De Vlaamsche School. Jaargang 30

Uit het kunstenaarsleven.
(Vervolg van blz. 59.)

Eene wolk dreef hem voor de oogen, toen hij den brief openbrak en den inhoud trachtte te lezen, die, met sidderende hand geschreven, hier en daar doorgeschrabd en verbeterd of door tranen uitgewischt was en als volgt luidde:

‘Mijn beste, mijn eenigste vriend!

Vergeef mij, zoo gij kunt, het verdriet, dat ik u aandoe, en bovenal beschuldig uw arm kind niet van ondankbaarheid. Maar ik kan met Paul niet trouwen; mijn gansche hart komt daartegen op. Geloof mij, ik heb alles gedaan, wat in mijne krachten stond, om mij met deze gedachte te verzoenen, omdat ik wist, dat het uw wensch was; en ik weet, dat hij eene betere vrouw verdient, dan ik voor hem worden kan. Ook is het volstrekt geen dwaze, verkeerde trots, geen zweem van te hoog gevoel van mij zelve, dat mij van hem afkeerig maakt; maar het is eenvoudig, dat ik hem niet kan beminnen, den armen Paul, en als hij dat verneemt, zal hij mij leeren vergeten en eene andere trouwen, die beter voor hem past. Daarom wil ik weggaan, omdat ik al den angst en de bezorgdheid ken, die gij om mijnentwille hebt, en omdat ik voel, hoe weinig ik voor elk ander leven deug, dan voor het gelukkige, dat ik nu deze laatste jaren bij u geleid heb. Maak u verder volstrekt niet ongerust over mij; ik ben jong en sterk en werk gaarne, en God zal mij niet verlaten.

En later, als ik eene heele vrouw ben en mij gewend zal hebben, mijzelve door de wereld te helpen, als ik geleerd heb mij mijnen kost te verdienen, wil ik dan weer tot u terugkeeren, en wij zullen weder als vroeger gelukkig zijn, en gij zult alsdan zien, dat uw kind u slechts voor eene korte poos verliet, omdat Edmée u zoo innig lief had, dat zij thans dit groote, vreeselijke offer kon brengen, om u voor de toekomst tot vreugde, troost en steun te zijn. Ik zal eenen dienst zoeken en zoodra ik dien gevonden heb, zal ik aan u schrijven, mijn beste, dierbare vriend, maar zonder u te zeggen, waar ik ben, opdat gij niet komen en mij terughalen zoudt; want ik voel maar al te goed, dat, als gij dat doen mocht, ik niet sterk genoeg zijn zou, om te weigeren, met u terug te keeren.

God zegene u, mijn dierbare, mijn beste, mijn eenigste! vriend! O, geloof vrij, dat ik u thans, nu ik u verlaat, veel meer en inniger lief heb dan ooit in mijn gansche leven, en dat de gedachte van weer eens tot u terug te keeren mijn eenigste geluk op aarde is. En ik zal weder tot u terugkeeren binnen kort; onze lieve Heer zal mijn voornemen zegenen, wij zullen elkaar wedervinden en dit zware beproevingsuur vergeten - dat is mijne innige overtuiging.

Nogmaals, Gods rijkste zegen over u!

Uw arm kind

Edmée.’

Zijn voorgevoel had Elberg dus werkelijk niet bedrogen: zij was inderdaad weggegaan, hij kon daar niet meer aan twijfelen. Maar waarheen en tot wien? Deze gedachte maakte hem bijna zinneloos: dit jonge, hulpelooze, wonderschoone schepsel, zoo argeloos en onervaren als een kind, had zich zoo, alleen en

[p. 67]

zonder bescherming, gewaagd in die groote, wijde wereld van leugen, bedrog, zonde, verdorvenheid en armoede, waar arglist en verleiding onder elke gedaante en in iedere bedrieglijke vermomming op haar loerden!

