De Vlaamsche School. Jaargang 8
(1862)– [tijdschrift] Vlaamsche School, De–
Auteursrechtvrij
[pagina 1]
| |
 | |
De Vlaemsche SchoolDe brandramp van Antwerpen.
| |
[pagina 2]
| |
Al d'echos in de vert' herhalen,
Den noodkreet die de lucht doortrekt.
De stad heeft Hamburgs ramp te vreezen;
Dat meldt de schrik op ieder wezen.
Wat eindloos onheil dreigt elk huis!
God! gy alleen kunt 't noodlot teuglen;
Zend redding neêr op wisse vlenglen;
Verhoor 't gebed aen beeld en kruis!
Maer, deed geen erger rampe weenen;
Waer slechts een myn van goud vernield;
Vloog daer de wanhoopskreet niet henen
Van vrouwen, zinloos neêrgeknield!
Zie haer, de handen zaemgevouwen,
In angsten nog op hoop betrouwen;
Hoor, hoor haer, redding gillen! Heer
Hoe snydt die kreet in 't diepst der zielen,
Het allerschrikkelykst vernielen
Roept toe: ‘Gy hebt geen gade meer!’
't Is al te waer, beklaegbre moeders,
Beweent uw martlaers dood geroost.
Geen hulp, als die des Albehoeders
Heeft voor uw grensloos lyden troost.
Wat is u nog 't ondraeglyk leven,
Dat door 't gedacht een ramp doet zweven,
Die ieder stonde sterven doet?
Die 's huwlyks zegen kwam ontrukken,
En 't bitterst wee der ongelukken,
Uw zielskracht dooft en moedermoed?
O, Kindren langs den vuerpoel dwalend,
Die vader rillend zoekt en vraegt,
Wanhopig, bleek, schaers ademhalend,
Wat lot heeft daer uw heil verknaegd!
Gy plag op vaders knie te rusten,
Mogt in zyn kozing u verlusten,
De brave hoedde u voor den nood;
En om het broodje mild te winnen
Lokt handelsarbeid hem daer binnen
En brengt er hem den marteldood!
Gy brave Stoop, o gy van allen
Om 't meest bemind, van elk beschreid;
Gy edelst man van Antwerps wallen
En grootste door menschlievenheid.
Slagtoffer, ach! van hulpgedachten,
Gy wildet redden zonder wachten,
En liept den wissen dood naby!
Te schrikbaer is 't aen u te denken;
De volle tranen die we u schenken,
Genezen deernis, leed noch ly.
Heel Antwerp draegt in 't hart de rouwe;
Uw naem weêrklinkt van wyk tot wyk.
Wat is aen 't ramplot uwer trouwe
Zoo dierbre zuster nog gelyk?
Z'is hulp en steun en liefde ontdragen,
In u zoo wreed ter neêrgeslagen,
Gy echo van heur tedre ziel,
De zon van haren reinen hemel,
De zorgende Engel wiens gewemel
Rond haer, geen enkle stonde ontviel.
O, mogt een strael van troost slechts ryzen
Die wanhoops knagend lied verzacht;
Mogt zy den laetsten pligt bewyzen
Aen 't lyk; waer 't in heur woon gebragt;
Mogt het op 't doodbed 't uer daer wachten,
Dat op het kerkhof doet vernachten,
En in de kerk gedragen zyn.
Maer 't is in asch en rook verdwenen.
Waer zal zy voor 't gebeente weenen?
Waer sussen zoo veel zielepyn?
't Is niet gegund de jongste groete
Den vriend op 't doodbed aen te biên;
Op dat de rampslag wât verzoete,
Nog eens den dierbren weêr te zien.
t' Is niet gegund in 't spraekloos wezen
Dien braven inborst nog te lezen,
Die hem aen elke deugd verbond,
En waer de nood deed angst ontwaken,
Hem de eerste deed van meêly blaken
En in 't gevaer ter hulpe zond.
