zou het gaan van hare voorzichtige schoenen; daar ze wist Martha, de zuster vol knorren, bedrijvig van ijverend bestellen en veel praats in de koomenijen der susserig-snaterende avond-gebuurte.

En ze was angstig ook: zou hij komen, die ze verwachtte; zou Hij komen, de Heer, zoo de verspreide mare ging? - Ze zat, huiverend van

[p. 8]

bedremmeldheid die glim-lachte, rillend ineens ten killen rugge van beschaamdheid die vreugdig klopte aan heur hart. En zij en wist niet hoe, verleid van welke onnoozele hope, zij zat daar in de duistere bank recht in hare beste kleêren: in 't witte schoentje dat gouden gespte, waar-boven de groen-zijden keerle glansde in kreuken die de knieën droegen, en 't keurs vol glimmende steenen dat hooge naar voren welfde. Het haar, dat recht en zwaar hing van geurende balsems, had, in zijne beide vlechten dalend, de kleur der avondzonne zelve; en haar gezicht, wit in den avond als géen witheid is, was aangedaan alléen in haar groote oogen. Zoo zat ze, in 't benepen geluk harer eenzaamheid en den hopenden schroom van wat moest komen.

En zóu Hij komen? - Sedert het geweest was dat Simoen de melaatsche, - genezen niet alleen, en geweken de vratige puisten, maar hij weder zijnde in 't bezit van nieuwe vingeren waar hij slechts toonde nog rottende knuiststompen, - met dravend gesnap van een grooten mond en 't gebaren van verheven manieren, verhaalde steeds op nieuw 't verhaal en verspreidde steeds de tijding dat Hij zéker terug zou komen, vermits Hij hem gepleegd had 't mirakel van zijn helen, zoo wachtte zij Hem te elken keere, en verwachtte Hem gelijk zij Hem tóen had gezien, en beluisterd was van Zijn eigene goud-tredende glorie: niet groot in 't gelend kleed, en het aangezicht niet schoon als van de magdaleensche jonkers die haar aanzochten, maar groot van zijn dank-omringden eenvoud en schoon van de vereerende hulde; neen: groot en schoon omdat Híj het was. Zij wachtte en wachtte op-nieuw den vluggen stoot in heur hart, bij Zijn vredig aanschouwen, en of zij weêr zou trillen in hare beenen. En zij zat, verlegen, in de duistere bank waar Híj haar niet zien en zou, doch waar zíj over-tuurde het lange grijzende lint der dreve, daar géen boom vermocht nog met scherpte een schaduw te leggen, maar de schaûwen doezelden uit in 't schaarscher-dalende lichten...

En Lazarus, boven, draaide hard-nekkig de kweerne-stange; en was haar de gerustheid dat ze niet gauw zou terug-zien aan-zeulende Martha met gevulde mande. Zoo kon ze onbeknord Hem wachten, die komen zou... - De avond, zaluw van paarschere kleuren, wierd den adem der rustende boeren: 't laatste gebaar op de velden had gedoofd de eind-felheid der zon. Thans was de grauwende vrede in de huizen, en, vóor den glim-lach van het dankend maal en 't op-klaren der lampe die rónd de tafel teekent, de ernst van de dankende gebeden... Stappen naderden nog, die zeldzaam wierden;

[p. 9]

holle-blokken knotsten, - waar Híj week-gaande was op bloote voeten...

Zij zat, rechte. Zij verschikte hare knieën in de krakende keerle-zijde. Zij zag, onbenieuwd, de matte witheid harer handen, en merkte, onverschillig, dat zij al hare ringen vergeten had. Haar boven-lijf was zeer lang en rilde; en, luisterend, hoorde zij de geit die schuurde aan de muur, van 't naasten stalken. De ure kon lánge duren. Eene huivering wierd koud op haren rug, en miek stijf, bij plaatse, de keten der wervels... Zij staarde de bewegende schaduwen aan van een takje met twee blaadjes, dáar in den gang waar het wat klaarder was nog; de schaduw had geen veld meer van oranje, want het groen moest, van goud, thans vaal zijn in den tuin; hier, ter zit-kamer, werden bleeker de krinkels van het zand, en donkerder daar-onder de bronzig-bruine tegels als bloed dat ronde meer en dikker. Zij wachtte, en ze wist niet of ze méer verlegen wierd...

