De Vlaamsche School. Jaargang 15

Klacht en troost.

Zij is niet meer! - Die kreet van smarte

Doorwondt, verscheurt, vermaalt mij 't harte. -

Zij is niet meer! - o Vader! God!

Hoe droef, hoe hard, hoe wreed een lot

Zendt Ge uwen dienaar tegen!

Gij schonkt mij eene vrouw, zoo rijk

Aan minlijkheid en deugden tevens;

'k Was dankbaar voor dat liefdeblijk,

En eensklaps, in den bloei heurs levens,

Ontrukt Ge, o Heer,

Dien schat mij weêr! -

Hoe onbegrijpelijk, o God, zijn uwe wegen?

Verscheurend denkbeeld! - Zij, die engel -

Zij, wier liefde 't wolkgemengel,

Dat op mijn zorgvol hoofd soms drukt,

Doorschouwde, is door den dood me ontrukt. -

Waarom....? doch neen, o Vader!

Geen rekenschap vraag ik U af;

Ik buig mij neêr en sproei mijn tranen

In overvloed op 't stille graf,

Waarhenen zij me een' weg gaan banen;

Want 't laatst gerucht,

Heur jongste zucht

Heeft mij het hart geschokt en 't bloed gestold in d'ader. -

[p. 70]

 

Wat ruischt,

 

Wat suist,

 

Wat lispelt zoo zoet?

 

Heb 'k recht?

 

Men zegt:

 

‘Mijn gade! schep moed!’

 

 

 

‘Ja dierbre ga, schep moed! - Van uit den schoonen hemel

 

Beschouw 'k uw troostloosheid, uw jammerend geween;

 

Gij ziet mij niet, 't is waar, ter oorzaak van 't gewemel

 

Der aardsche zaken om u heên.

 

 

 

De boei, waarin het stof uw ziele houdt geslagen,

 

Belet u, mij te zien, te voelen mijnen aâm

 

Die u gestaâg verzelt, waarheen gij 't lijf moogt dragen:

 

Ja, immer blijven wij te zaâm.

 

 

 

Schep moed, mijn ga, schep moed! - Ik weet 't is droef te scheiden;

 

Maar 't is voor eeuwig niet, de jaren spoên voorbij:

 

In 't heerlijk Godsverblijf zal mijne ziel verbeiden

 

Tot u Gods engel voer' tot mij.

 

 

 

Geduld dus, en beklaag het lot niet uwer vrouwe;

 

In wellust zonder grens baadt zich mijn ziele thans:

 

Neen, zij, die gij bemint, is 't voorwerp niet van rouwe;

 

Zij looft den Heer in englenglans!

 

 

 

Maar denk, o dierbre, denk aan onze lievelingen,

 

Vertrouwd aan uwe zorg door 't stervend moederoog;

 

Dat rouw noch wanhoop nooit uw vadermin verdringen!

 

Bemin! bemin! - Ik waak omhoog!’

 

 

 

P. Vierhout.

Antwerpen, Mei 1869.