De Vlaamsche School. Jaargang 27

[p. 99]

De koning van het woud.
(Eene Duitsche legende.)

Reeds rees de mutsaardstapel boven het lage dak zijner hut; toch bleef Karel Scheffler in het bosch maar altijd voort takken afhouwen en in bundels binden, onbewust dat de zon reeds onder de kimme verdwenen was en, de werkuren



verloopen wezende, zijne buren zich naar de kegelbaan spoedden, om een uurtje spelende over te brengen. De hut van den houthakker verhief zich op een kleinen heuvel, bezijden het gewone gaanpad; maar de lustigezangen zijner gezellen drongen tot hem door, als zij zich vroolijk, ginder omlaag in het dorp, naar hunne gewone vergaderplaats, het Gouden Hert, begaven. Menigeen zijner makkers bleef stil aan den rand van het pad dat tot zijne hut geleidde, en het bosch weergalmde van hunne juichkreten, waaraan vroeger 's houthakkers gulle stem zich gretig paarde; thans evenwel liet hij zang en kreten onbeantwoord; hij zwoegde voort en zijn voorhoofd betrok toen de lustige tonen tot hem doordrongen. Plotseling wierp hij het hakmes weg, nam het weder op en het eene tweede maal wegwerpende sprak hij: ‘Wel, dat ze gaan, ik wil door mijne droefgeestigheid hunne vermaken niet hinderen; mijne hand beeft te veel van het werk om in het spel te kampen, en vermits Linda waarschijnlijk een rijkeren man dan ik ben zal kiezen, voel ik ook geenen lust voor het dansen.’

Men kon genoeg bemerken dat Karel Scheffler aan eene nog versche hartewonde leed: moedig had hij tegen de rampen geworsteld welke hem van eenen staat van betrekkelijken welstand gebracht hadden tot eenen waarin hij voor zijn onderhoud slechts op zijnen arbeid steunen mocht; hij koesterde het vast betrouwen dat eerlang zijne omstandigheden beter zouden worden en hij, als de graaf von Holberg in zijne voorvaderlijke heerlijkheid zou teruggekeerd zijn, de plaats van woudopzichter bekomen en dus in staat zou zijn de hand te vragen van Linda von Kleist, aan wie hij in betere dagen was verloofd geworden. Maar deze droomen waren verdwenen; want des graven zaakwaarnemer had Linda gezien; zij was de parel van het dorp; de zaakwaarnemer verliefde op het meisje en werd bijgevolg Schefflers vijand: de aan Karel beloofde plaats gaf hij aan een ander en Linda's vader, de toestemming intrekkende die hij gegeven had wanneer des jongelings zaken op goeden voet stonden, ontzegde hem zijne woning. Gesterkt door de hoop dat Linda hem getrouw blijven en door onverminderde genegenheid de hem treffende rampen verzachten zou, worstelde Karel aanvankelijk tegen de wanhoop; maar Linda was te gehoorzaam of misschien wel te onverschillig om de bevelen haars vaders te wederstaan. Hij zocht haar, op de gewone plaats hunner bijeenkomsten; zij kwam niet, zond niemand tot hem: hij kuierde rond hare woning, en indien het toe val hem eenen oogslag op zijne beminde veroorloofde te werpen, zoo was dit slechts om zijne droefheid nog te vermeerderen, want zij haastte zich om zich buiten het bereik zijner oogen te stellen. Het gerucht van het aanstaande huwelijk zijner meineedige geliefde bereikte zijne ooren, en tot in het diepste zijns harten getroffen, trachtte hij door overmatigen arbeid zijne krachten te sloopen en de herinnering zijner ellende uit het geheugen te bannen. In koortsige overspanning zwoegde hij den ganschen dag voort, - en nu er niets meer te doen viel, zat hij over zijne veranderde vooruitzichten na te denken. De zaakwaarnemer genoot zijns meesters onbegrensd vertrouwen en het was niet te verwachten dat de graaf de onrechtvaardige daad van zijn vertrouwden bediende zou goed maken.

