|
| |
Antwerpsche reizigers.
XIII.
Lodewijk Vleeschouwer.
(Vervolg van blz. 143.)
Ook de tempel der Quakers en dien der Methodisten werden door hem bezocht. Van hetgeen hij in deze laatste zag schrijft hij:
‘Ondertusschen kwam de predikant op den preekstoel te voorschyn; hy sprak al schuddebollende en met gesloten oogen, een lang, lang gebed uit, waer hy wel honderd mael de woorden ‘o Heere’ en ‘o God’ in herhaelde, en welk onderbroken werd door eene ontelbare menigte van zuchten, die door de aenwezigen getrouw herhaeld werden, zoodat het welhaest een algemeen gekreun en gekerm was.
Het gebed geëindigd zynde, werd er wederom een lofzang gezongen, maer ditmael niet op de wys van Portrait charmant, en toen begon de preek. De minister had zyn tekst genomen uit St. Jans Evangelie, kap. iii v. 3: ‘Voorwaer, voorwaer, segge ick u, 't en zy dat yemant wederom geboren worde, hy en kan het Koningryke Godts niet sien.’ De uitlegging die de predikant gaf van deze woorden, was zeer zonderbaer. Niet, dat hy de verklaring aennam van Nicodemus, die den Heere vraegde ‘numquid (homo) potest in ventrem matris suoe iterato introire, et renasci;’ maer hy beweerde, dat in den Heere weder geboren worden, niets anders was, dan de overtuiging gevoelen, dat onze zonden vergeven zyn, en wie ook, zegde hy, deze overtuiging in den grond zyns harten gewaer wordt, die is wederom geboren, en zoo onschuldig als het kindeken dat ter wereld komt. Voor zulke menschen, voer de predikant voort, is het ryk der Hemelen, welk hy zoo omstandig beschreef, als of hy er een gedeelte zyns levens hadde in doorgebragt. Vervolgens sprak hy van de straffen en pynen der Hel, die hy nog beter scheen te kennen; want hy schilderde ze zoo nauwkeurig van naeldeken tot draedjen af, dat hy er vast moest het toezigt over gehad hebben, anders konde hy het zoo goed niet weten. Dan bad en smeekte hy zyne toehoorders, met verzelling van een deerlyk gezucht en gekerm, dat ze toch maer op nieuw zouden geboren worden, dat is, dat ze toch maer zouden gevoelen in het binnenste van hun hart, dat hunne zonden vergeven waren. De vergadering zuchtte en kreunde ook om het meeste, zoodat eindelyk het gewelfsel, van het hartverscheurend gekerm weêrgalmde.
Dit was echter niet alles; na eenigen tyd, werden de zuchten vergezeld van buitensporige bewegingen met de armen en beenen, als of alle toehoorders de stuipen hadden gekregen, en ik geloof waerachtig, dat dit by sommigen het geval was.
....................
Eenige maenden waren dus verloopen sedert myne aenkomst in de Vereenigde-Staten, en het geld, dat ik had medegebragt, begon op eene vervaerlyke wyze te versmelten. Niet lang konde het aenloopen, eer ik er het einde van zoude zien. Wat dan gedaan? Naer huis schryven, om eene schieting van penningen? Zeer wel; maer Europa lag niet nevens de deur; zes weken moesten er verloopen eer myn brief in Antwerpen aenkwam, en ten minste nog zes weken, eer ik een antwoord kon verwachten. Zoodat er my meer dan tyds genoeg bleef, om van honger te sterven, eer dat my eenige onderstandsgelden konden geworden. Ten andere, toen ik van huis vertrokken was, had ik gezegd, dat ik wel voor myzelven zoude weten te zorgen; daerom zoude ik my geschaemd hebben te
| |
| |
moeten bekennen, in welke verlegenheid ik my bevond. Men zoude my immers hebben uitgelagchen.
