De Vlaamsche School. Jaargang 12

Het huisgezin des struikroovers.
Een Napolitaansch verhaal.

In de omstreken van Napels ontwaart men een heuveltje, gansch met kreupelhout bewassen, welk het van verre het voorkomen geeft van een bosch. Bijna op het toppunt van dezen heuvel, is eene diepe en zeer ruime spelonk, waarvan de ingang, nauwelijks breed genoeg om een mensch te laten doorkomen, met struiken bedekt is. Daar was de schuilplaats eener beruchte rooversbende, welke het land onveilig maakte, de reizigers vermoordende, de rijke abten beroovende, dikwijls de gewapende macht trotserende, en waarvan men des avonds, bij den haard, feiten verhaalde, welke de stoutmoedigsten deden beven.

Maar, ieder is zijn lot beschoren, en, omtrent den jare 1808, was deze bende ongelukkig. Eenigen, de gevaren en vermoeinissen van het handwerk moede, zagen er van af; anderen werden aangehouden; eindelijk, drie jaren daarna, bleef een enkel man, eenig overblijfsel van deze eens zoo bloeiende bende, meester van de spelonk, waarvan zijne makkers, dooden of levenden, hem immer trouw het geheim bewaard hadden. Deze man noemde zich Tinte-Moro. Hij was omtrent veertig jaren oud, en had gitzwart haar; op zijn bleek gelaat waren eene weergalooze stoutmoedigheid en echt Italiaansche hartstochten te lezen. Omtrent zijne inborst waren de zonderlingste geruchten verspreid; zijne eerste opwelling, zegde men, was zoo vreeselijk, dat hij, 15 jaren vroeger, zijne geliefde welke hij aanbad, met eenen vuistslag gedood had, omdat hij eenen mansschoen bij haar gevonden had.

Het verveelde Tinte-Moro, toen hij zich zonder gezellen zag, altijd gendarmen te moeten dooden, en tevreden met het vermogen welk hij door zich en de zijnen verkregen had, begon hij zich aan het stille leven in zijn hol te gewennen, met zijne vrouw Aiseffa en zijne twee nog zeer jonge kinderen, Theodoro en Gamba.

Deze werkeloosheid duurde reeds eenige maanden en de regeering begon hem te vergeten; den 18ⁿ Juli 1811, daar hij buskruit noodig had, ging hij 's morgens vroeg met zijne vrouw uit, zijnen tweelooper op den rug dragende; zoo doortrok hij het kleine bosch; voor meerdere zekerheid bleef hij aan den woudkant stil, en zijne vrouw belovende haar daar te zullen wachten, zond hij haar naar de stad.

Hij wachtte tot 2 ure 's namiddags, en niemand kwam terug. Hij begon ongeduldig te worden, toen er eensklaps op den weg eene stofwolk opging, en eenige oogenblikken later eene troep soldaten te voorschijn trad welke naar het bosch toekwamen.

‘Goed,’ zegde Tinte-Moro, zijn geweer ladende; ‘ik ga mij wat vermaken.’

De krijgslieden kwamen dichter en als zij op eenen zekeren afstand gekomen waren, velden twee geweerscheuten, die uit de struiken kwamen, de twee voorsten neder. Maar de roover werd heviger vervolgd dan hij wel gedacht had. Nagezet door de soldaten, die zwoeren hunne kameraden te zullen wreken, was hij, als een vos, verplicht zich in de struiken schuil te houden; nu eens bleef hij stilstaan, zijnen adem inhoudende, en de bladeren welke onder zijne voeten kraakten verwenschende, en dan weder sloop hij door de struiken heen. Zeer dikwijls raakten de gerechtsdienaars den tak welke hem verborg; meer dan eens zag hij hunne roode kleederen op twee stappen afstands van hem. Eindelijk, na drie uren angst, kwam hij aan zijn hol, zijne vijanden welke zijn spoor volgden, slechts eenige minuten vooruit zijnde.

Hij zette zich hijgende neder, het hoofd door de zon, het geschreeuw en het gedreig verhit. Welhaast weergalmden de stemmen der soldaten rond zijn hol; elke stap, elk geroep, werd

[p. 104]

duizendmaal door den weergalm herhaald; dan eens lieten zij zich in de verte hooren, dan weder kwamen zij dichter bij, het spoor volkomen bijster.

Evenwel Gamba, het kleine kind, welk gedurende twaalf uren niet meer gelaafd was en honger kreeg, schreeuwde, schreeuwde; en Tinte-Moro hoorde de stemmen al dichter en dichter bij komen.

‘Verduiveld,’ grommelde hij, ‘het kind gaat mij verraden.’

En het kind schreeuwde immer voort, en de stemmen naderden. Daar kraakten de struiken welke den smallen ingang verborgen, en het kind schreeuwde harder en harder.

‘Loop naar den duivel,’ zegde de roover, en met eene bliksemsnelle beweging wierp hij het tegen de rotsen...

De hersenen vlogen wel tien voeten verre, en het lichaam stuiptrekte nog, toen men binnentrad..... het was de moeder.

Zij had het bosch vol soldaten gevonden, en zich lang schuil gehouden; dan, daar zij hen een weinig verwijderd zag, was zij tot bij het hol gekropen. Zij kwam juist in tijds om den laatsten schreeuw haars kinds te hooren: toen zij binnentrad was alles gedaan; haar man aanzag haar met een wreeden blik, zij begreep hem en zweeg................................

- ‘O hemel! o zegt gij de waarheid? Hoe! gij zoudt ons Tinte-Moro, die ons gisteren twee man doodde, kunnen leveren,’ zegde des anderendaags de magistraat der stad, met oogen van blijdschap schitterende, aan eene zeer slecht gekleede vrouw.

‘Ja; indien uwe soldaten zich haasten, zal Tinte-Moro binnen twee uren hier zijn.’

‘En waar verbergt hij zich?’

‘In een hol, in een klein bosch.’

‘En zal hij tegenstand bieden?’

‘Nu niet; want ik heb hem met Malvezij dronken gemaakt; hij slaapt.’

‘Zoo! wie zijt gij dan?’

‘Ik ben zijne vrouw; komaan, kom.’

En zij trok de soldaten mede.

Aan het hol gekomen, vonden zij het lijk van het kind en daarnevens den slapenden vader; Tinte-Moro opende de oogen en liet zich, zonder een woord te zeggen, wegleiden.

Zes dagen later werd hij ter dood gebracht.

De moeder was verdwenen, en de onzekerheid van haar lot hield eenigen tijd de nieuwsgierigheid der Napolitaansche ledigloopers gaande. Eindelijk hoorde men dat de boeren, 12 of 15 mijlen van de stad, soms eene vrouw met een kind zagen ronddwalen. Zij bedelde van hoef tot hoef een stuk broods en eene schuilplaats voor den nacht. Nooit zag men haar tranen storten; zij scheen het geheugen verloren te hebben; enkel noemde zij soms en als werktuigelijk de namen Tinte-Moro en Gamba.