De Vlaamsche School. Jaargang 29

[p. 112]

Van een eenig kind.

I.

Een kind is hun geboren,
een frissche, kloeke zoon,
het evenbeeld zijns vaders
en als de moeder schoon.

Naar de eedle vrucht der liefde
had zij zoolang gesmacht:
Zij schouwt, vol reinen wellust,
op 't lieve wichtje en lacht.

Hij buigt zich naar de gade,

die hij zoo teeder kust;

en tevens zoent hij 't zoontje,

dat aan haar zijde rust.

O, welkom in het leven,

gij, aangebeden kind!

Door moeder en door vader

wordt gij zoozeer bemind.

II.

Dra zal het kind een jaar zijn;
verstandig als niet een
en kloek is 't voor zijn leeftijd:
het loopt bijkans alleen.

De vader neemt het zoontje,
en plaatst het aan den wand;
hij deinst, hij lokt het verder
en reikt het blij de hand,

Het komt, het wankelt: vader,
die op het snaakje past,
heeft de armen uitgestoken
en grijpt zijn lieveling vast.

De moeder ziet, vol fierheid,
naar 't lieve schaatrend wicht,
en hemelzoete vreugde
beglanst haar aangezicht.

III.

't Geluk is onbestendig:
nog is geen ander jaar
voorbij, en dagen komen
van smart voor hem en haar.

Het dierbaar eenig kindje
is ziek en lijdt zoozeer,
het rust daar in zijn wiegje
en, ach! het lacht niet meer.

Het speelde nog zoo lustig,
zoo blij verleden week;
en nu, het is zoo mager,
zijn kaakjes zijn zoo bleek.

De moeder weent in stilte
zoo menig bittren traan;
de vader is zoo droevig...
Moet al hun heil vergaan?...

IV.

De dokter is gekomen
en heeft het kind gezien:
- Ach! zal het dra genezen?
- Misschien, zegt hij, misschien...

Misschien... O, wreede twijfel,
die schier geen hoop meer laat,
en in der oudren boezem
steeds dieper wonden slaat!

Misschien... Eilaas, hoe aaklig
weerklinkt ge in 't vaderhart?
Wat stort gij de arme moeder
in matelooze smart!

Misschien... O, maak, Algoede,
hun zoontje weer gezond:
U zullen de ouders loven
tot hunnen laatsten stond.

V.

Vergeefs gezucht, gebeden
en redding afgesmeekt!
De dood kent geen erbarmen;
het levensdraadje breekt...

Nu is het kindje een engel,
een blanke serafijn...
Ach! waar' het nog in leven!...
Neen, 't moest geen engel zijn.

Daar zit nu de arme moeder,
schier de oogen uitgeweend...
Daar zit nu de arme vader,
door wanhoop als versteend.

Daar zitten zij te zamen
bij 't lijkje van hun zoon,
en 't is nu, o, zoo treurig,
zoo treurig in hun woon.

Leonard Buyst.

Brussel, 1883.