De Vlaamsche School. Jaargang 19

Reizende muzikanten.

Van dorp tot dorp, van stad tot stad,

Zij zwerven landen door;

Europa is hun vaderland;

Een doolhof zonder spoor.

Zij komen hier bij feestgetij,

In lente- en zomerstond,

En keeren als de winter naakt

Weer naar Itaaljes grond.

Het noodlot dreef hen uit die streek

Vol pracht en heerlijkheid,

Waar, immer jeugdig, de natuur

Heur' bloemengeur verspreidt.

Hoe schilderachtig is hun kleed

Uit lompen blauw en groen;

Hun schoeisel, God! hoe kunnen zij

Daarmee de reize doen?

Hun loven, hoe ellendig ook,

Zij slijten 't zonder klacht;

Den dag in de open vrije lucht,

In schelve of schuur den nacht.

Dat volkje zingt in lief en leed,

Als uit natuurdrift blij,

Als lag er in hun ziel een sprank

Van kunst en poëzij.

De vader speelt, het zoontje zingt

Een aardig referein

Van uit het land waar immer heerscht

Een hemel blauw en rein.

Op 't vroolik deuntje een hondje danst,

Het huppelt in het rond:

Het dierken is zoo fijn geleerd

Alsof 't muziek verstond.

En ik.... ik open 't vensterraam,

En steek het hoofd er door,

Ik leen aan 't weemoedvolle lied

Verrukt een luistrend oor.

De vader speelt, het zoontje bidt:

‘Een penning, heerken, geef,

Een penning voor mijn moeder, die

Ver in Itaalje bleef?’

En iedereen, 't zij rijk of arm,

Heeft voor den muzikant

Een stuiver over, dien hij steekt

Den jongen in de hand.

Van dorp tot dorp, van stad tot stad,

Zij zwerven landen door;

Europa is hun vaderland,

Een doolhof zonder spoor!

Victorien Van de Weghe.

Luik, 1873.

[p. 172]

PLAATDRUKKERIJ DER KONINKLIJKE ACADEMIE VAN ANTWERPEN