Ach! als ge in de sombere avondstonden
Alleen moet wezen met uw leed
En diepgescheurde hartewonden,
Wat schrikbeeld staet er daer gereed!
Al 't lyden dat de martlaer voelde;
De gruwel die zyn bloed doorwoelde
Bestormen u 't gevoel; de nacht
Heeft rust noch slaep; 't tooneel der rampen
Voert uw gedacht aen 't bloedig kampen
Met wanhoop, nooit door troost verzacht.
Te zwaer is zulke ramp, bedroefde,
't Onweegbaer voor 't verpletterd hart.
Maer zoo 't geween uw wangen groefde,
Gods vinger stille uw diepe smart.
Moest uw geliefde als rampling sterven,
Hier boven, waer hy 't loon mag erven,
Is hem een kostbre kroon gejond.
Zyn schoone ziel is opgevaren,
In d'eeuwgen kring der martelaren,
Terwyl de vlam zyn lyf verslond.
En Antwerp zal het nooit vergeten
Wat hulpryk, brave man het mist.
| |
[pagina 3]
| |
Die geen gevaren af zou meten,
Maer dra ter hulpe had beslist.
Zyn moed weêrstond aen ramp en nooden;
Had hy geen onderstand geboden
Zyn borst bleef onbevredigd slaên.
Het kostbaer loon, door 's konings handenGa naar voetnoot(1)
Geschonken, deed zyn dank ontbranden,
Maer vuerde in hem geen hoogmoed aen.
Niet Antwerp slechts beweent den brave,
De menschheid deelt alom dien druk,
En looft in hem de zielegave,
Die meêvoelde in elk ongeluk.
De menscheid lydt in iedren broeder,
Naest hem ontscheurd aen gade of moeder;
Beweend door kindren, of beschreid,
Door gryze vaders, droef gebogen
Op 't krukjen, en den dood in de oogen,
Door wee naer 't ramptooneel geleid.
Onzalig handelstad, verbazend
Is 't onheil dat uw bloei verplet.
't Bespringt u als een wolf die razend
Voor u de moordnaerstanden wet.
Pas is uw Beursgebouw verslonden,
Of, weêr door 't noodlot losgebonden,
Bespringt u de vernielingsmagt.
Wat kwaed durft op uw handel loeren?
En wil hem roem en bloei ontvoeren
Hem slingren in den onspoedsnacht?
Wy siddren, als we uw rykdom tellen,
Uw kunstschat nazien, Belgies trots,
En bidden: ‘God wil perken stellen
Aen 's onheils alvernielbren knods.
Laet Antwerps welvaert niet doorklieven;
Haer ramp kan heel Europa grieven;
Ze is koningin op 's Handelstroon.
Zy moet de wereld rond regeren,
Doe haer verheven scepter eeren!
Ontvall' heur nimmer staf of kroon!’
En deze bede in zuid en noorden,
En heel den wyden aerdbol rond,
Vindt weêrklank; 't is aen Antwerps boorden,
Dat menig handel rykdom vond.
Dáér is 't dat, 't nimmer rustend zwieren
Der vlaggen, koopvaerdy mag vieren
En aen elk volk heur bloei vermeldt,
Dáér is 't dat nimmer moê gevlogen
De vlyt de schatkist doet verhoogen
Die van het goud des handels zwelt.
Die beê vliegt door de starrenbogen,
Door Rubens aen den Heer herhaeld.
Beschermen zal het Alvermogen,
De stad die met zyn glorie praelt.
Het zal beschermen heure altaren,
Die 't puikwerk van zyn geest bewaren.
Berust, o, Antwerp, in die hoop;
Verdryv' heur troost de bange droomen
Die u verbeelding toe doet stromen,
By 't wee dat in uw wallen sloop!
Vrouwe Van Acker,
geb. Maria Doolaeghe.
|
