De Vlaamse School. Nieuwe reeks. Jaargang 11

[p. 331]

Mijn vreugde

Zóó is mijn vreugde nu: een witte bloem.
De blanke bladen lichten zich omhoog
en zoeken bleek en vragend naar de zon.
- Soms valt een straal recht in het bloemenhart,
dan tintelt warm het bevend-reine wit
en rozig bloost het blanke bloemgelaat
één korte stonde, tot de zon verdwijnt.
Dan staat zij weer te wachten, bleek en stil.
- Zoo wacht mijn droeve vreugde dagen lang.
De stille, - grijzë uren komen - gaan
over haar moe gedragen, bleeke hoofd!

Waak óp, mijn vreugdebloem, straks naakt de zon!

Else van Brabant.

Amsterdam.