De betrekking die Karel boven alle andere toelachte, die hem

[p. 100]

zijn vrijen doen in het woud, het jachtvermaak en vooral eene woning voor Linda zou verschaft hebben, die betrekking was hem voor altijd ontgaan. Voortaan moest hij niet meer verwachten den maatschappelijken stand terug te verkrijgen, waarvan hij beroofd werd door de onheilen die den dood zijner ouders vervroegd hadden; hij moest zich vergenoegen met een karig brood te verdienen, door het hakken van hout, welk hij in de naburige stad ging verkoopen; hij moest op bevel eens meesters den grond omdelven en anderen zwaren slafelijken arbeid verrichten. ‘Ik zal ten minste hier niet blijven,’ zuchtte de ongelukkige jongeling, ‘hier onder de oogen van al mijne vroegere vrienden; er is mij nog eene schuilplaats overgebleven, waar ik mijn verdriet en mijne rampen verbergen kan. Schoone aarde, en gij, lief uitspansel, voor de laatste maal blik ik u aan; in de diepe mijn, zal ik het overige van mijn leven onbeklaagd en onbekend slijten.’ Met het voornemen dit besluit oogenblikkelijk uit te voeren, verzamelde Karel wat van zijn gering eigendom draagbaar was, en na eenige beschikkingen genomen te hebben, bereidde hij zich om de Brocken te doorkruisen en naar Rammelsburg te trekken. De laatste straal van goudkleurig purper was reeds aan het uitspansel verdwenen; maar de warme zomeravond was licht genoeg om den weg te vinden. Een klein getal schitterende, schoone starren flikkerden aan het wijde hemelgewelf; de lucht was zoel en geurig; het windje deed nauwelijks de bladeren van het woud bewegen; de welriekende linden verspreidden hunne rijkste geuren en de zacht gudsende fontein en de druppende woudbron streelden harmonisch het oor; ware de reiziger rustiger van gemoed geweest, voorzeker hadde die kalmte een bedarenden indruk op zijn hart gemaakt. Karel echter bemerkte niets en slechts gedachtig aan zijne droevige toekomst, stapte hij voort, geheel onder den invloed zijner bittere gedachten; hij nam zoo weinig acht op den weg dien hij volgde, dat hij weldra op hem geheel onbekende paden verdoolde. Hij blikte opwaarts tot het hemelruim en zijnen blik naar den loop der starren richtende, ontstelde hij, toen hij gewaar werd dat hij zich steeds in een ondoordringbaar en ongebaand bosch bevond. Aangewakkerd om nu meer acht op den weg te nemen, meende hij tot tweemaal toe een menschelijk wezen in het duistere woud te bespeuren. Daar hij er weinig op gesteld was eenen gezel aan te treffen, hield hij zich stil, uit vrees dat hij door iemand zou aangesproken worden; maar niet geheel verzekerd dat zijne veronderstelling juist was, - want meer dan eens overtuigde hij zich bij nadere beschouwing, dat, wat hij voor eenen mensch aanzag, een afgehouwen boomstronk was, - verlangde hij te weten of hij zich wezenlijk alleen bevond, dan wel of eenig ander reiziger met hem op den weg was. Hij zag nauwkeurig rond. Alles was stil en eenzaam; hij geloofde door de nachtschaduwen misleid te zijn en verviel weer in droevige gepeinzen, toen hij eensklaps iemand zag, die gekleed was als een woudopzichter en die op zijn hoofddeksel een krans van groene bladeren droeg. Karel wilde hem groeten, doch de woorden bleven hem in de keel; een onbeschrijflijk gevoel van schrik deed hem huiveren: verhalen van duivels uit het Hertzgebergte schoten hem in het geheugen; doch weldra was hij deze ontroering te boven gekomen. De toestand waarin hij zich bevond gaf hem moed en opziende verwonderde hij zich over den schrik dien de onbekende hem aangejaagd had: hij was een mensch van gewoon voorkomen, die, zelf hem aansprekende, uitriep; ‘Ha, kameraad, ik zie, dat gij op hetzelfde uit zijt als ik; maar waarom zoekt ge naar de schatten der Nevelingen zonder den beschermenden krans?’

