Het was aldus in het jaer 17 honderd en, ik weet niet hoeveel; toen woonde er in Tongeren een ryk edelman, die eene dochter had, de schoonste freule die men met oogen zien kon. Nu, die jongvrouwe was huwbaer, en gy kunt wel denken dat, zy uit der mate schoon zynde, er welhaest een knappe vryer naer hare hand dong; en niet alleenelyk was zy schoon, maer daarby nog schatryk; eene hoedanigheid die by gemis van de eerste, haer nog wel aen den man zou hebben geholpen.
Ook waren er wel vyftig jongelingen in de stad Tongeren die 's nachts niet slapen konden, by het gepeins aen de schoone ryke edelvrouwe; mits zy zich onophoudelyk het hoofd uitputteden, om toch maer een middel te vinden der schoone te behagen.
Doch slechts twee jongelingen vonden genade in de gitzwarte oogen van Flora, als onze heldinne hiet: het waren Lodewyk en Adolf, twee fiere knapen uit de adelykste stammen der stad. By hunne uitwendige beschryving wil ik my niet ophouden; want by eenen kenner geldt de lyst niet, maer de schildery. - Onze twee jongelingen waren ryk door de natuer begaefd: zy konden zich zwierig naer den laetsten smaek kleeden, zy konden lieftallig dansen, zy konden behendig visschen en - byzonder goed jagen. Aen deze laetste hoedanigheid gaf juffer Flora den voorkeur: ten eerste, omdat zy wyselyk besefte, dat een man die te ryk is om iets te doen, en den geheelen dag niet jagen ging, een vervelend echtgenoot moest zyn; ten tweede, omdat deze uitmuntende gaef, dagelyks hare tafel als door een tooverslag, met het lekkerste wild voorzag.
Want niet zoohaest hadden onze twee mededingers opgemerkt, dat de jagt de geliefkoosde neiging der freule was, of zy begonnen van den morgen tot den avond als om wedstryd te jagen; ja, zoo zeer zelfs, dat al de jagers der omstreken, de gansche uitroeijing van het wild vreezende, juffer Flora en hare vryers naer den weerlicht wenschten. - Adolf, zegde op een avond, de schoone jongvrouwe, zie eens, wat schoone patrys my Lodewyk heeft gezonden?
Adolf voelde zyn bloed in de aderen koken en had geen rust voor dat hy 's anderendaegs een haes voor juffer Flora had geschoten. - Lodewyk dit vernemende, zond den dag nadien een fesant; en alzoo kwamen er dag voor dag, geschenken als van: hazen, patryzen, fesanten, sneppen, kwakkels en God weet van al wat lekker wild, dat een trappist zelf had doen watertanden. Voor onze jonge heeren, was de jagt nooit gesloten; in den herfst gingen zy jagen met groot geschal van honden en dienaers; in den zomer stroopten zy en gingen loopen voor de veldwachters of gaven hun eene dappere afrossing, indien zy bemerkten, dat hunne hoogheden de sterksten waren en dat hun vyand geene wapenen droeg.
En dat hadt gy moeten zien, hoe fier Adolf 's avonds in het salon van den edelen vader der freule het hoofd oprigtte, en trotsch zyn mededinger in de oogen blikte; hoe hy pochte en snoefde over zyne heldenfeiten; - hoe Lodewyk in zyn innigste gevoel gekwetst, zyne knevels naer omhoog streek en tusschen zyne geslotene tanden knarstte: Dat zult gy bekoopen, kerel! - 's Andersdaegs voor dat het eerste rood der morgenzon den hemeltrans verlichtte, stond Lodewyk reeds in het midden der velden en laedde en loste zyn geweer met eene driftige vlugheid; niet eerder keerde hy huiswaerts dan na den vollen buidel wild, by juffer Flora omgekeerd te hebben.
