De Vlaamsche School. Jaargang 22

Hij is dood!...

de jongeling.

Waarom treurs du, maagdelijn?
Wils du mij dijn leed vertrouwen?
Licht dijn hoofdje; wil me aanschouwen;
'k Kan wellicht dijn trooster zijn.’

het meisje.

- ‘Waarom u mijn leed vertrouwen?
Want mij troosten, hoop dat niet,
n de ramp die me is geschied....
'k Wil mijn smart alleen behouên.’

de jongeling.

‘Zeg mij toch wat er zoo zwaar
Dij het hoofd doet nederbukken?
Welke smarten nu reeds drukken
Op dat hoofd van twintig jaar?’

het meisje.

- ‘Vroeger hield ik 't hoofd verheven
Want ik was toen fier op hem,
Als ik luisterde op zijn stem....
En nu heeft hij mij begeven!

de jongeling.

‘Waarom tranen in dat oog,
Dat zoo helder blonk voor dezen?
Waarom droefheid op dat wezen
Dat een lachje steeds bewoog?’

het meisje.

- ‘Laat gerust me in stilte weenen...
Hij voor wien mijn lachje klonk,
Hij voor wien mijn ooge blonk
Is voor eeuwig nu verdwenen,’

de jongeling.

‘Waarom blijfs du zoo alleen
Hier ter plaatse toch gezeten?
Hoor! muziek en vreugdekreten
Lokken dij ter kermis heen.’

het meisje.

- ‘Laat mij hier, laat hier mij droomen...
Hier, als 't dansen was ten end,
Heeft hij me eens zijn min bekend....
En eilaas! hij is me ontnomen!’

de jongeling.

‘Ween niet langer, lieve maagd!
'k Zal dij troosten, lach mij tegen
'k Voel mijn hart dij toegenegen,
Dat om wederliefde vraagt.’

het meisje.

- ‘Hij kon eens mijn hart verwinnen,
En mijn liefde was wel groot.
Hij die 'k lief had is nu dood.
'k Kan geen ander meer beminnen!’

Alex. Stoops.