De Vlaamsche School. Jaargang 7

[p. 105]

schetsen ontleend aen het album van m.b. weiser.

Twee advokaten.
(Vervolg, zie bl. 100 dezes jaergangs.)
III.

Er zyn huizen waervan de gevels, by den eersten oogopslag, weelde en overvloed verraden; andere dragen het onmiskenbare zegel van armoede. Deze laetste zyn meesttyds kleine stulpen met afgekalkte muren, vermolmde vensterramen en verbroken ruiten. Toch zyn er ook wel heerenwooningen waervan de gevels zulk een droevig voorkomen hebben. Wanneer het somtyds gebeuren mocht, dat gy voorby zulk een ouderwetsch paleis treedt, zeg dan vry in vollen gemoede:

- Daer binnen woont een gierigaerd.

Van de tienmalen dat gy dit zeggen of denken zult, hebt gy ten minste negen malen juist geraden. De tiende is een grysaerd die, van de wereld afgestorven, zich binnen zyne ouderwetsche bouwvallige muren opsluit en zich de moeite niet meer kan getroosten zyne wooning een nieuw kleed aen te trekken.

Telkens dat gy een man ontmoet die eene driftige voorliefde tot goud gevoelt, zeg dan ook zonder aerzelen:

- Om zyne schatten te vermeerderen, zou die man voor geene misdaed achteruit treden.

Van de tien malen hebt gy er wederom negen gelyk; de tiende is stellig een vrek die uit vrees voor het gerecht, geene misdaed durft bedryven. De liefde tot het goud doet het meestendeel der gierigaerden voor geene laekbare zaek, zelfs voor geene misdaed achteruit deinsen. Misdaed? vraegt gy misschien. Door misdaed moet men juist geen diefstal of moord verstaen; maer er zyn toch van die laekbare oneerlyke feiten, die men met de namen van wroekery, aftruggelary, misbruik van vertrouwen bestempelt en die daerom toch wel degelyk diefstallen zyn en somtyds de dood van een eerlyk man tot gevolg hebben. Welnu, wat naem zult gy zelf aen zulke verachtelyke daden geven? Kiest gy zelve: misdaed of moord?

Omtrent het midden der Moesbergstraet, verheft zich zulk eene wooning. De lage voorgevel is op menigvuldige plaeten van kalk en schildering ontdaen en laet de roode baksteenen aen het oog der voorbygangeren zichtbaer. Voorwaer men zou byna zeggen, een bedelaer met verhakkelde lompen of liever de vervallen afstammeling eener voorheen machtige, eener oudadelyke familie, met slordig versleten kleedsel om de lenden; vodden zoo vuil dat men eraf walgt, lompen zoo verhakkeld en verscheurd dat het den edelen bedelaer niet mogelyk is de naekte ellebogen en knieën, achter zyne eertyds ryke, doch thans, helaes! versleten flarden te verbergen. En toch boezemt de man die in zulk kleedsel gehuld is u nog eerbied in; zyn opgeheven voorhoofd, zyn scherpe blik, zyn fiere houding, zeggen u spoedig dat hy geen gewoon bedelaer is. Even zoo ook is het gelegen met de huizen. Zie, daer ginds die heeren-

[p. 106]

wooning, die overal de naekte steenen door de afgevallen kalkbrokken zichtbaer laet, die groote ronde poort waertegen een gansch leger spinnen heeft post gevat en haer met een aschgrauw net heeft overweven, en die kleine in hun lood rammelende bruine ruitjes, achter die zware yzeren traliekasten, zoo dof en vuil dat de zon hare heerlyke gouden stralen, met moeite, door dit morsig glas kan binnenbrengen.

Byna te midden der vuile met spinnenwebben overdekte straetpoort dezer heerenwooning, op omtrent de hoogte eener manslengte, kan men op eene zinken plaet, in zwarte letteren, lezen: Advokaet Th. De Munck. Voorzeker zou niemand dit huis voor het verblyf eens rechtsgeleerden nemen en nogthans was dit niet slechts zoo, maer er huisde daer nog wel een der befaemste advokaten der hoofdstad.