De toestand, in welken ik my bevond, was zeker niet zeer behagelyk. Ik was nauwelyks achttien jaer oud, zonder geld, zonder ondervinding en zonder vrienden tot wie ik myn' toevlugt hadde kunnen nemen. Was het dan te verwonderen, dat ik moedeloos werd? Wie, in myne plaets, zoude den moed niet verloren hebben?
Ik had, wel is waer, aenbevelingsbrieven voor New-York medegebragt, en aldaer had men er my andere gegeven voor Philadelphia. In deze brieven had ik, in den beginne, met veel vertrouwen gehoopt; maer namate ik dezelve by de lieden bragt, voor wie zij bestemd waren, verminderde myn vertrouwen, en met den laetsten brief, verdween ook de laetste sprankel myner hoop. Ik wilde namelyk trachten, my in den handel voort te helpen, en twyfelde niet of de aenbevelingen die ik bezat, zouden my daerin behulpzaem geweest zyn. Ongelukkigerwyze bevond ik, dat er in het nieuwe, even als in het oude werelddeel, meer jonge lieden zyn, die naer plaetsen staen, dan bedieningen die wachten om bekleed te worden.
Volgens myne berekening, en met de grootste zuinigheid in myne uitgaven, konde myne geheele have slechts nog een paer weken duren, en ik zag niet de minste kans om andere middels te bekomen. Ik had hooren spreken van eenen Duitscher, die ook aen het einde zyner middels van bestaen geraekt zynde, niet meer wist van wat hout pylen te maken. De man was daglooner geworden, en had aen de kaeijen zoo lang gewerkt, tot dat hy geld genoeg byeengebragt had, om naer zyn vaderland terug te keeren. Zoude ik ook tot dit uiterste moeten komen? Zoude ik, die zooveel gestoft had op myne schranderheid om my uit de verlegenheid te helpen, nu arm als een schooijer onder myne naestbestaenden en kennissen durven verschynen? Zoude ik daerenboven zulk een' zwaren arbeid wel kunnen verrigten? Was het niet beter van honger te sterven, of zelfs mynen angst maer in eens te eindigen met in de Delaware te springen en de visschen een avondmael te verschaffen? Dit laetste gedacht schoot my door het brein op het oogenblik wanneer ik juist voorby de Maria-kerk ging. Het Lof was aen, en het geluid der orgel trof myne ooren. Ik ging binnen, knielde op eene bank, alwaer ik eenige oogenblikken bleef zitten. De plegtigheid van de dienst, de aendoenlyke toonen der kerkmuziek verdreven die leelyke gevoelens, en toen ik uit de kerk ging, had ik veel meer vertrouwen in de toekomst.
Aen de deur vond ik een' man staen, die my een aelmoes vroeg. Bedelaers treft men zeer zelden in de Vereenigde-Staten aen, en onder de Amerikanen vindt men er nooit. De man, welke tot myne liefdadigheid zyn' toevlucht nam, was een Ierlander, die zyn vaderland verlaten had om de ellende te ontvlugten; maer het ongeluk had hem gevolgd, en hy was zoo ellendig als te voren. Ik gaf hem het eenigste zilverstuk dat ik in mynen zak had, en dacht in my zelven: ‘Die is er nog erger aen dan ik, en toch verliest hy den moed niet; waerom zoude ik hem verliezen?’
Eindelijk moest Vleeschouwer van den nood eene deugd maken, want zijne centen geraakten op, en de eenige plaats die hij vond was die van professor, in eene hoogeschool, om les te geven in het Latijn en in het Spaansch. Van die laatste spraak kende hij zelve geen enkel woord; en toch aanvaardde hij den post, dewijl er hem niets anders overschoot. Hij kocht, den dag voor zijne indiensttreding, eene Spaansche spraakkunst, leerde zelve in der haast de eerste grondbeginsels van die taal en wist zich tot zijn geluk zoo goed uit den slag te trekken, dat hij eene ronde som bijeenkreeg, ten slotte zijn professerschap kon laten en verder trekken.
