De Vlaamsche School. Jaargang 11

Aan een Franschgezinden vriend.

Het jammert mij, ô vriend, dat gij de taal der vaadren
Vernedert en miskent, daar ge U aan 't vreemde boeit,
Daar ik U 't fransch geschrijf met wellust zie doorblaadren,
En zelden eigen taal U van de lippen vloeit;
Stroomt dan het neêrlandsch bloet verbasterd U in de aadren,
Dat dus de drift naar 't fransch U in den boezem gloeit?...

Vindt gij dan in romans, in vreemde taal geschreven,
Wel iets dat onze kunst in schoon te boven gaat?
Of schijnt eene andre spraak U rijker, meer verheven,
En denkt gij dat onz' taal te wenschen overlaat?
Hebt ge alle vlaamsch gevoel dus uit uw hart verdreven?...
ô Neen! 'k hoop dat gij toch uw moedertaal niet haat!...

Wil, duurbre vriend, voortaan die gulden spraak beminnen:
Bij vreemde woordenpraal blinkt ze als een diamant....
Ach! moog' mijn needrig lied iets op uw hart verwinnen,
Bragt het een ommekeer in uw gemoed tot stand! -
Die hoop verrukt mijn hart, en blij van ziel en zinnen,
Ontsnaar ik mijne lier en hang die aan den wand.

August Cosyn.

Somerghem, 1864.