De Vlaamsche School. Jaargang 24

Genrebeelden uit de Duitsche letterkunde.

Franz Giese.^(*)
Een beeld.

Het is een kleine woning, stil en rein,
die bloem bij bloem en ranken groen omkransen;
een rozig kind schouwt door het vensterkijn
in 't vreedzaam licht der avondzonneglansen;
het blonde kopje zonk in heure hand;
de groote, blauwe kijkers, vrome sterren,
ze dwalen mijmrig over 't groene land,
tot gindsche bergen in het neevlig verre.

In zijnen stoel slaapt grootvaar: - 't is zijn uur; -
eerwaardig kronen hem de zilvren lokken,
geheimvol tikt de hangklok aan den muur;
grootmoeder zit bij 't oude spinnerokken.
Maar 't kleine rad beweegt niet: - vader rust; -
een boek ligt open op den schoot der vrouwe,
en waar genoegen, aandacht, stille lust
zijn op het vouwenrijk gelaat te aanschouwen.

Zij leven stil en eenzaam, deze drij,
in 't lommer van den landeliken huize,
en Godes vrede en liefde blijft hen bij,
als d'ouden monik in zijn enge kluize. -
En ja! en ja! 't is nog maar kort geleên,
dat 's maagdlijns hart een zoet gevoel ontroerde;
een lieve beeldtnis sinds zweeft om haar heen,
die heur zoo vaak in droomen wijd vervoerde.

(*) Gedichte, - Munster, 1877.

[p. 202]

 

Op gindsche blauwe bergen is zijn woon,

 

van daar kwam hij gewandeld, eenen morgen,

 

hij kwam zoo hupsch hierheen, zoo jong en schoon,

 

en welkom was hij, 't werd hem niet verborgen.

 

Grootvader reikt hem vriendelik de hand,

 

grootmoeder ook, - zo mag den knaap wel lijden; -

 

en heimlik heeft de liefde een zoete band

 

geweven om der jongren harten beiden.

 

 

 

Wel ging hij heen, maar met den heilgen eed,

 

haar eeuwig trouw en innig te beminnen;

 

en schooner sinds glanst haar het bloemtapeet

 

en duizendmaal zoo schoon de blauwe kimme.

 

En 't eerste briefje, - wat bracht het voor geluk,

 

onschuldig kind, gij overzalig wezen!

 

wel duizendmaal werd het aan 't hart gedrukt,

 

en, tusschen tranen, duizendmaal gelezen.

 

 

 

De hangklok sloeg... Grootvaar ontwaakte zacht,

 

vol drukte trippelt moedertje allerwegen;

 

een oogwenk nog, en 't maal is opgebracht,

 

en luide spreekt het meisje d'avondzegen.

 

Na schouwen zich de drij zoo vriendelijk aan,

 

een slimme lach speelt om den mond der ouden;

 

en langzaam komt de donkre nacht gegaan,

 

wijl ster bij ster daarboven wachte houden.

 

 

 

V.A. dela Montagne.

Antwerpen.