Laat ons hooren hoe hij dit zelf verhaalt:
‘Ik bevind my thans in Charleston, de byzonderste stad van Zuid-Carolina. Een jaer is verloopen sedert den dag wanneer ik myne eerste les in het spaensch gaf, en latyn op zyn engelsch leerde uitspreken. De zaken in Philadelphia waren zoo goed en zoo voordeelig voor my gegaen, het getal leerlingen, die by my hadden komen les nemen, was zoo groot geweest, dat ik nu geld genoeg byeen had, om de Vereenigde-Staten en amateur te doorreizen.
Toen ik in Charleston aenlandde, was er veel spraek van eene gisting, die er, zoo men zegde, plaets had onder de negers der plantatiën; men was zelfs voor een' opstand bevreesd, en de noodige maetregels waren genomen, om de rampen, welke daerdoor hadden kunnen ontstaen, te voorkomen. De burgerwacht, die hier op een' beteren voet stond dan in de Noorder-Staten, was gedurig op hare hoede en gereed om te velde te trekken, zoo haest er een noodkreet zoude gehoord worden. Geen inwooner begaf zich 's avonds te bed, zonder zyne negers opgesloten te hebben, of zonder zich van geladen pistolen en geweer te voorzien.
Er diende als knecht, in het boarding-house waer ik afgestapt was, een lange struize neger, met eenen mond zoo groot, tanden zoo wit, en een vel zoo zwart en blinkend, dat hy als een staeltje van een' volmaekten neger konde doorgaen. Zyn neus was breeder en platter, zyne lippen dikker en meer vooruitstekend, zyn voorhoofd lager en meer achteruitvallend, dan het de gewoonte is zelfs onder zyne stamgenooten. Hy heette Cicero, en nooit werd een naem slechter toegepast dan deze. Onze zwarte Cicero was zoo arm aen woorden, dat, verre van eene oratie te kunnen doen, hy nauwelyks een antwoord konde geven, wanneer men hem iets vraegde. In zulke gevallen draeiden zyne oogen deerlyk in zynen kop, en zyn mond nam alle soorten van gedaenten aen, waerna Cicero zyne lippen tot aen zyne ooren opentrok om te lagchen, en yes, Massa, antwoordde. Massa zeggen de negers, in plaats van master. De langste redevoering, die ik dezen zwarte ooit heb hooren houden, was, Massa, breakfast ready, sir. Maer dit is zoo eene gewoonte onder de inwooners der Zuider-Staten; zy geven hunnen slaven alle soorten van benamingen, die onder de witten niet gebruikelyk zyn. Zoo heb ik Napoleon met Jupiter zien vechten, terwyl Diana de schotels waschte en Cicero bezig was de schoenen te poetsen.
De negers zyn doorgaens de luiste, vaddigste wezens van geheel de schepping. Werken, of zich eenige moeite geven, daertoe kunnen zy zich niet besluiten, en zouden den geheelen dag ergens in den lommer liggen slapen, indien men hen niet dwong hunnen arbeid te verrigten. De arbeid is niet zeer zwaer, en onze werklieden hier te lande hebben veel meer last om hun dagelyksch brood te verdienen, dan de zoo zeer beklaegde slaven van Amerika. Cicero, onder anderen, had niets anders te doen, dan 's morgens, 's middags en's avonds aen de tafel te dienen en de schoenen der persoonen die in het huis woonden te poetsen; het overige van den dag kon hy doorbrengen gelyk hy wilde. Welnu, dit was nog te veel voor hem, en elken morgen had men hem te bekyven over zyne luiheid.
