De Vlaamsche School. Jaargang 27

Uit het Parijsche volksleven.
V.

In Jan Villiots huis waren de gordijnen opgetrokken en de ramen geopend, om de zachte avondlucht binnen te laten. Op de tafel stonden bloemen in eene fraaie vaas van wit en blauw porselein, doch zij lieten bij gebrek aan water het hoofd hangen, en de boeken op het rekje van palissanderhout waren dik bestoven, alsof men ze in den laatsten tijd weinig ter hand had genomen.

Het vertrek zag er niet uit als eene ziekenkamer, toen het heerlijk avondrood zoo door de geopende vensters naar binnen viel, maar de vele drankfleschjes op de schouw en bovenal het bleeke gezicht en de vermagerde handen der vrouw op de legerstede, deden maar al te duidelijk zien, dat het eene zoodanige was.

Niet velen van die haar in Engeland gekend hadden en nog minder velen van die haar zich nog herinnerden uit den tijd van haar verblijf in het vaderlijke huis, zouden in deze verlepte, lijdende trekken der kranke de vroeger zoo uitnemende schoonheid van Annette Villiot herkend hebben. En toch was zij het, die hier met kussens gesteund te bed lag. Haar lang, zwart haar, nog altijd fraai en glanzig, was in dikke vlechten achter het hoofd opgebonden; lippen en wangen waren krijtwit, doch haar koortsig tintelend oog wendde zij niet af van de zachte Louiza en zij had de eene matte hand in die harer zuster gelegd. Aan de andere zijde van het ledekantje stond een oud man, de handen gevouwen en met vochtig oog al hare bewegingen bespiedende.

- Waarlijk, Louiza, begon de kranke, ik voel mij nu verlicht en zal wel kunnen slapen. Neem nu ook wat rust, lieve; gij hebt nu drie lange pijnlijke nachten geen oog toegedaan. Ik verzoek u, ga eenigen tijd te bed liggen en rust; - als ik mij minder goed voel, zal ik u wel laten roepen. Toe, lieve zuster, doe het!

- Straks, Annette, voordat ik ga, moetik u eerst zelve in slaap zien, antwoordde de zuster op opgeruimden toon. Kom, leg u op zij, doe de oogen toe, en dan zal ik misschien ook wat rust nemen.

Gehoorzaam als een kind, sloot de kranke de oogen, drukte de wang in de kussens en schikte zich tot eene korte sluimering.

Vader en zuster staan lang en anstig bij het bed en bespieden dezen rustigen slaap, van welks langen duur zij zich eene gezegende uitkomst beloven. De zon daalt dieper, tot hare gloeiende schijf bijna op de donkere kronen van het verre geboomte op den heuvel schijnt te rusten. Nog altijd slaapt zij. De schaduwen worden dichter in de hoeken des vertreks, de zon verdwijnt geheel, de schemering breidt zich uit over den hof en de naburige velden, de eene ster na de andere wordt aan den hemel zichtbaar, en een bleek lichtschijnsel valt nog in het vertrek en rust eene poos op Annette's bleek gelaat. Maar nog altijd slaapt zij.

[p. 94]

Schoon neen! eensklaps beweegt zij den arm en zucht. Louiza buigt zich over haar.

- Louiza, Louiza, zijt gij hier, lieve zuster?

- Ja, ik ben hier, dicht bij u. Zie maar, hoe lang gij geslapen hebt. 't Is helder lichte maneschijn.

- Wat is het koud, Louiza! wat is het licht en koud! Waarlijk. 't is of het op eens



winter is geworden. Och, doe toch het venster toe, want ik ben versteven.

Louiza deed zulks, en de vader nam Annette's rechterhand tusschen zijne beide handen - zij was koud als ijs. De kranke sloot de oogen en ademde zwaar en langzaam.

- Geef mij een kus, vader, fluisterde zij; ik ben zoo af en ik heb het zoo bitter koud - ik kan niet meer wakker blijven. Geef mij eenen nachtkus, Louiza; ik zal een langen slaap doen.

Ja, het zou een lange slaap worden.

- Louiza, kom, zij sterft! riep de grijsaard met eenen gil van ontzetting, toen Annette's hand zwaar in de zijne viel.

Louiza, bleek maar getroffen, wenkte den vader veelbeteekenend en ernstig met de hand.

- Stil, lieve vader! wij mogen haar niet storen, - zij gaat in vrede.

Zoo zaten dan beide stom en onbewegelijk nevens de legerstede. Annette lag met geslotene oogen en liet slechts nu en dan een zucht hooren: de grijsaard verborg zijn gelaat in de plooien van de beddedekens, Louiza weende in stilte en hield de verstijvende hand in de hare gedrukt.

Daar hield op eenmaal voor het huis een rijtuig stil; men hoorde verhaaste voetstappen in het tuintje en op de trap. Louiza stond dadelijk op, wond hare hand behoedzaam uit die der stervende los, trad buiten de deur en stond, na deze achter zich te hebben toegetrukken, tegenover haren echtgenoot, die juist in het vertrek wilde treden.

- Stil! fluisterde zij hem toe, geen geluid - geen woord!

- Laat mij binnen, liefste, laat mij haar zien! Als ze slaapt, moet ik haar wekken, want ik breng goede tijding uit Engeland die haar dadelijk weer gezond zal maken.

- Stil, stil! die tijding zou helaas geenen indruk meer op haar maken! sprak Louiza weemoedig. Blijf hier, Hippolyte! Zij ligt te sterven.

Achter den beeldhouwer had nog een heer gestaan, dien Louiza nochtans in de donkerheid niet bemerkt had. Bij hare laatste woorden liet deze eenen kreet van schrik hooren, schoof den beeldhouwer op zijde en riep: ‘Ik moet haar zien - ik moet haar spreken - laat mij door!’ Hij zei dit op eenen toon die Louiza verschrikt uit den weg deed treden. Hij opende de deur, trad binnen, aan het bed der zieltogende en riep: ‘Annette, lieve engel, Annette,- zie toch, ik ben het - ik, Henry, die gekomen ben om u tot mijne vrouw te nemen. Het is Henry, die niet zonder u leven kan.’ Hij greep hare hand en overdekte die met kussen.

Een flauwe, nauw merkbare zweem van glimlach vloog nog over hare lippen; toen werd het gezicht koud en strak. De grijsaard beurde zijn hoofd langzaam van het deksel op en boog zich over haar neder; vervolgens keerde hij zich naar den Engelschman, wees ernstig en plechtig op het bleeke gelaat der doode en sprak; ‘Uw berouw komt te laat, mijnheer! mijn kind is dood.’

Einde.