De Vlaamsche School. Jaargang 16

[p. 17]

Muurschilderingen in de St-Joriskerk, te Antwerpen.

jezus leert ons de verduldigheid. - tafereel door godfried guffens.

Bovenstaande plaat stelt het tweede tafereel voor, door den heer G. Guffens in den linkerbeuk der Sint-Joriskerk, te Antwerpen, uitgevoerd. In 1868, bladzijde 25 en volgende, gaven wij eene omstandige beschrijving der schoone muurschilderingen, waarvan de teekeningen op de Parijzer wereldtentoonstelling van 1867 prijkten. Ziehier hoe de heer Henri Delaborde, in de Parijzer Gazette des Beaux-Arts, over de werken der heeren Guffens en Swerts spreekt:

‘'t Is niet de eerste maal dat het Fransch publiek hoort spreken over de heeren Guffens en Swerts of gelegenheid heeft om, met eigene oogen, hunne kunde te waardeeren. Toen, eenige jaren geleden, de afbeelding verscheen van verscheidene schilderingen, op de muren van verschillende gebouwen te Antwerpen uitgevoerd, had de lichtteekening ons althans eenen voorsmaak gegeven van de verhevenheid zonder gemaaktheid, de zuiverheid zonder koudheid, welke den stijl en de manier van de twee kunstenaren kenschetst. Korter geleden, gaven de merkwaardige cartons, die zij naar de wereldtentoonstelling hadden gezonden, een volkomen duidelijk denkbeeld van de hun eigene hoedanigheden en van het karakter der hervorming, welke zij in de kunst van hun land willen brengen. Terwijl een gedeelte van de school min of meer gelukkige pogingen aanwendt om de Vlaamsche overlevering der XV^e eeuw weer vast te knoopen en zich vertrouwd te maken met voorvaderlijke modellen; terwijl deze pogingen, die zich overigens slechts tot de oppervlakte van de verdichting of de geschiedenis uitstrekken, worden beproefd, beïeveren zich de heeren Guffens en Swerts om de klassieke wetenschap te paren aan de vereischten van de hedendaagsche denkbeelden en den hedendaagschen smaak, de schilderachtige waarheid aan den eerbied voor de leer der oude meesters of voor de voorbeelden die de heeren Overbeck en Flandrin in onzen tijd hebben geleverd.

Gelukken zij altoos in deze moeielijke versmelting? Wordt de uitdrukking van hun gevoel nooit gehinderd of belemmerd door de toepassing van hun schiftend stelsel? Voorzeker kan men de twee schilders niet onfeilbaar in hunne ingevingen noemen, zoomin als men gehouden kan wezen zonder voorbehoud al de vormen aan te nemen, welke zij gebruiken voor de vertolking hunner denkbeelden. Wat men echter moet erkennen en billijk prijzen in hunne leer en hunne werken, is eene gestadig edele richting en eene beschouwing van de kunst en hare roeping, verre verheven boven de geriefelijke zeden van het naturalisme of de haarkloverige nieuwsgierigheid van den oudheidkundigen geest, waarover wij zoo even spraken. Voegen wij er bij, dat zoo de schoonheidsleer, welke door de heeren Guffens en Swerts wordt toegepast, bestrijders vindt, zij ook volieverige voorstanders, overtuigde volgelingen aantreft tot in de sferen, waar gewoonlijk over belangen van geheel anderen aard gehandeld

[p. 18]

wordt. Toen, eenige jaren geleden (in 1863), de Belgische kamer van volksvertegenwoordigers vierzittingen wijdde aan de grondige bespreking van de vraagstukken betrekkelijk de muurschildering, gaf zij een bewijs van goeden wil en toonde eene wetenschap van de zaak en eene geschiedkundige voorlichting te bezitten, welke men misschien niet in zulken graad in de staatsvergaderingen der andere landen zou aantreffen. Er mag dus gehoopt worden dat de loop der denkbeelden in België al meer en meer de zoo edelmoedig door de heeren Guffens en Swerts doorgezette onderneming zal begunstigen, en dat de vooruitgang, waarvan hunne werken thans reeds de hoogste uitdrukking zijn, zegepralen zal over de vooroordeelen van den slenter en over eenzijdigen tegenstand.’