De Vlaamsche School. Jaargang 16

[p. 41]

Het weesje.¹

teekening en plaatsnee van verest.

De arme moeder was begraven
En zij liet een eenig kind.
't Had bevalligheên en gaven,
't Was van haar zoo teêr bemind.
Niemand kon zijn weemoed laven:
't Zuchtte altijd en zag in 't rond,
Of het nergens moeder vond.

's Morgens ging het vroeg bij vader
Om den zegen; en zijn hand
Trok het zoet en zachtjes nader,
En hij kuste 't liefdepand,
Al zijn heil en levensader.
Maar het weende en zag in 't rond,
Of het moeders kus niet vond.

Speelgenootjes kwamen spelen;
Popje en speelgoed stonden klaar,
Ieder woû de kleine streelen,
Ieder dartelen rond haar;
Maar zij kon die vreugd niet deelen.
Bitter kreet zij en zag rond,
Of ze moeders lach niet vond.

Eens zat, bij het zonnedalen,
't Huisgezin aan stillen haard;
't Schiep in kouten en verhalen
Lust, den kinderharte waard.
Nauw kon 't meisjen ademhalen.
't Snikte stil, en zag in 't rond,
Of 't den moederschoot niet vond.

Somber droomde 't in zijn ruste!
't Mocht en zoen en lach ontvaân,
Maar de schimme lief, die 't kuste,
Bracht haar korte laven aan.
't Schreide en zocht en doolde rond,
Tot het moeder wedervond.

1 Dit gedicht is ontleend aan den door ons aangekondigden nieuwen bundel: Najaarsvruchten, van mevrouw van Ackere, een zeer schoon werk dat in iedere Nederlandsche boekenverzameling eene plaats verdient en dat wij wel hopen, niettegenstaande de in de voorrede vervatte verklaring, niet het laatste van de begaafde schrijfster te zullen wezen.