Na het eten, ging ik in een fransch koffy-huis une demitasse drinken. Ik hoorde er van niets anders spreken, dan van den opstand der negers, van de wreedheden die in dergelyke gevallen gepleegd worden en van het gevaer dat men liep wanneer men niet gedurig op zyne hoede was. In het nieuwspapier werden allerlei geruchten aengehaeld, die in omloop
| |
| |
waren; er werd nogtans geene enkele daedzaek als stellig opgegeven,
Van daer begaf ik my tot eenen lusthof, Tivoli-garden genaemd. Boven den ingang stond het volgende opschrift te lezen: Hic Argus esto, non Briareus, hetgene wil zeggen: “Doet hier met uwe oogen wat ge wilt; maer houdt uwe handen te huis.” In dezen tuin was er ook geen ander gesprek dan over den gevreesden opstand. Sommige lieden verzekerden, dat zy van goeder hand tydingen hadden ontvangen, die melding maekten van ysselyke vreedheden door de negers gepleegd, en van pynigingen waer de witten aen blootgesteld waren; zy voegden er by, dat een groot getal huisgezinnen van planters de vlugt hadden moeten nemen, om eene onfeilbare dood te ontgaen.
Als ik 's avonds slapen ging, deed ik myne deur op het nachtslot, en keek goed in alle hoeken en kanten, of er soms niet de eene of andere neger zoude verborgen zyn. Ik had my een paer pistolen verschaft, die ik geladen op een' stoel niet verre van myn bed nederlegde...........
Wat de geruchten betreft, die in omloop waren, betrekkelyk den opstand der slaven, deze werden ongegrond bevonden, en berustten op niets anders, dan op de volgende daedzaek. Een mulat, die opziener der negers was in eene der plantatiën, had een' slaef zoo het scheen wat hevig gestraft. De andere slaven hadden er tegen beginnen te morren, waerop de mulat ze allen wilde doen straffen; want doorgaens zijn de mulatten zeer hard jegens de negers. Deze hadden zich niet onderworpen, maer hadden eenige dreigementen laten hooren. Dit was alles. Daer ik korts daerna uit Charleston vertrok, weet ik niet hoe die zaek eigenlyk is afgeloopen.
....................
Ik had nu het grootste gedeelte van Noord-Amerika doorreisd en bevond my te Savannah, in den staet van Georgia. Er waren in die stad twee gestichten voor de opvoeding der jonge lieden, Chatam Academy en Savannah Lyceum. Met de aanbevelingsbrieven, waermede ik goed voorzien was, werd ik gereedelyk in beide gestichten aengenomen als professer der philologie. Daerenboven, zoohaest myne leerwyze bekend werd, had ik zooveel byzondere lessen als ik konde aennemen. Daer zoowel myne plaets van professor in de twee gestichten, als de lessen die ik daarbuiten nog konde geven, zeer mild betaeld werden, zag ik my, na verloop van dry jaren, in staet gesteld, vaerwel te zeggen aen het onderwys, om myne studiën in Parys te gaen voortzetten. Dit besloot ik te doen, met het inzigt, naer Amerika terug te keeren, zoohaest ik myn diploma als doctor in de geneeskunde zoude verkregen hebben. Maer de mensch mikt, en God beschikt. Myne studiën heb ik nu al lang geëindigd, en echter ben ik nog in het oude werelddeel. Maer dit doet hier niets ter zake, er valt nu van niets anders te spreken, dan van het gene er my in Savannah gebeurde.
Reeds was alles tot myne afreis gereed; ik had van myne vrienden en kennissen afscheid genomen en met den kapitein van een schip, dat naer Havre moest zeilen, schikkingen gemaekt, toen eene ongelukkige gebeurtenis my kwam dwarsboomen en my noodzaekte myn vertrek uit Savannah nog eenigen tyd uit te stellen.’
Vleeschouwer moest namelijk als getuige optreden, in een rechtsgeding nopens eenen moord, dien in zijn hotel was gepleegd. Toen die zaak eindelijk was afgeloopen, scheepte hij zich op eenen Amerikaanschen driemaster voor Liverpool in.
‘Dit schip heette the Olive branch, bestierd door kapitein Dyer, met wien ik ging spreken over den prys dien hy zoude vragen, om my mede naer Europa te nemen. Wy kwamen overeen, dat ik hem tachentig dollars zoude geven, de helft dadelyk, en de andere helft zoohaest wy in Liverpool zouden aengekomen zyn.
