De Vlaamsche School. Jaargang 13

Vrede!
Refrein.

Buiten heerscht de God van vrede,

zweeft een droom van liefde en lust

en die sleept de zielen mede

op het bed der zoete rust,

waar ze 't beeld der kalme rede

uit den toover wakker kust:

o, ik min dien God van vrede

en dien droom van liefde en lust.

's Morgens, wen de bloemen pralen,
lacht de zon in 't hemelsch blauw,
baden heure gouden stralen
in de perels ochtenddauw;
en de zangen in de boomen
en de zuchten van den wind
ruischen als de liefdestroomen:
in de velden alles mint.

Zie, dezwoeger, met de spade
en het hakmes in de hand,
stapt, verzeld van zijne gade
en de kinders, naar het land
om den arbeid aan te grijpen
op de plek waarin zijn zweet
zaad tot vruchten zal doen rijpen
en vergeet er lief en leed.

Binnen in de huisgezinnen,
's middags, 's avonds, wen de liên
zich vereenen, is beminnen
't eenig schouwspel dat zij biên.
Jokkend zit de grijze vader
met het kindje op zijnen schoot,
lachend treedt de moeder nader,
en omhelst haar echtgenoot.

[p. 152]

 

Dààr berusten nog de zeden

 

van 't voorvaderlijk geslacht,

 

wordt nog het gevoel beleden

 

dat de mode in ons versmacht;

 

dààr wordt door den vrede omvademd

 

heel de schepping: heil en wee;

 

alles wat er leeft en ademt

 

voelt den zegen van den vree.

 

 

 

Frans Caris.