Binnen de wooning, achter de zware yzeren staven, die het vensterwerk beschutten, stond een breede zwartgeverwde lessenaer, waervoor van wederzyde, eene hooge pikkelstoel met lederen kussen was geplaetst. Een dier stoelen, de dichtste by de deur, stond ledig; op den anderen zat een kort ineengedrongen man, met kael hoofd, dikken rooden neus en een rok om de lenden die eertyds eene kleur moest hebben gehad, die voor den oogenblik nogthans zeer twyfelachtig scheen, zoodanig was hy met inktvlekken overladen. Die man zag er ruim zestig jaren uit en bekleedde by mynheer De Munck de plaets van klerk en boodschaplooper. Het werk waermede hy zich voor het oogenblik onledig hield, scheen echter in geenen deele, noch van verre noch van naby, den advokaet te raken; want thans was hy juist bezig met, zoo smakelyk mogelyk, een pistolet met een halven radys binnen te spelen. Telkens dat hy een stukje van den radys in het zout dopte, bezag hy het met een onuitsprekelyk genoegen, vooraleer het op de punt van zyn pennemes aen den mond te brengen.

- Goed... goed..., - morde hy lachend en binnen 's monds, - de meester is ryk... en ik arm... arm...; toch weet hy niet wat goed is... was ik eens zoo ryk als hy... ik zou wel weten..., - en na een oogenblik wachtens, dopte hy een nieuw schyfken radys in het voor hem liggende zout, waerna hy weder hernam: - goed... radys is een eerlyk eten... De meester weet niet wat goed is...

Nadat Michiel Schevelsteen en de toegeknoopte rok de herberg hadden verlaten, doorkruisten zy verschillige enge straten en stegen tot dat zy eindelyk in de Moesbergstraet voor de wooning van den avokaet De Munck stilhielden. De toegeknopte rok schelde aen; na een kortstondig vertoef werd hun de poort geopend en eene oude vrouw met twee groote vooruitstekende tanden in den mond, gryze haerlokken en een voorkomen der verleden eeuw, trad voor.

- Is Mynheer te huis? - vroeg de toegeknopte rok.

De oude grommelde iets byna onhoorbaers binnen 's monds, keerde de twee bezoekers den rug toe en liet hen alleen in den donkeren gang staen. Eenige oogenblikken later vertoonde zich een lang en mager man met zwarten rok om het lichaem. Een witte das, waervan de punten ten halve zyner borst daelden, was rond zynen langen hals vastgeknoopt. Op zyn uiterlyk te oordeelen kon die man omstreeks den ouderdom van vyf-en-veertig jaren hebben bereikt. Wanneer hy nog op eenige stappen afstands was, boog hy zich reeds dry of viermael vriendelyk voor Michiel, terwyl hy zich niet geweerdigde een oogslag op den knevelbaerd te werpen. Deze beet zich wrevelig de onderlip en trok zyn voorhoofd in diepe plooijen saêm; doch spoedig verdween die zweem van opwellende gramschap en een lichte satanieke lach verscheen op zyn hoekig gelaet.

- Vriend De Munck, - sprak hy, - ik breng u iemand die zich geerne met u over ernstige zaken zou onderhouden.

- Mag ik weten?... - begon de advokaet.

- Maer voor eerst, Theodoor, viel hem de knevelbaerd in de reden, - de pachter heeft een afkeer van advokaten en wat nog meer is in een proces wil hy zich volstrekt niet wikkelen.

- De pachter kan zich gerustellen; wanneer hy in myne handen is, zal hy er ook zuiver uitkomen, - zoo luidde het antwoord van den rechtsgeleerden.

- Goed, zoo is het ook dat ik de zaken versta; hy is een myner vrienden, derhalve zult gy hem niet te veel plukken, - zegde de toegeknopte rok, wyl hy een schuinschen blik op Michiel wierp; - handel slechts met hem volgens gewoonte en toon nog eens te meer dat alle advokaten elkander niet gelyken.

- Treed maer binnen, pachter, - sprak de advokaet met een vriendelyken hoofdknik, - alles zal zich wel schikken.

Nu opende mynheer De Munck in den gang eene deur waerop het woord Kantoor te lezen stond en verzocht den pachter er binnentreden. Michiel voldeed aen dit verzoek; terwyl de toegeknopte rok afscheid nam en het huis des advokaets verliet.

