De Vlaamse School. Nieuwe reeks. Jaargang 7

III
Avond

Een lange lichtstreep van de lage maan,

Omwolkt en bleek, loopt over 't water heen,

Dat rustig rimpelt in den avondwind.

Des molens forsche romp, die pal zich heft

Op d'opgehoogden oever, plompt in 't nat

Zich met gebroken lijnen, en beweegt

In vreemd-fantastischen kadans. In 't West

Steunt wijd zich op het land met diepen gloed

De zon die sterven gaat, en 't rood vervloeit

In 't somber avond-vallen meer en meer,

Totdat nog slechts een flauwe lijn van licht,

Haast kleurloos in des avonds kleurloosheid,

De doode glorie van den dag verkondt.

De maan wordt sterker, en de vale drom

Van schimmen die haar luister eerst verborg,

Wordt langzaam opgezwolgen door het licht.

De wind gaat liggen, en het spiegelbeeld

Des molens rust beweegloos in het vlak

Van 't water, dat in eff'n stilheid ligt,

Gesust door 't liefdrijk streelen van de maan.

Edw. B. Koster.