Daer juist de tyd der gele koorts ging beginnen, haestte zich de kapitein zoo veel hy kon zyne lading aen boord te nemen, en in het begin der maend september werd het anker geligt; wy voeren de Savannah-rivier af tot dat wy in volle zee waren, alwaer de loods, die tot daertoe het schip had gestierd, ons verliet, en wy vervoorderden met eenen gunstigen wind onze reis.
Niets byzonders gebeurde er de eerste dagen: zeilen werden bygezet, gereeft of geheel afgenomen, naermate de wind sterker of zwakker werd, en zoo bereikten wij welhaest den Golfstroom, hetgene onze vaert nog bespoedigde. Het voorkomen van dezen stroom is zeer zonderbaer. Het schip gleed op eene tamelyk gladde zee, toen Mr Williams, de stuerman, my op eene halve myl afstands eene ruwe streep op het water deed bemerken, en zegde dat dit de Golfstroom was. Wy voeren er naer toe, en nauwelyks waren wy over deze linie heen, of wy bevonden ons in eene onstuimige zee, van waer wy nog eenigen tyd het kalme water konden ontdekken, dat wy zoo even verlaten hadden.
's Middags aen tafel zag er de kapitein zwaermoedig uit; hy had geene lust om te eten, en zegde, dat hy zich een weinig in zyne kooi ging leggen om te rusten. Hy klaegde van pyn in het hoofd en in de ruggegraet. Dit maekte my ongerust, want zulke zyn de gewoonlyke voorteekens der geele koorts.
Ik voelde den kapitein den pols, en vond dezen zeer onregelmatig en koortsig. Er waren medicamenten aen boord, en ik wilde een afdryvend middel voorschryven; maer hy weigerde iets in te nemen, zeggende dat het wel van zelf zoude beteren. Het werd avond, maer de onpasselykheid beterde niet. Tegen acht ure viel de kapitein in slaep. Een half uer later, wilde ik my ook in myne kooi begeven; want aen boord van een schip weet men niet hoe den avond, zonder zich ter dood toe te vervelen, door te brengen. Reeds had ik myne kleederen uitgetrokken, toen de kapitein opstond, zich in zyn hemd naer den trap, en dan naer boven begaf. Ik snelde hem achter na, en in myne haest vergat ik myne kleederen weder aen te trekken. De matroos, die aen het roer stond, verschrikte toen hy in het donkere twee witte gedaenten op het dek zag verschynen, en riep met eene forsche stem: “Wie daer?” Ik dacht er niet aen, hem te antwoorden; want de kapitein liep naer de lyzyde van het schip en deed eene beweging als wilde hy over boord springen. Ik was nog by tyds genoeg by hem, om hem tegen te houden. Toen ik hem by den arm vatte, wendde hy zich om en bezag my met verwilderde oogen; de koorts had hem waenzinnig gemaekt. Hy stiet my met kracht van zich weg en wilde met geweld zyn voornemen voortzetten; maer ik vatte hem by den kraeg van zyn hemd en riep om hulp; de stukken lynwaed bleven my in de hand hangen. Gelukkig waren de stuerman en twee matroozen by dezen tyd tot ons gekomen, en het gelukte hun, ofschoon met veel moeite, den zieke terug in de kajuit te brengen en hem in zyne kooi te leggen, alwaer ik hem dwong de noodige geneesmiddels in te nemen. Daerna legde ik hem eene sterke spaenschevliegpleister van achter in den hals, om zoo spoedig mogelyk de verhitting van het brein af te leiden. Dit alles geschiedde echter niet zonder moeite, want de zieke woelde geweldig en spande al zyne krachten in, om zich los te maken. Eindelyk verliet hem de aenval, en de zieke viel in een'
diepen slaep. De steward en de matroos bleven in de kajuit, om tegen alle voorvallen in gereedheid te zyn. Hun byzyn werd echter niet noodig bevonden, want de patient kreeg zoo een' hevigen aenval
| |
| |
van waenzinnigheid niet weder, hoewel hy nog eenigen tyd ylhoofdig en onbekwaem bleef om zich met de bestiering van het schip te bemoeijen.’
