De Vlaamsche School. Jaargang 11

Aan twee gezusters.

Wij keerden van uw drempel,

De locht was kalm en frisch:

Geen korenaar dat roerde,

Geen pijlken waterlisch.

Ik sleepte trage schreden,

Mijn vriend ging nevens mij...

De stad is nog zoo verre,

Uw vriendlijk dorp zoo bij.

Ik strooide losse woorden

Of hoorde half en zweeg;

Ik dacht niet aan de zonne

Die laag in 't Westen zeeg.

Bedenkt: nu zeven zomers

Verdorden 't meigroen weêr,

Sinds mij uw vliegend liedjen

Deed opzien d'eersten keer.

Ik was een droomrig knaapjen

Van veertien jaar, en zie:

Ik dacht: ‘dat ik ze eens zage,

Die Virginie, die Rosalie!’

Wie hoort het boerenknapjen

Dat stille wenschen heeft?

Wie helpt het machtloos wormken

Dat uit zijn popjen zweeft?

Nu heeft hij - de arme jongen -

Al menig wensch gezien;

Zij noemen hem ‘Mijnheer’ soms,

Och! zelfs de rijke liên.

Hij hoorde uw huisbel klinken,

Hij was een weinig bang;

Hij hoorde stappen naadren

Van binnen in den gang.

Hij groette uwe oude moeder

En kreeg een stoel, en zag

De boeken op de tafel,

't Klavier dat open lag.

[p. 33]

 

Daar zijn vervlogen stonden

 

Zoo graag herdacht... Welnu,

 

Laat hem die eens herzeggen,

 

Uit lust en dank aan u.

 

 

 

Daar kleurden zeven lenten -

 

't Is in de Bloeimaand; zie,

 

Hij mag haar eens aanschouwen

 

Die Rosalie, die Virginie.

 

 

 

O! zangerige maagden!

 

Gegroet uit vol gemoed;

 

Ik leg mijn lange hulde

 

Verzameld aan uw voet.

 

 

 

Uit ongewisse stemme

 

Hebt gij mijn staamlend woord -

 

Hebt gij ‘goedwillig’ lijdzaam,

 

Mijn wordend lied aanhoord,

 

 

 

Zij noemde mij, de stemme

 

Die ruischt in 't zachte lied,

 

Voorzichtig andren prijzend,

 

Haar eigen gaven niet.

 

 

 

Wij gingen door den wegel

 

Den grooten tuin eens rond;

 

Ik zweeg en zag, al mijmrend,

 

Hoe malsch het moeskruid stond;

 

 

 

Hoe welig tierde en waste

 

't Plantsoen, dat moeders hand

 

- Ik zweeg en zag, al mijmrend, -

 

Gevoed heeft en verplant!

 

 

 

Uw vinger wees ons 't nestjen

 

Door uwe zorg behoed;

 

Ik dacht: ‘gelukkig vogelken,

 

Gij woont hier stil en goed.’

 

 

 

Wij klommen naar het bergsken:

 

Hier zat mijn vriend eens neêr

 

Op 't overlommerd banksken

 

En schreef iets te uwer eer.

 

 

 

Gij stondt en wachtte in stilte;

 

Ik nam een twijgje, en stak

 

Het in een net vol spinnekens,

 

Dat eensklaps openbrak.

 

 

 

Ik hief uit mijn verstrooidheid

 

Tot u een rassen lonk,

 

En zag een straal door 't loover,

 

Die op uw voorhoofd blonk;

 

 

 

De reinheid met de ruste

 

Smolt tot 'nen glans in één,

 

Die uit uwe oogen beefde,

 

Die in mijn ziele scheen:

 

 

 

't Was licht in mijne ziele;

 

Zij juichte bij 't gedacht

 

Van haar verborgen eerbied

 

Met liefde u toegebracht.

 

 

 

Zoo menig eedle ziele

 

Hangt aan uw tong geboeid:

 

Hoe groot is aller hulde

 

Tot éénen krans volgroeid?

 

 

 

't Is schoon een' lof te winnen

 

Oprecht en nooit verstoord,

 

En roerend klinkt een hymne

 

Steeds onverwacht gehoord.

 

 

 

Dat geeft der zucht naar schoonheid

 

En waarheid, versche kracht;

 

'k Omhels de jonge hope

 

Die op de toekomt lacht;

 

 

 

Daar trilt iets door mijn boezem

 

Van nieuwen lust en moed -

 

Als 't geen uw zwaluw kwettren,

 

Uw rooslaar geuren doet;

 

 

 

Iets, als de koele Meiwind

 

Die door uw halmen gleed

 

Of melodijen wekte

 

In 't plooiend maagdenkleed.

 

 

 

Al is het dat bevreemdheid,

 

Geslacht of stand mij niet

 

De tintling van uw handdruk

 

Een stond gevoelen liet;

 

 

 

Toch zijn de zielen zusters,

 

Verheven min of meer:

 

De schoone zielen neigen

 

Zacht tot de mindre neêr.

 

 

 

'k Herlas nog eens uw dichtjens:

 

O, ik vergeet ze nooit,

 

'k Heb uit uw tuin twee roozen

 

Ontblaârd er op gestrooid.

 

 

 

Wat wasemt uit mijn meikrans?

 

Wat leeft er in dees dank?

 

De geur van Uwe bloemen

 

En de adem van uw zang.

 

 

 

Gij hebt mijn bevend harpken

 

Een toonval bij geleerd;

 

Ontvangt uw verren echo

 

Die tot u wederkeert.

 

 

 

Am. De Vos.

Gent.