De Vlaamsche School. Jaargang 21

Een zomerliedeken van Bredero^(*) (XVII^e eeuw.)

't Sonnetje steeckt zyn hoofjen op,
En beslaet der bergentop,

Met zyn lichjes,

Wat gesichjes,

Wat verschietjes verd en flaeuw,
Dommelter tusschen 't grau en blauw.

't Vochtige beeckje blinckt verciert,
't Vrolyck vinckje tiereliert,

Op de tackjes,

Wilt en mackjes,

En weer strackjes op een aer,
Huppeltet met zyn weder-paer.

D'Hemelen werden meer begroet
Van de diertjes kleyn en soet,

Als van menschen

Die maer wenschen

Nae het aerts vergancklyk goet,
Dat men hier doch al laten moet.

(*) Gerbrand Adriaanszoon Bredero werd te Amsterdam in 1585 geboren en overleed aldaar in 1618. Hij was een verdienstelijk dichter en schreef onder andere een vrij groot getal blijspelen. Zijn naam prijkt tusschen die der befaamde tooneelschrijvers, welke met gulden letteren opgeteekend staan tegen de voorzijde van den eersten en tweeden rang zitplaatsen in de tooneelzaal van den Vlaamschen schouwburg te Antwerpen.

[p. 110]

Hemeltjes wijs en wel geleert,
Meer met reden gestoffeert,

Als de lieden

Die 't gebieden

Van een werelt noch verdriet,
Sy hebben u verswegen niet.

't Herdertje met zyn wolligh vee,
Schrolt op 't volckje van de stee,

Daer zyn knaepjes

Van zyn schaepjes

In syn slaepjes sacht en stil,
Willigh voldoen haers Heeren wil.

Menschjes God geeft ellick zijn deel,
Maer elck doet zyn best, om veel

Te vergaren,

Dan 't bewaren

Voor de jaren, is een kunst,
Danckt de Goden voor haer gunst.

Geen dingetjes soo slecht, soo teer,
Of sy geven ons een leer,

Wilt maer mercken,

Op de wercken

Van de Goden wonderbaer,
Niet en vindy sonder haer.

O redelycke beesjes dwaes!
't Onvernuftige vee, helaes,

Is veel nyver,

En veel styver

In den yver tot Gods lof,
Als de mensch van 't beste stof.