Eenige dagen nadien werd de stuurman Williams insgelijks door dezelfde ziekte aangetast, en Vleeschouwer vervulde nogmaals het ambt van dokter. Wij zullen hem dit nog eens zelve laten vertellen:
‘.... Nauwelyks was hy de eerste en sterkste aenvallen der koorts door, of de tweede stuerman werd door de zelfde krankheid overmand; zoo dat de dry eenigste persoonen, die het bevel over de manschap konden voeren, bedlegerig waren en buiten staet om het scheepswerk te bestieren. De ziekte, eene soort van galkoorts, overviel ook een gedeelte der matroozen, en zoo werd, om zoo te zeggen, eer ik myne studiën der geneeskunde ter dege had begonnen, reeds een geheel hospitael aen myne behandeling toevertrouwd. In al onzen druk hadden wy echter nog reden om God te danken; want de wind bleef voorspoedig, en wy konden den zelfden koers, dien wy in het begin gevolgd hadden, blyven voortzetten. Indien er een onweêr ware ontstaen, wanneer somtyds al het scheepsvolk te gelyk de hand aen het werk moet slaen, weet ik niet wat er van ons zoude geworden zyn.
Zoo als de zaek stond, hadden wy niets te doen, dan het schip met een' matigen toestel van zeilen in de zelfde rigting te houden, en by elke hernieuwing der wacht het log te werpen en den loop aen te teekenen. Met dit laetste had ik my belast; doch schreef ik myne aenmerkingen niet in het logboek, maer op een afzonderlyk stuk papier, opdat de kapitein dezelve na zyne genezing, behoorlyk zoude kunnen boeken.
Als ik my, op den vyf en twintigsten dag na onze afreis uit Savannah, 's morgens op het dek bevond, nam ik den verrekyker op, om den tyd een weinig te verdryven met naer alle punten der kim rond te schouwen. Toen ik de zienbuis westwaerts rigtte, kwam het my voor, als of er zich in de verte iets bewoog, maer ik kon niet verklaren wat het was. Ik wilde eenen der matroozen, die aen het roer stond, het instrument in handen geven, opdat hy ook zoude kunnen zien wat er in het westen te voorschyn kwam; maer, zonder eenig ander middel dan zyn doordringend zeemansoog, had hy het voorwerp reeds ontdekt en zegde; - Het is eene schuit, misschien de loodsboot. -
Toen het vaertuig naderde, bevonden wy dat het eene visschersschuit was, die op ons toekwam. Zoo haest zy het schip ter zyde lag, vroeg ons een der visschers of wy geen' verschen visch of iersche aerdappels noodig hadden. Ik ging den kapitein verwittigen van het geen er gaende was, en daer hy zich nu tamelyk wel te pas bevond, kwam hy naer boven en kocht een gedeelte der dingen welke deze lieden te koop veilden, en deed deze eetwaren 's middags opdisschen. Nooit heb ik een middagmael genomen, dat my lekkerder smaekte dan die visch en aerdappels. Wanneer men een' geruimen tyd beroofd is geweest van versch eten, dan is het onbegrypelyk, met welken lust men zich op hetzelve werpt, zoohaest de gelegenheid zich aenbiedt. Zoo ging het ook met den kapitein, die zoo smakelyk zyn mael binnensloeg, dat ik genoodzaekt was hem tegen te houden, opdat hy, eerst uit eene ziekte opgestaen zynde, zich niet zoude overeten.