Lazarus snokte aan de stange. Bij middag had hij gezeid: het peil moet af. - Geen naderen van Martha.

- Zij stond op, en verschoof wat verder het gordijntje. Zij zag de twee reken boomen der dreven. Gij zoudt niet meer hebben gezien waar, boven stam aan stam, de kruinen scheidden. Er waren geene gangers meer op 't duister-naderend, neen, -verwijderend lint der kasseie. - Zij zuchtte. De avond daalde gáuw van avond. En de geit wreef geweldig het hobbelig muurken. Had ze eten? Ja, ze had er. - Dat Hij toch niet kwam! Maar het was nog zoo laat niet...

- Thans was in alle huizen een licht. De lampen waren nog niet, in 't duistere, gelijk een sterre-beeld ten hemel is, want men merkte duidelijk de huizen nog aan wit-gekaleide gevelkens. Maar iedere vader droeg, in 't vierkant der hel-getoonde kamer, een kind dat schaterde op zijn schoot. Er rees een nieuw geronk van mompelende grijsaards op den drempel. Er was een lied in de verte, en, verder nog, een trompet als van gebarsten kristal die, bij stootende horten, schalde in een locht deuntje. Het was zoo laat niet; want, was dof thans in huis het onglimmend koper, en ten vloer geen schakeeren meer van tinten: zij kon nog zien, op den muur dezer zit-kamer, het behangsel, behandelend, in de zwartere teekening der figuren, een herten-jacht met paarden als hobbel-paarden. - Zou zij het licht aansteken? Zij roerde in haar kleed. Het gerucht was een gerucht in huis. Ha! zou Hij komen? Langs de achter-deur was nát de geur der tuinen...

[p. 10]

- Lazarus' zoekende beenen traden het trapken neder, de arbeid in-eens gestaakt. ‘Is er geen licht dan nog?’ Zij meende te zeggen: ‘Ik dacht er juist aan, het aan te steken.’ Maar zij antwoordde: ‘Martha is weg om olie.’ Zij voelde in den duistere - ja 't, 't was den duistere thans - dat hare trekken strak werden als van eene weduwe van dertig jaar. Lazarus sprak op nieuw, en zocht zijne sletsen: ‘En het eten?’ Zij antwoordde: ‘Martha...’ Lazarus zweeg, die haar schoon vond. Zij werd zéer ongerust, alsof Hij komen móest...

- Ah, het was ávond thans! En de oogen van haar broeder, den oudste, draaiden hun eenig-geziene wit naar de koude achter-deur. Ze ging er slepend heen, in de snirse zijde van heuren tabbaard. Zij tuurde een oogen-blik nog op den maluwen hemel, met een vlerkend vleêre-muisken in. Zij zag de tuintjes naast elkander, 't Was in September. Zij merkte zeer stipt dat er geene snij-boonen meer aan de staken hongen, die fel scherp stonden op den hemel; alleen: roode koolen die witten, de tuil der hooge spruiten, wat opgeschoten sla nog. Zij deed de deur toe; de klinke klonk toe. Met de veiligheid kwam haar mis-troost in huis.

Ze stak de lampe aan. Lazarus zei niets, en alleen bezag dat zij treurig was, en droeg haar beste kleêren. - Maar toen Martha binnen-trad met het slameur dat ze 't ál ging verzetten, dan ging het: en geen eten? en geen vuur in de stoof? en de groen-zijde keerle? - Martha was een huis-houdelijk wijf, en niet jong meer. - En 't was geweest hier, zeker, weêr een nieuwen vrijer, en na af-spraak? Ah, had ze geweten!...

- Dan heeft Maria Magdalena niets gezeid. En ze heeft geen avond-maal genomen, voelende hoe Lazarus niet dierf aandringen. En in haar bed heeft ze gesnikt...

Karel van de Woestyne.