De barden der natuer.
'K hoor uw liedren plechtig galmen, op 't gezegend morgenduer,
Vrolyk, dartel koor der voog'len, by 't ontwaken der Natuer!
Nauw is 't nachtgordyn ontschoven, of gy stygt in snelle vlucht,
Met ontploeide donsen wiekjes, door de frissche lentelucht!
Zegt my, voog'len wen ge juichend, door het luchtruim henen vaert,
Wen ge op hooge boomentakken, naer den heldren hemel staert,
Zegt my, lieve scheppingskindren, in uw' zoete liefdetael,
Zingt gy niet den lof der Godheid, - Zwaluw, Vinkje, Nachtegael?
Zingt gy de eerste purperkleuren, die Aurora's schoot ontvouwt;
Zingt gy 't rein azuer der heem'len ryk doortint met glansend goud;
Zingt gy 't heilzaem licht der meizon die heur gloed aen 't aerdryk deelt,
Teêr gevogelt, wen ze U koestrend, 't zacht gevederd kopje streelt?
Zingt gy 't schoon gebloemte tegen, dat zyn kelkjes openspreidt,
't Jeugdig loof der groene beemden, waer het schaepje rustig weidt,
Met hun blanke madeliefjes, die de jeugd tot kransen vlecht,
En met blauwe korenbloemen, aen Maria's beeltnis hecht?
Zingt gy 't kronklend zilvren beekje steeds zoo grillig in zyn loop?
Of de geurig hage-doorn, lachend zinnebeeld der hoop?
Of de Zefir die al fluistrend door de ranke boompjes zweeft?
Of de dauwdrop die zoo glinstrend aen de fyne blaedjes beeft?
Kon myn geest ten hoogen stygen, van zyn aerdsche banden vry,
Met ontploeide donsen vleug'len, schoon en onbezorgd als gy,
Zou hy dan 't geheim doorpeilen, dat geen wysgeer heeft doorgrond,
Of misschien de spraek vertolken, die geen sterv'ling ooit verstond?
Wen de mensch, in stille godsvrucht, biddend voor den Schepper knielt,
Of de zucht naer 't onbekende, 't vaek begeesterd hart bezielt,
Laet hem dan uw' liedren hooren, op 't gezegend morgenduer,
Zingt gy niet, als vrye barden, de eeuw'ge wondren der Natuer?
Antwerpen, bloeimaend 1862.
|
|
Auteursrechtvrij