De Vlaamsche School. Jaargang 9

De dry roozen.
(Of liefde tot den geboortegrond).

Dry roozen stonden op een stam
In 't digte woud te bloeijen;
De grootste roos in vollen glans
Was dagen aen het bloeijen.
De tweede geurvol, frisch en schoon,
En pas des nachts ontloken,
De derde brak haer knop niet uit,
Zy bleef voor 't oog gedoken.
En de eerste sprak haer zustren aen:
‘Kortstondig is ons leven
‘Laet, zusters, nu de tyd er is,
‘'t Vermaek ons overgeven!
‘'k Verkies by feest en dansgewoel
‘Het hoofd der maegd te sieren.
- En ik, sprak dra de derde roos,
‘Ik wil als gy niet zwieren,
‘Veel min nog op het hoofd der vrouw
‘By eêlgesteenten pralen.
‘Ik vloog gezwind naer hooger sfeer,
‘By God in 's hemelszalen;
‘Ik spreidde aldaer myn kleur en geur
‘By wierook en genuchten;
‘Daer leeft men eeuwig, bly gemoed,
‘Men kent er leed noch zuchten.
- De tweede schoone, frissche roos
Sprak dus haer zuster tegen:
‘Myn liefste, zie, ik vroeg wel nooit
‘Van God een andren zegen,
‘Dan hier te samen, in ons woud,
‘Te leven en te sterven.
‘Het ware my de grootste straf
‘Dit bosch te moeten derven.
‘Wat is er schooner dan natuer
‘By berg en woud en dalen,
‘By 't lieflyk glansen van de zon
‘En 't lied der nachtegalen?
‘Neen, zustren! nimmer rukke 't lot
‘Ons uit die lachende oorden
‘Waer ons natuer en vooglenkoor
‘Ten allentyd bekoorden.
‘Want vreemde prael,
‘En vreemde tael,
‘Kan nimmer my behagen;
‘Blind zyn de bloemen die alzoo
‘Uit tuin en woud zich wagen!

L.F. David.

Aeltre, Hooimaend 1862.