Na den middag kregen wy een' loods aen boord, en al onze zieken hielden zich zoo wel als zy konden, opdat men ons geene quarantaine zoude opleggen, het gene ontwyfelbaer het geval ware geweest, indien de gezondheidsbeambten iemand aen boord hadden gevonden, die onder eene kwael leed, welke zoo sterk aen de gele koorts geleek als degene waervan de kapitein, de stuerman en een gedeelte van het scheepsvolk zoo onlangs genezen waren. Alles ging echter goed, en op den zeven en twintigsten dag onzer reis, wierpen wy het anker voor Liverpool.
De kapitein begaf zich naer een boarding-house in de nabyheid van de dokken; ik volgde hem in deze verblyfplaets. Des anderen daegs ging ik de wisselbrieven, die ik by my had, ontvangen, en dan wilde ik den kapitein de veertig dollars betalen, die ik hem nog schuldig was; maer hy werd boos en riep uit:
- Wat! gy hebt my het leven gered, en ge wilt my nog geld geven! Ik ben eerder in schuld by u dan gy by my. -
Ziende dat de brave man het aldus opnam, drong ik niet aen, en toen ik, eenige dagen later, uit Liverpool vertrok, om my naer Londen te begeven, drukte hy my hartelyk de hand, en hernieuwde zyne dankbetuigingen voor de zorg, die ik voor hem en zyn scheepsvolk had gedragen.’
Na omtrent eene maand te Londen verbleven te hebben, begaf Vleeschouwer zich naar Antwerpen, vertoefde er echter niet lang, maar vertrok naar Parijs, waar hij zijne geneeskundige studiën wilde voortzetten; want hij had geld genoeg overgespaard om de leergangen te kunnen volgen. Te Parijs ontmoette hij den Antwerpschen kunstschilder Marchand, deed met dezen, tijdens de vacantie, een uitstapje naar zijne geboortestad, waar hij alsdan met de bevallige zuster van dien schilder kennis maakte. Naar Parijs teruggekeerd, mocht hij er een paar examens afleggen; doch in 1837 reisde hij eensklaps met eenen zijner vrienden naar Berlijn, waar hij tien maenden studeerde en zich tevens in de Duitsche letterkunde verdiepte. Op het einde van de maand October 1838 vinden wij hem te Parijs terug, waar hij er eindelijk in gelukte zijn laatste examen af te leggen. Hij schreef zelfs eene verhandeling voor zijne aanstaande benoeming; maar nu begon het lieve beeld van mej. Marchand hem gedurig voor den geest te spelen, en op zekeren dag sprong hij in den eersten trein, stoomde naar Antwerpen, trouwde met zijne uitverkorene en zegde vaarwel aan de geneeskundige loopbaan, want al de formaliteiten die hij nog moest vervullen, om in zijn vaderland dokter te kunnen worden schrikten hem af.
Bij een zijner vorige bezoeken te Antwerpen, was hij er met de voornaamste Vlaamsche letterkundigen in kennis gekomen. De Eigenaerdige verhalen van Th. Van Ryswyck, en Conscience's In 't Wonderjaer, De Phantazy en De Leeuw van Vlaenderen genoten er een zekeren bijval, en Vleeschouwer besloot ook letterkundige te worden en de bijzonderste vreemde meesterstukken in het Nederduitsch te vertalen. Hij begon met Goethe's Faust en zou daarna ook Shakespeare's Hamlet overzetten; maar van Faust werden er bitter weinig exemplaren verkocht, de schrijver kon geen hulpgeld bekomen en de uitgave van Hamlet bleef dan ook in het dak steken. Wat de vertaling van Faust betreft, deze is voorzeker getrouw; maar dat ze uitermate stroef is, kan niet worden ontkend.
(Wordt voortgezet).
J. Staes.
Een Oostenrijksch overste zeide tot prins Starremberg: ‘De keizer heeft mij tot generaal gemaakt.’ - ‘Daaraan twijfel ik, hernam de prins kortaf; benoemd heeft hij u, meer niet.’.
P.G.C.
|
|
Auteursrechtvrij