De Vlaamse School. Nieuwe reeks. Jaargang 8

Zielskreet der zee

Doodstil lag de zee -, tot den horizon
gedekt met een zerke van ijs;
doodstil lag de zee, een zee zonder stem,
geluidloos als 't wolkzware grijs,
dat zonder beweging zich zwijgend boog,
strak starend op haar als een lichtloos oog
in 't doode heelal, waarin niets bewoog.

Doodstil lag de zee met haar machtloos heir
van vorstlijke golven beklemd,
gelijk hooge zielen wier vleugelvlucht
van vrije gedachte is gestremd
door ijskille ontgooch'ling, die zonder moed
haar kracht laat bevriezen bij zielegloed
en de lichtgolf bluscht van des geestes vloed.

Schuimbruising, bevrozen, gestold als sneeuw,
vereend met de sneeuwwâ der lucht,
bedekte heel 't strand, en tot verre kim
torschte oceaan d'ijszerk, ontvlucht,
gegroeid uit rivieren. Eén kreet, wel zacht
maar toornig als muitende strijdersklacht
hief even de drukkende doodenvracht.

En wêer lag zij stil, in haar graf bekneld,
de zee! de ontembare zee!
Maar toch, - in die klacht had haar kracht gejuicht!
Die klacht was de kracht van haar wee.
Loomstil lag de zee, ompantserd met ijs;
laag boven haar, doodstil, het wolkengrijs,
op en óm haar doodstilte van sneeuw en ijs.

Zij vlijmt door de ziel, die noodkreet der zee
in wier diepten volleven woelt:
maar ook, - zij verrukt wie die klacht verstaat,
de kracht in die klacht heeft gevoeld,
en mensch'lijke ziel herkent in de macht
der zee, d'onbedwong'ne, die dwang veracht:
bij willende worsteling Vrijheid wacht.