De Vlaamsche School. Jaargang 11

Het Indiaansch meisje.

Ik heb een droom gedroomd die wonder is om hooren.
'k Heb hem in dicht gedroomd, dat klinkt wel vreemd in de ooren.
Ik droomde dat ik eens 's nachts door mijn venster lag
En dat ik digt bij mij de volle mane zag,
Dat zij een koutje sloeg en mij al zoo vertelde
Wat weerd is dat ik hier van woord tot woord vermelde:
‘Verleden nacht’ zoo luidt de maan heur eigen woord,
‘Gleed ik door 't klaar geluchte in India stil voor;
Ik spiegelde mij blij in Ganges gladde baren;
Mijn stralen zochten door de digte haag te waren
Die het Plataangewas, zich kruisend duizendmaal,
Daar vlecht, gesloten als een ware schildpadschaal.
Een indiaansche meid kwam toe van uit de verte,
Als Eva was ze schoon en ligt gelijk een hert is,
Zij was zoo snel, zoo vast, te saam zoo fijn en fel
Dat ik ze denken zag door haar doorschijnend vel.
De doornen der Lianen scheurden haar sandalen,
Doch ras schreed zij vooruit. 't Gedierte dat al dralen
Terug kwam van den stroom, na 't laven van den dorst,
Verschrikte, want ze droeg in d' handen bij de borst
Een kleine lamp die brandde. Ik kon het bloed zien leven
In hare vingerkes. Ze kwam en plaatste al beven
Op 't water van den vloed de lamp voorzichtig aan;
De vlamme speelde en zwankte of 't lichtjen uit wou gaan;
Nogthands het brandde voort en 's meisjes pekzwarte oogen
Die volgden 't met een blik van hunk'rend hertvermogen,
Want brandde 't lampje voort zoo lang 't in de ooge lag
't Was dat heur minnaar nog het lieve daglicht zag;
Maar stierf het lichtjen uit, eilaas, 't was dat hij sneefde.
Het lampje brandde en beefde, en 't herte brandde en beefde
Terwijl de maagd geknield een stille bede las.
Bij hare zijde lag de vale slang in 't gras...
Maar zij, ze dacht alleen, met hoop en vrees in de oogen,
Aan haren minnaar en aan Brama, 't alvermogen.
“Hij leeft!” Zoo klonk heur stem in jubeltoonen uit
En driemaal zong “Hij leeft!” 't weêrgalmend berggeluid.’

karel de gheldere

(Uit Andersen's Billedbog uden billeder.)