Du!
Wie toovert my dyn lieflyk beeld
Steeds voor den geest? Dat eeuwig droomen
Aen di, dat myn verbeelding streelt
En 't hert van vreugd doet overstroomen,
Wien moet ik daervoor dankbaer zyn?
De slaep ontvliedt soms myne nachten;
Maer een bevallig maegdelyn,
Gewis dyn beeld, komt dan zoo zacht en
Vertrouwlyk myne legerkoets
Omzweven en van di me iets fluisteren,
Dat 'k in de volheid myns gemoeds
Met oor et oog nog lig te luisteren,
Wanneer, voor hanenzang beducht,
De grauwe nacht op lome vlerken
Met zyn gevolg naer 't westen vlugt.
Bist du het niet die my het werken,
Het slaven, 't waken ligter maekt,
Wanneer een stem, vast die des boozen,
My fleemend toeroept: ‘'t Zy gestaekt
Dat eeuwig zwoegen zonder poozen;
Op! jongeling, op! misken 't genot
Niet dat het heden voor uw voeten
Zoo breed en kwistig uitspreid; spot,
Neen, spot niet langer met het zoet en
Verfynd vermaek van onzen tyd, -
Uw jongelingsjaren zyn den wereld
En zyn vermaken toegewyd,
Mits 't zweet dat op uw boezen peereld
Toch voor uw toekomst niet gedyt:
Daer zorgt het lot voor, 't lot is magtig,
En vry verwaend hy die 't bestrydt.’
Doch, waer de booze uit al zyn kracht zich
Der studie rugwaerts te doen keeren,
Zie 'k di aen myne zyde staen.
Hoe voel ik dan myn moed vermeeren,
Wanneer du als een priesterin
Der oudheid my de toekomst opens,
En my tot loon der trouwe min,
Een zege melds na jaren hopens
| |
Welk rein genot baert zoo een droom!
't Is als een voorsmaek van den hemel!
Wat 's dan de hemel?......
Beklemt my 't hert? Een naer gewemel
Van monsters: afgunst, laster, twist,
Die wreed my dreigen te verscheuren,
Omringt my! ach, daer wykt de mist -
Wolk voor een gloed van duizend kleuren
En 'k zie, 'k erken di; maer, o God!
't Is slechts om dy door woekraershanden
Zien weg te voeren, en dyn lot
Van 't myn door onverbreekbre banden
Zien af te scheiden. Ha! ook du,
Du weens en reiks dyn smeekende armen
My snikkend en vertrouwend toe!
Een stond; ik wil, 'k zal dy beschermen;
'k Zal dy ontrukken aen t' geweld
Van hen, die, van gevoel verstoken,
Slechts liefde koesteren voor 't geld;
Geduld! hun plan moet dra verbroken
Ons liefde veilig zyn.....
De gloed verzwindt; de hemelkringen,
Slaen weêr 't azuren kleed om! Wie
Doorklieft daer 't zwerk met forsche zwingen?
Gewis een engel! Zie het licht
Zich in zyn hemelsch aenschyn spiegelen,
En 't dartel windjen op zyn dicht-
Gekrulde blonde lokken wiegelen!
Zie eens zyn kleed! Hoe zwierig dekt
En toont het zyne ranke leden,
Terwyl hy, de armen uitgestrekt
Tot my, op d'aêm komt aengegleden
Der winden. Wenkt hy my en lacht
Hy niet?... Zou myn gezigt verdwalen?...
Neen! 'k ken dien blik die eindloos zacht
Als balsem in myn ziel komt dalen;
En 't is dyn lach, dyn blik, 't bist du
Myn welbeminde!... O! dael neder
Laet me op dyn voorhoofd zeggen hoe
Ik dy beminne; laet my weder
Dyne englestemme hooren; laet
Me in dyn verrukkende oogen lezen,
Dat dyne ziel myn ziel verstaet;
O nader, nader, wil niet vreezen!
En weg was d'engel; maer zyn beeld
Bleef echter in myn ziele leven
Waer 't immer nieuwe droomen teelt.
Du, lieve, zeg, is 't geen 'k daer even
Gedroomd heb, slechts een droom geweest?
Voorspel me, du die 't kans voorspellen,
Zal eens die reine hemelgeest
Me op 't hobblig levenspad verzellen?
Thienen, october 1860.
|
|
Auteursrechtvrij