Zoodra de oude klerk zyn meester met den pachter het kantoor zag binnentreden, wierp hy den overschot van zyn brood en radys in den lessenaer, vatte eene pen, boog zyn hoofd voorover en begon te schryven, alsof zyne pen door de kracht van den stoom over het papier werd gedreven.

- Roefs! - riep de advokaet met scherpe stem.

Doch het klein manneken met zyn kael hoofd en dikken rooden neus zag van zyn papier niet op en bleef onverpoosd voortschryven.

- Matthias Roefs! - riep de advokaet eenigzins wrevelig.

Maer, Matthias Roefs gaf geen antwoord en de advokaet werd zoo boos dat hy van gramschap met den voet op den grond stampte en nydig uitriep:

- Matthias Roefs! wilt gy hooren, doove kwakkel!

Het manneken met zyn kaelhoofd en rooden neus had nu den tyd gehad, het stukje radys op te slikken dat hy nog in den mond had, toen zyn meester het kantoor binnentrad; ook liet hy zich thans niet langer roepen, maer het hoofd verheffende, vroeg hy op ootmoedigen toon:

- Meester, hebt gy niet gesproken?

- Matthias Roefs, waermede houdt gy u bezig? - vroeg de advokaet.

- Niemand, Mynheer, er heeft niemand gebeld, - antwoordde de klerk, met het hoofd ontkennend schuddende, waerna hy zich weder even als te voren aen het schryven zette.

- Vraeg ik u dit? - riep de advokaet luid, - Roefs wat hebt gy verricht?

- Ha! zie ik schryf de stukken betrekkelyk het proces van Janssens tegen Claessens.

- En de lyfrent van Deckers?

- Binnen eene uer, - antwoordde de klerk altoos zonder opzien.

- Ik vraeg of gy aen de lyfrent van Deckers hebt gedacht? - schreeuwde de advokaet overluid.

- Gy moet zoo luid niet spreken, meester, - antwoordde Roefs, - ik heb u wel verstaen; de stukken zyn gereed.

[p. 107]

- Welnu, draeg ze naer het enregistrement, - riep Mynheer de Munck op zulk een luiden toon dat men dit gemakkelyk buiten moest kunnen hooren, - en ga zie eens op de greffie, wanneer de zaek van Janssens tegen Claessens wordt geroepen.

Matthias Roefs liet zich van zynen pikkelstoel glyden, stapte tot by den muer, ontdeed zich van zyn kleed en haekte van eenen kapstok een licht appelgroenen rok met vetten kraeg, waermede hy zich deftig tooide, en die zoo lang was dat hy hem byna op de hielen daelde. Vervolgens vatte hy zynen hoed, waerin hy zynen blauwen katoenen zakdoek borg, vooraleer hy er zich het hoofd mede dekte. Dan stapte hy weder tot by den lessenaer, nam er eenige papieren af, die hy onder den linker arm plaetste, en verliet dan eindelyk, onder het maken van eenige deftige buigingen, het kantoor. In alle de bewegingen des ouden klerks lag iets zoodanig talmends, alsof hy met voorbedachtheid op het kantoor scheen te willen verwylen, misschien met het inzicht eenige woorden ter vlucht op te vangen; doch Mynheer de Munck was sprakeloos gebleven en had zich vergenoegd den pachter toe te wenken, dat hy eenen stoel zou nemen. Deze had onmiddelyk aen dit verzoek voldaen en den eenigen openstaenden zetel, den hoogen pikkelstoel ingenomen. De advokaet wandelde intusschen eenige malen het kantoor op en neder. Nauwelyks echter had Matthias Roefs de deur achter zich gesloten, of Mynheer De Munck stapte tot voor Michiel en zegde, terwyl hy voor hem stilhield:

- Zie, pachter, nu kunt gy gerust spreken, thans zyn wy alleen; ofschoon deze voorzorg onnoodig was, daer myn klerk ons toch niet kan verstaen: hy is zoo doof als eene kwakkel.

