De Vlaamsche School. Jaargang 29

Rietgezangen.
(Schilflieder.)

I.

Ginder daalt de zonne weder;
De afgematte dag ontsliep.
's Wilgen takken hangen neder
In het meer zoo kalm, zoo diep.

Van mijn liefste moet ik scheiden:
Tranen! borrelt op en vliet!
Wilgen ruischen of zij schreiden,
En de wind beroert het riet.

In mijne eenzaamheid en kommer
Straalt gij helder, zacht van ver,
Als door bies en wilgenlommer
't Beeld der troostrijke avondster.

2.

Treurig wordt het: wolken jagen;
Voor den regen alles zwicht;
Overluid de winden klagen:
‘Meer, waar is uw sterrenlicht?’

Zoeken 't uitgedoofd geflonker
In het diep der holle zee.
Uwe liefde lacht in 't donker
Nimmer van mijn zielewee!

3.

Langs geheime woudenpaden,
Langs den oever van het meer
Sluip ik, met mijn smart beladen,
Meisjen, u herin'rend teêr.

Als de nacht dan 't bosch verduistert,
Ruischt het riet geheimvol zoet
En het klaagt dan en het fluistert,
Dat ik weenen, weenen moet.

Dan geloof 'k uw stem te hooren
Zachtjes zwevend op den wind,
Tot uw lieflijk lied, verloren
In het meer, geen echo vindt.

4.

Zonnenondergang:
Zwarte-wolken-jacht,
Zwoele lucht, en bang
Aller winden klacht!

Door den hemel speelt
Wild der bliksems heir;
Haar verganklijk beeld
Wandelt over 't meer.

Als het weêrlicht klaar
Meen ik u te zien,
En uw lang blond hair
Vrij den storm zich biên!

5.

Op de watren, moê van 't koozen,
Wiegt de maan haar' lieven glans,
Vlechtend hare bleeke rozen
In der biezen groenen krans.

't Hert, dat graast aan gindsche heuvlen,
In den nacht zijn blikken schiet;
En 't gevogelt, moê van 't keuvlen,
Richt zich droomend op in 't riet.

Weenend sla 'k mijne oogen neder;
Door het diepst der ziele beeft,
Lieve, uw zoet gedenken weder
Als een beê, die 't hart ontzweeft!

Pieter Vierhout.
Naar het Duitsch van Nic. Lenau.