De Vlaamsche School. Jaargang 8

De Dietsche tael.

Laet vry den bastaerd bastaerdtale spreken;
- Aen 't slavenhart past ook een slavenmond.
Hy pogche vry: ‘'k Zal haest den band verbreken
Die Nêerlands kindren eeuwen lang verbond!
Haest zal de blinddoek aller oog ontvallen;
- Beschaving brengt gewenschten zegeprael,
De fyner zeden, zoeter spraek der Gallen
Op Nêerlands zeden, Nêerlands tael.’

't Is waer! de tael is als een echte keten,
Zy kluistert ons aen 't dietsche vaderland;
Doch nooit, nooit wordt een schakel losgereten,
Wat ook moog pogen vuige bastaerdhand.
Het was die tael die dreunde in Kortryks velden;
- De Leeljaert siddert nog wen hy ze hoort

[p. 141]

 

In Brugges wallen; 't woord der Artevelden

 

Was ook het vrye dietsche woord.

 

 

 

Welluidend als het lied der Nachtegalen,

 

Als de Eöleesche harp voor 't luistrend oor,

 

Als 's Zephyrs ruischen door de looverzalen,

 

Zoo klinkt zy in den mond van 't bardenkoor,

 

Dat, sedert Maerlant, alle ware zonen

 

Van 't dietsche ras, den bastaerd en den wael

 

Ten spyt, vergast op echte toovertoonen,

 

- Zoo klinkt zy, Nêerlands ryke tael.

 

 

 

Ziet dáér den wonderband die ons blyft binden,

 

Ons allen, kindren van den dietschen grond,

 

Zoolang we in Vlaendren Vlaendren zullen vinden,

 

En 't vrye hart nog past een vrye mond.

 

Werd ooit uit Vlaendren vlaemsche tael gebannen,

 

- Door 't wanbegrip van eervergeten eeuw, -

 

De steenen rezen op en riepen tot de mannen

 

't Aloude: ‘Vlaenderen den Leeuw!’

 

 

 

't Is waer! de blinddoek valt van aller oogen;

 

Wy zien dat ieder boom draegt eigen ooft,

 

Zoo hem - verminkt, gekwetst, geene enten zogen

 

Die menschenhand op vreemde boomen rooft.

 

- Wy weten: 't vogeltje zingt 't eigen liedjen

 

Zoolang het in het bosch van muit en net

 

En dwanggareelen vry mag vliegen; - 't vlietjen

 

Rolt kabblend voort in 't vaderbed.

 

 

 

Natuer! we eerbiedgen uwe onbreekbre wetten,

 

- Of worden slaef, en zyn geen Belgen meer.

 

Doch neen! wy zullen pael en perken zetten

 

Den stroom die Moedertael met kindreneer

 

En vaderzin - 't Palladium der vryheid -

 

In eenen afgrond met het vaderland

 

Wil rukken; en eens roepen wy vol blyheid:

 

Gered is 't heilig dietsche pand!

 

 

 

D^r A. De Prins.

Loven, 20 van Lauwmaend, 1862.