Herinnering.
Weêr zal ik van den gryzen muer,
Myn halfbestoven' citer langen;
Weêr kan ik myn geliefde zangen,
In vryheid zingen en met vuer.
Het is zoo lang dat ik nog zong,
En weder welt me een lied uit 't harte, -
Een lied zoo bitter, zoo vol smarte,
Dat 'k weenend op de snaren wrong. -
O kon ik nu met dichtersvuer,
Een' kroon om dierbre slapen strengen. -
Laet vry myn harte tranen plengen,
Want nooit beleefde ik zulk een' uer.
Ik heb niets dan een' zwakken zang,
Dien ik de dierbaren kan geven;
Een zang die nauw aen 't hart blyft leven; -
Een' traen die parelt op myn' wang.
O ja, een' traen voor hen, die my
Zoo vaek aen t' oudrenharte drukten:
Die doornen en geen' roozen plukten
Al bleef hen de eedle pligt steeds by.
Ook nimmer kwam een schoone stond,
Hen troost en zielenvreugde geven;
Slechts tegenspoed by elk streven;
Geen pad langs waer men bloemen vond.
Een' vroeg verdorde levenskroon,
Die gansch hun leven was ontbladerd;
Uit jaren zweets byeen vergaderd; -
Dit was der braven bittre loon.
'K herdenk haer die my heeft gebaerd;
Dien vaêr wiens hoofd ten gronde bukte,
Waerop het lyden wortels drukte,
Het duerbaerst' dat my was op aerd'.
Eilaes, te vroeg, te vroeg vergaen!
Waerom o God! ze my ontrukken?
Eer ik een' lauwerkroon kon plukken,
Die al hun' smart kon doen vergaen.
Waerom, was 't kinderhart te zwak,
Om al die smarten te beseffen?
Waerom kon de arm zich niet verheffen,
Tot redding van een hulp'loos wrok?
Maer 'k stem nu 't smeeklied op de snaer,
Dat stygen zal naer hooger sferen,
Daer zal het voor den troon des Heeren,
Een bede zyn voor hem - voor haer.
Geen grafzuil prykt, geen' ryke kroon,
Geen lettren die hun naem verkonden,
Zyn daer waer zy de rustplaets vonden,
Maer 't kinderharte kent die woon!
Wat offer hebt gy thans vergaerd?
O zoon; voor hen door pyn en smarte
Te vroeg gerukt van 't kinderharte,
Te lang getroffen op dees aerd'.
Ik breng hen slechts een' bede, een' zang,
Dat ik aen dierbaren kan geven,
Een zang die nauw aen 't hart blyft leven;
Een' traen die parelt op myn wang.
1862.
|
|