Dit duerde echter reeds zoo lang, dat het onzen jeugdigen edellieden begon te vervelen zoo onverpoosd te jagen, zonder er een uiteinde aen te zien; want juffer Flora, aen wien misschien het spel beter beviel, hield met onpartydige hand de weegschael tusschen beide mededingers; haer lieftalligste lachje was steeds voor dengenen die haer het meeste wild had aengebragt. - Gy zyt de koning der jagers! zegde zy tot Lodewyk. - Gy zyt de koning der jagers! zegde zy tot Adolf. Aen beiden vertrouwde zy intusschentyd heel naïef, dat zy zich regt gelukkig zoude achten, indien de behendigste der jagers van Tongeren, haer tot gemalin uitverkoos.
- Daer moet toch een einde aen komen, morde Lodewyk.
- Sa, daer zal een einde aenkomen, bromde Adolf.
Door hetzelfde gepeins bezield, besloten de beide kampstryders, eindelyk der jongvrouwe hare opperste uitsprake af te vragen: wie de behendigste der jagers was. Want zeggen: Gy zyt de eerste der jagers, was zooveel als: Gy zult myn echtgenoot worden.
Stoutelyk stelden zy de groote vraeg der lieve Flora voor.
Deze echter hief zeer verwonderd hare zwarte wimpers op, bezag eens Lodewyk, bezag eens Adolf, legde haer hoofdje in hare hand, en overwoog, en peinsde zoowel een kwaert uers. Eindelyk sprak zy, terwyl een ligte blos hare wangen kleurde.
- Waerlyk, myne heeren, ik weet niet waerom gy my deze zonderlinge vraeg doet; ik ken geene behendigere jagers, dan u beiden: want als Adolf my eene patrys schonk, bragt my Lodewyk een haes, en als Adolf my een haes schonk, gaf my Lodewyk een patrys. In der waerheid, ik kan dit gewigtig pleit niet beslissen. - Doch daer ik zie dat gy er aen houdt, en dat het mogelyk ware, dat één my bedroog en zyn wild in den polierswinkel kocht, zie dan hier myne uitspraek: Degene die my 't eerst, morgen ochtend, een patrys brengt, houd ik zoo waer deze roos op myn roozelaer bloeit, voor den grootsten, den behendigsten den eersten der jagers! maer omdat gy niemand zoudet bedriegen, geef ik u elkanderen tot bewakers, dat is: dat gy samen op jagt zult gaen, en elkander in 't oog houden, op dat alles ga naer de wetten der edelste van de kunsten.
De twee mededingers bogen de knie voor juffer Flora, en kustten erkentelyk hare hand.
De groote dag brak aen; het geweer op den schouder, de jagerstesch op den rug, de honden op de hielen, stapten met de eerste morgenschemering onze helden de Maestrichtsche poort uit, na eerst eene buiging in vorm van groetenisse voor de deure hunner godinne gemaekt te hebben. Zy - zag hen eventwel niet: want nog wiegelde hare eenvoudige ziel gerust op de vleugelen des slaeps!
Onze twee jagers echter stapten met langzame schreden in de rigting van Maestricht voort. Het oog strak op het uitspansel des hemels gevestigd, den regten vinger op den overgetrokken haen des karabyns, voelden zy hun hart van angst en verlangen kloppen in dit gewigtig uer.
Maer, ja toch, zy gingen, zy gingen, altyd voort en - zooveel vogelen in de lucht als op het plat myner hand! Sneppen, kwakkels piepten rond hen heen, hazen liepen spelend door de klaverakkers; doch geen dier had het regt hun onnoodig kruid te doen verschieten; ééne patrys, ééne enkele slechts, o, dan ware zy geveld, want hun schot was onmisbaer! - Zoo gaende en zoekende waren zy eindelyk, het dorpje Nederheim genaderd; een weinig echter van elkanderen gescheiden, had de eene daer, waer de weg langs de klove nederdaelt, den regten kant des heuvels; en de andere den linken gehouden.
Niet zoo haest, echter, hadden zy eenige stappen in die rigting gedaen, of eensklaps vliegt een vogel piepende en klapwiekende uit het midden der bladryke wilgen die den Rieselweg overlommeren. - Eén patrys!
Auteursrechtvrij