De oude Schevelsteen begon nu oogenblikkelyk den advokaet zyne gansche geschiedenis te verhalen en, eer er tien minuten verloopen waren, wist Mynheer De Munck meer dan hy noodig had te weten. Wanneer Michiel zyn verhael staekte, bleef de advokaet eenige stonden sprakeloos staen, als ware hy in ernstige gedachten verdiept; eindelyk vroeg hy:

- En gy zegt dat Mynheer Frederik Straetman volstrekt zyn geld eischt?

- Morgen, Mynheer, morgen, - zuchtte de pachter bedroefd.

- Welnu, hy heeft daertoe geen recht.

- Denkt gy dit? zou het waer zyn? - vroeg Michiel, op wiens gelaet eensklaps een zweem van blyde hoop verscheen.

- Of ik het denk? - zegde de advokaet, - wat meer is, ik ben er zeker van.

- Lieve hemel! dan zou ik de hoeve niet moeten zien verkoopen? - vroeg Michiel.

- Luister, - antwoordde Mynheer De Munck, - voor eerst, gy moet al doen wat ik u zeg, heel mynen raed volgen, of ik sta voor niets in; gy zult ongeveer zes weken in de stad moeten verblyven.

- Goede God! zes weken hier blyven! - riep Michiel even verwonderd als afgeschrikt uit.

- En my dagelyks komen bezoeken, want ik zal u dikwyls moeten spreken.

- Maer dit is onmogelyk!

- Hoe!

- Dit kan niet!

- En wat scheelt er aen, als het u belieft?

- Ik heb geen geld by my.

- Is het anders niet? Myne meid zal u ergens brengen waer gy kunt vernachten; ik zal alles voor u verschieten, later zult gy my dit wel teruggeven.

- Maer dit zal verschrikkelyk veel geld kosten?

- Valt alles goed uit, zoo als ik het denk, dan kost het u geen stuiver.

- Maer, Mynheer..., - begon de pachter.

De advokaet opende de deur en riep;

- Anna!

Dan zich tot Michiel keerende, sprak hy:

- Laet my slechts begaen, gy zult u over myne handelwyze niet beklagen; ik wil dien Frederik Straetman eene les geven.

Op dit oogenblik trad de oude meid met hare groote vooruitstekende tanden, hare gryze haerlokken en haer overeeuwsch voorkomen, al grommelende, met de armen in de lenden het kantoor binnen.

- Anna, gy moet met dezen heer uitgaen, spoed u wat! - beval de advokaet.

Binnen's monds morrende verliet de oude het vertrek en eenige stonden later kwam zy met een katoenen mantel op den arm, nog altoos even knorrig, terug.

- Anna, - zegde de advokaet, - gy zult dien man naer het Wit Peerd, in de Vincketstraet, leiden en aen den weerd zeggen dat ik zyn gelag zal betalen, hoort gy?

De meid bezag haren meester met oogen waerin tevens verwondering, nieuwsgierigheid en ontsteltenis te lezen stonden. Nadat zy hem aldus eenige stonden van het hoofd tot de voeten in oogenschouw had genomen, wierp zy haren mantel over de schouders en maekte zich gereed om de wooning te verlaten. De pachter volgde haer byna even verbaesd werktuigelyk op de hielen,

- Vergeet niet, dat ik u morgen vroeg omtrent acht uren verwacht, - riep Mynheer De Munck hem achterna.

Niet zoohaest had de oude overeeuwsche meid de poort achter zich toegetrokken of er verscheen een helsche lach op het gelaet van Mynheer Theodoor De Munck en, terwyl hy zich de handen vreef, zegde hy half luid:

- Wy zullen thans zorgen dat deze onderneming goed gelukke.

De avond begon te vallen. Matthias Roefs zat, volgens gewoonte, op zynen hoogen lederen pikkelstoel. De oude klerk van Mynheer De Munck hield zich druk bezig met een werk, dat al zyne aendacht scheen te eischen. Van tyd tot tyd en by korte tusschenpoozen wierp hy zyn penmes voor zich op den lessenaer, vreef zich duchtig de handen ineen, legde het hoofd eens eventjes op den rechter en dan weêr eens op den linkerschouder en, terwyl een blyde lach om zyne lippen zweefde, morde hy binnen's monds:

- Goed, schoon, hy zal er komen.

