De Vlaamsche School. Jaargang 24

Oostersche poëzie.

IV. Spreuken en zetten.

En vraag niet waar het recht of 't onrecht zij
Wanneer uw broeder wordt geslagen;
Maar sta hem als een broeder bij.
- Gij kunt dan later naar de reden vragen.

Wilt ge waarlijk beter worden

Beter van gemoed?

Laat bespiegelingen varen:

Werk, - en doe meer goed.

[p. 152]

3. Edele afkomst.

 

Ook de assche, zij komt van een' edelen stamme:

 

Haar moeder was immers de koestrende vlamme?

 

- Omdat ze in haar boezem geen vonken meer draagt

 

Wordt ze buitengevaagd.

Een letterbeunhaas, slechts bekend

Bij zijns gelijken, vond het goed

Aan eenen dichter van talent

Met spot te koelen zijnen moed.

De dichter sprak: ‘Gij kent me, vent,

En hekelt wat ik heb geschreven;

- Waart gij niet teenmaal onbekend

Ik zou u antwoord geven!’

Een vrome ging door 't veld en zag
De korenhalmen voor den wind zich buigen.
Hij sloeg zich op de borst, met stillen lach
En riep: ‘Niet ik verdien zooveel ontzag;
- Den Schepper van 't heelal moet gij die eer betuigen!’

Uit de taal der gekken

Kan de wijze voordeel trekken;

Maar de wijsheid zelve maakt den spotter

Nog zotter.

Wie is de ware koning? - God alleen!

- Waar koningen een land innamen

Verwoestten zij 't, zoo ver ze kwamen.

Neemt God een hart in, - ware 't als een steen,

Het smelt als Mozes' rots in zacht geween;

Het is weldra van wrok en nijd genezen

En deugden zijn er in als bloemen opgerezen!

Ferguut.

Brussel.