De Vlaamsche School. Jaargang 10

Mijn schat.

Andren moog' 't een wellust heeten,
's Weerelds onheil te vergeten,

Onder 't kozen

't Zuchtjeslozen

Met een teedre hertvriendinne,
Onder leiding van der minne;

Of door banden, nooit te slechten,
Zich zijn liefste aan te hechten,

En door 't leven

Hêen te zweven

Met dat engelachtig wezen,
Uit der maagden bloem gelezen.

Ik beken 't, dat 's schoon en edel
Als het snarenspel der vedel;

't Kan zelfs vaak en

Vrolijk maken

En gelukkig en tevreden;
Maar toch streelt het mij niet heden.

'k Draag een andren schat in 't herte,
Tot een balsem voor mijn smerte,

Door de Alhoeder

In mijn moeder

Mij geschonken en gelaten,
Dank zijn goedheid, buiten maten.

Sinds mijn vader tot belooning
Zijner deugden, eene wooning

Kreeg hier boven,

Om te loven

D'Onbegonnen, zijnen Loonder,
Werd die schat alleen bewoonder.

Van dat herte, rijk in liefde;
En 'k ervoer, wat ook me griefde,

Altijd was er

Heul veil, rasser

Zelfs dan de onspoed mij kwam treffen,
Vóór 'k zijn nad'ren kon beseffen.

Ja, 'k laat andren de engelinne
Die ze vrijen; ik beminne

Boven alles,

Naast mijn Alles,

Mijne moeder; want 'k kan vatten
Dat zij de opperste is der schatten.

Daarom stuur ik bij de bede:
‘Heer, vergun een zoeten vrede

Dijnen diender’,

Tot d'Alziender

Steeds de smeeking, dat zijn zegen
Ook zijn dienares beregen.

C. Edmond Albrecht.

Gent, Wintermaand 1863.