De Vlaamse School. Nieuwe reeks. Jaargang 7

Twee tooneeltjes

I.

't Was bijna middernacht van den laatsten kermisdag. In de ruime gelagzaal der herberg zaten nog eenige wauwelaars te rooken en te drinken, terwijl de doodmoede waardin achter de schenkbank langzaampjes indutte.

Bedeesd trad een oude muzikant binnen en kreeg de toelating nog een laatsten stuiver te mogen verdienen. Dankbaar sloeg hij het weemoedig oog op de vrouw en speelde een opwekkend deuntje; maar zijn hart popelde niet mêe, want de breede rimpels bleven diep in het hooge voorhoofd gegrift en niet een der luisterende genieters dacht er aan, dat de arme stakkerd eene kunstenaarsziel bezat en wellicht snerpend zielewee te verbergen had! Toch vielen eenige centen in het blikken schoteltje, dat hij elken verbruiker bedelend toestak......

- ‘En nu een lied!’ eischte een snoeshaan.

- ‘En een vettig!’ volledigde een tweede.

- ‘Ja, ja, een lied!’ schreeuwden de overigen.

Goedig lachte de stumperd, als wou hij 't medelijden dier onverstandigen inroepen, die niet eens vermoedden dat, na een langen kermisdag, zijne borst droog was en zijne keel heesch gezongen. En hij speelde opnieuw, medeslepend schoon en gemoedelijk, om de gevoeligste hartesnaren zijner toehoorders te doen trillen, in de hoop dat hij hen door zijn heerlijk spel overweldigen zou en van hunnen eisch mocht doen afzien: hij was, och arme, zoo moê en kon niet meer zingen!

- ‘Niets geven, als hij rond komt!’ schreeuwde er een boven de tonen der muziek.

- ‘Die vent hangt m'n botten uit!’ riep een andere, vergramd.

En grimmig sprong de waardin van haren stoel tot bij den armen drommel en snauwde hem toe: ‘Als ge niet wilt zingen, moet ge ook m'n klanten door uw spel niet vervelen! Schei uit en pak u weg!’

Onthutst keek hij op, zweeg plotseling en trok beschaamd henen in den donkeren nacht, zonder eene klacht tegen degenen die hem niet begrepen.

II.

'n Kwart uurs later: 't was over middernacht van den laatsten kermisdag. Nog zaten in de ruime gelagzaal de zelfde wauwelaars te rooken en te drinken, terwijl de slecht geluimde herbergierster achter hare kannen en glazen opnieuw suizebolde.

Stout en onbeschaamd trad eene dertigjarige slet binnen; 't was 'n soort van smarotster der lage kroegjes, die luidop vroeg: ‘Madam, mag 'k eens rond gaan?’

Onder den arm had ze eenige gekleurde platen, in een stuk gewast linnen gerold en welke zij te verloten gaf aan één stuiver voor zes nummers. En met eene radbespraaktheid, die aller aandacht wekte, gaf zij, met walgelijke gebaren en kwinkslagen gepaard, de uitlegging elker plaat, naarmate zij deze den liefhebbers toonde: De liefde op een bankje, Paul en Virginie; De H. Hubertus, De H. Donatus; De koersen van St.-Denijs; De eerste kus, Na den trouw komt de rouw; Ik durf niet, Ik kan niet; De zomer, De winter; De twist, De verzoening; Te groen, Te rijp!

En knipoogend, links en rechts, voegde zij er gekscherend en soebattend bij: ‘Ge ziet het; er zijn er voor ieders smaak!’

Inderdaad; 't was daaromtrent van elks gading, want bijna allen kochten nummers en hadden thans den dikken stuiver te over, dáár, waar ze enkele stonden te voren den armen speelman hun penningje geweigerd hadden.

En toen al de nummers aan den man gebracht waren, onder eenen stortvloed onbetamelijke zetten en misselijke praatjes, waarin de antwoorden der snol veel sterker gekruid waren dan de schalksche dubbelzinnigheden der koopers, hetgeen telkens een uitbundigen schaterlach verwekte, klonk haar schorre stem: ‘Nu moet eene maagdelijk zuivere hand het prijswinnend nummer uithalen!’

Doch niemand bood zich aan, zelfs niet de ongehuwde bazin van achter de schenkbank, waarop de leurster spottend en fier besloot: ‘Dan zal ik het maar doen! 'k Meende 't wel, dat ik nog de beste van den hoop was!’

Medard Verkest.