Redevoering door den heer Gallait uitgesproken op het banket hem te Londen aengeboden.
Wy denken het niet onvoordeelig voor de geschiedenis, de rede van een van België's eerste schilders te Londen uitgesproken, te bewaren.
‘Ik verzoek myne engelsche kunstbroeders myne hartelykste dankbetuigingen te aenveerden voor hun welmeenende onthael; ik bedank insgelyks lord Granville (den voorzitter) voor de te vleijende gelukwenschen die hy my wel heeft willen toesturen. Ik aenveerd die slechts voor zooveel de liefde der kunst, de zucht naer het schoone en het ware, de bewondering voor de meesterstukken van alle tyden en alle landstreken, genoegzame titels zyn om dezelve te verdienen. En dan nog kan ik dezen lof niet ontvangen, zonder hem toetekennen, niet aen mynen persoon, maer aen gansch de belgische school, waervan ik gelukkig ben in dezen oogenblik, de vertegenwoordiger te zyn. De belgische school, gelyk ik zelve, aenschouwt deze hartelyke betooging veel min als eene voor het tegenwoordige verdiende belooning dan wel als eene aenmoediging voor het toekomende. De wereldtentoonstelling is eene grootsche opvatting die vruchtbare gevolgen voor de toekomst zal hebben en aen Engeland hoort het gedacht toe zulk eenen oproep gedaen te hebben aen gansch het kundig Europa. Myns dunkens stelt deze vreedzame stryd veel min eenen staet van vyandschap daer dan eene onderrigting voor allen, waer noch overwinnaers noch overwonnen zyn, maer waeruit elk met eenig voordeel henen gaet, de eene met eenen meer geoefenden geest, de andere met een vaster oordeel of meer hartelyke genegendheden.’
M. Gallait heeft vervolgens gesproken over de oude engelsche school, zoo weinig op het vastland gekend en welke hem als eene veropenbaring is toegeschenen.
‘Engeland, heeft hy gezegd, uit ieverzucht voor hare geliefkoosde schilders, heeft dezelve voor haer alleen willen behouden. Heden nogthans, dat zy ons hare schatten heeft ten toon gesteld, zyn wy door verrukking opgetogen. De edele overleveringen van Reynolds, Hogarth, Gainsborough zyn behouden geweest en uitgebreid geworden door de uitstekende mannen welke my omringen. Het zou onnoodig zyn hunne namen aen te halen; de muren van Kensington zyn ten dien opzichte welsprekender dan myne zwakke stem het zoude kunnen zyn. Slechts dit zal ik zeggen, dat er voor my deze onwederleggelyke waerheid uit voortvloeit, dat Engeland, in het grondgebied der kunsten insgelyks op den eersten rang en tusschen de meest begunstigde volkeren geplaetst is.’
‘Het geheugen van dezen dag, zegde M. Gallait ten slotte, zal tusschen de schoonste dagen van myn leven tellen. Het zal in my altyd van eenen grooten prys zyn, welkdanig de gelegenheden zyn waerin ik my zou kunnen bevinden, maer bovenal in deze dagen, al te talryk voor den kunstenaer, dat de vertwyfeling, de ontmoediging, de droefheid zynen geest komen belegeren. Voortaen zal ik een wapen hebben om daeraen te wederstaen; dank zy het gebeugen van dezen gelukkigen oogenblik waerop ik zooveel aenmoediging, zooveel gastvryheid en zooveel hartelyke aentrekking heb gevonden.’
Auteursrechtvrij