- De schatten der Nevelingen? vroeg Karel; ik heb daar inderdaad al eens van gehoord; er is me gezegd, dat zij in het Hertzgebergte verborgen waren door eene vorstin uit den ouden tijd; maar ik ben nooit dwaas genoeg geweest om naar iets te willen zoeken dat voor onze wijste voorouders verborgen gebleven is.

- Het staat u vrij ze te verachten, antwoordde de onbekende, want ge zijt misschien gezegend met aardsche schatten en verlangt dus niet om uwe zakken met goud te vullen: wellicht zijt ge op weg om een groot erfdeel te gaan in bezit nemen?

- In 't geheel niet, sprak de houthakker; ge zijt ver mis; ik ben integendeel op weg om mijne armoede in de diepe mijn van Rammelsburg te gaan verbergen.

- De mijn van Rammelsburg! herhaalde de vreemdeling en hij lachte spottend en zoo luid dat het woud er van weergalmde.

Karel voelde zijn vroegeren schrik terugkeeren en blikte den onbekende schuw in het gelaat, doch hij bespeurde niets dat zijnen argwaan kon gaande maken: met goedigen blik op den armen houtkapper starende, vervolgde de onbekende:

- Luister naar den raad van iemand die met het woud en alles wat het bevat goed bekend is. Hier is stof in overvloed voer onze kransen; kom vooruit en vrees niets. - En bladeren plukkende van eene soort van boomen die aan den houthakker geheel vreemd waren, vlocht hij er eene kroon van en plaatste ze Karel op het hoofd.

Van dit oogenblik af was dezes schrik verdwenen; vroolijk gestemd volgde hij zijnen geleider langs breede lanen en over frissche grasperken, tot dat zij, aan eenen rotswand gekomen, onder een boog of welfsel doorgingen. Daar gekomen, zagen zij in de verte een grijzen met mos begroeiden toren oprijzen. De lage poorten stonden wagenwijd open; Karel trad binnen en kwam in eene groote goed verlichte zaal, welke hem eenen schat van goud en zilver liet aanschouwen. Hij bemerkte, dat zijn gezel niet meer met hem was, maar hij scheen niet langer zijne aanwijzingen noodig te hebben.

Zijn eigen armoedig pak van de schouders afwerpende, belaadde hij zich met eene groote hoeveelheid goud en juweelen en keerde dan spoedig op zijne stappen terug. De streek waar hij doortrok scheen hem geheel vreemd; plotseling stak er een hevige wind op die zijn hoofddeksel ten gronde wierp; toen Karel het opraapte zag hij dat zijn looverkrans verdwenen was; hij ontwaakt als uit eenen droom en erkende weer de hem omringende voorwerpen. Hij bleef echter het gewicht van de vracht op zijnen rug gevoelen en verhaastte zijne schreden.

[p. 101]

Toen hij zijne woning bereikte, snelde Linda hem te gemoet. Zij was voor de vervolgingen des zaakwaarnemers gevlucht en eene schuilplaats onder Karels strooien dak komen zoeken. Toen de gelukkige jongelieden de schatten overzagen die Karel van de Nevelingen had medegebracht, kwamen zij tot het besef dat zij hun geluk verschuldigd waren aan Riebezhahl, den woudkoning, die soms, medelijden gevoelende voor de zwakke aardelingen, hun de onuitputtelijke rijkdommen toont welke aan zijne hoede toevertrouwd zijn.

Naar het Engelsch van Miss Emma Roberts.

Gent.

D. Baetslé.