De Vlaamsche School. Jaargang 23

[p. 5]

De Vlaamsche School
1877

Bloemen in den winter.

De sneeuw lag als een doodenlaken

Gespreid daar buiten,

Op 't veld, de straten en de daken:

't Was alles wit en koud.

De wintervorst had met zijn stift

Op onze ruiten

Wel bloem en loof in 't ijs gegrift:

Die waren sprok en oud.

'k Zat bij den haard naast mijne moeder.

De vlokken gierden

En stoven neer. De musch, om voeder

Rondpikkend, vond er geen.

En ik had bloemen op dien stond

Die welig tierden,

Hoewel de zon geen straaltje zond,

Sinds lange niet meer scheen.

Zij pronkten, wijl de zoetste geuren

Haar krans omdreven,

In eenen tooi van wonderkleuren,

Zoo blauw, zoo roos, zoo wit

Gelijk de zwaan - den blos der vrouw

Vol vuur en leven -

't Vergeet mij niet, dat zedig, trouw,

In 't groen verholen zit.

Aan haar, die mij der lenteweelde

In winterdagen

Genieten deed, mijn harte streelde

Met bloemengeur en pracht,

Dees nedrig lied, met reinen zin

Haar opgedragen,

Waarin mijn harte ligt, waarin

Zij immer wordt herdacht.

Antwerpen.
Edm. Van Herendael.