Elberg kende haren moed, hare vastberadenheid en hooghartigheid; maar waren deze voldoende, om 't alleenstaande kind tegen de gevaren te wapenen, welker aantal ontelbaar is? En moesten niet juist deze eigenschappen, ondersteund door de wilde zucht naar onafhankelijkheid en avonturen, welke haar heidensch bloed, hare vroegere opvoeding en hare jeugdige indrukken in haar gewekt hadden, haar als 't ware uitdagen, om zich tegen alle zwarigheden te verzetten en alle gevaren en moeiten te trotseeren bij de najaging van het doel, dat zij zich zelve had voorgesteld?

Zijn eerste werk moest nu zijn, haar op te zoeken - - maar waar?

Drie dagen achtereen zocht Frans Elberg in gezelschap van Paul, beide vol onrust en angst, haar in de gansche stad en alle voorsteden op; doch alle nasporingen waren vruchteloos. Op den vierden dag moest Paul alleen op ontdekking uitgaan, want den armen Elberg hadden hartzeer, uitputting en koorts op het ziekbed geworpen; doch hij bleef onverzettelijk bij zijnen wil, om alleen te huis te blijven, opdat de navorschingen ook maar geen enkelen dag zouden worden gestaakt.

Langzaam kroop deze dag voorbij; het avondrood ontgloeide aan den hemel en verbleekte weder; de nacht bracht zwijgen en stilte mede en voor de eerste maal na Edmée's vlucht erbarmde de slaap zich over den armen schilder.

Pas echter was hij ingesluimerd, of daar ontsloot zich nauw hoorbaar de deur van zijn kamertje en verscheen eene gedaante op den drempel, stil, zwijgend, ademloos, als eene schim. Vervolgens zweefde zij door het vertrek, stond stil, luisterde, trad toe op het bed en knielde daarbij neder. Des slapers zware ademhaling stond plotselings stil; hij was nog niet wakker, en toch luisterde hij gespannen; - een zeker onverklaarbaar iets, een voorbesef, eene hoop, een droomgezicht dook in hem op en overweldigde de verdooving en gevoelloosheid van zijnen sluimer. Hij schrikte op, breidde de armen verlangend uit en fluisterde Edmée's naam. - Edmée's stem antwoordde hem - Edmée's handen omklemden de zijne, Edmée's tranen droppelden op hem neder, Edmée's kussen brandden op zijn voorhoofd. Lang en zwijgend drukte hij haar vast aan zich, in eene gloeiende omarming.

- Mijn kind, fluisterde hij, gij zult mij toch niet weer verlaten willen?

- Nooit, nimmer, in eeuwigheid niet! O, vergeef mij, mijn eenigste vriend! - Zoo gij maar half wist, hoe veel ik geleden heb, - niet door armoede, vermoeienis of ontbering, want ik had middelen genoeg, om die nog ver van mij te houden, maar enkel en alleen door de scheiding van u! - O, geloof mij, ik kon niet langer leven zonder u te zien! Ik kwam op de gedachte om heimelijk terug te keeren tot u, om nog één blik op u te werpen en dan - wat dan verder gebeuren zou, wist ik niet...... het raakte mij ook niet, wat er van mij worden zou.... Schoon, niets had ik toch minder gedroomd, dan u hier zóó te vinden.

- Edmée, zeg mij slechts één ding, zeg mij de reden, waarom gij Paul niet nemen woudt? Bemindet gij hem dan niet? Hebt gij... hebt gij.... misschien een ander bemind?

Zij viel hem opnieuw om den hals, verborg haar gelaat en nokte en snikte.

- Wilt gij het mij niet zeggen?

- Ik kan niet.

Een donker vermoeden, eene nooit gekoesterde hoop doortintelde den schilder en in zijne ziel werd het op eenmaal licht.

- Edmée, fluisterde hij met bevende stem en sidderende armen, ben ik... ben ik het, dien.... gij bemint?

- Ja, meester, wie kan dat anders zijn?

Edmée kreeg nu een man; doch het was niet de voorbeeldige leerling, het was de meester zelf, dien zij onuitsprekelijk gelukkig maakte.

einde.