Dan wierp hy op nieuw het hoofd eens eventjes rechts en links, liet een klein tipje zyner tong zien, terwyl hy uiterst te vreden lachte, krabde met beide handen aen het achterhoofd, trok zich eens met het tipje van den neus, raepte zyn penmes weêr op en zette zich op nieuw even vlytig aen het werken. Hadt gy over de schouders van den ouden klerk kunnen heên kyken, gy hadt gezien dat het werk waerover hy zoo tevreden scheen, niets anders was dan zynen naem die hy zocht te vereeuwigen. Voor hem, op het blad zyns lessenaers, las hy reeds in volle letteren M. Roef. Nog eenige stonden en zyn naem leefde voor eeuwig of min-

[p. 108]

stens zoo lang als het kantoormeubel zou bestaen. Juist dacht hy met nieuwen moed de hand aen het werk te slaen om er nog de laetste letter by te voegen; doch daer viel hem nu op eens en als door tooverkracht het penmes uit de hand; spoedig greep hy zyne veder; boog het hoofd zoodanig-voorover, dat hy byna met zynen dikken rooden neus het papier raekte en zette zich aen het schryven dat het de moeite weerd was om zien, zoo snel liep zyne pen over het papier.

- Roefs, waermede houdt gy u bezig? - vroeg Mynheer De Munck, die op dit oogenblik in het gezelschap van den toegeknopten rok, het kantoor binnentrad.

Maer, jawel, de oude klerk zag niet op; het scheen of hy niet hoorde wat zyn meester hem toeriep.

- Matthias Roefs, doove kwakkel, wat verricht gy? - schreeuwde de advokaet met luide scherpe stem.

- De stukken betrekkelyk de lyfrent liggen op het enregistrement, meester, - antwoordde nu de oude klerk zonder opzien, - en de zaek van Janssens tegen Claessens zal nog in langen tyd niet geroepen worden.

De advokaet stapte tot by den ouden kantoorbediende, schoof het papier dat hy voor zich liggen had, ter zyde, wees met de rechter wysvinger naer de letteren die op het blad des lessenaers gesneden stonden, en, terwyl hy hem met de linkerhand duchtig by het oor vatte, vroeg hy:

- Roefs, wat staet daer?

- Ay! - schreeuwde de oude kaelkop, een leelyk gezicht zettende.

- Matthias Roefs, - vervolgde de advokaet op langzamen afgemeten toon, daer een helsche lach zich rond zyne lippen plooide, - Matthias Roefs, dit zal u in het vervolg leeren, nog mynen tyd te stelen en myne meubelen te beschadigen; verstaet gy Matthias Roefs, doove kwakkel!

Doerop verwyderde zich de advokaet. Zoohaest de oude klerk dit bemerkte, vreef hy zich eenigzins zenuwachtig met de linkerhand over het oor, terwyl hy zonder tydverlies met de rechter zyne pen vatte en zich weêr op nieuw aen het schryven zette. Inmiddels was de advokaet tot by den toegeknopten rok gestapt.

- Welnu, Lodewyk Borgions? - vroeg hy.

- Welnu, - antwoordde de toegeknopte rok, - welnu, ik zeg niets, maer ik denk, desniettemin, dat vriend Theodoor weet, hoe een meester zyne knechten moet behandelen.

- Ho! dit is slechts eene kleinigheid; ik ben te goed, veel te goed, - lachte Mynheer De Munck; - maer die doove kaelkop zou iemand razend maken.

- Gy zyt te goed, inderdaed veel te goed, - herhaelde Borgions met een schamper lachje.

- Te goed, veel te goed, - morde Matthias Roefs, nauw hoorbaer binnen's monds.

- Lodewyk, aen wat toeval moet ik uw bezoek toeschryven? - hernam de advokaet.

- Zeg eens, Theodoor, hoe hebt gy hem gevonden? - vroeg de toegeknopte rok.

- Wien?

- Wien anders dan dien lompen vlegel van daer straks?

- Lompe vlegel! Wat wil gy zeggen? Ik versta u niet.

- Hoor eens, De Munck, gy hoeft met my den schynheilige of den onwetende toch niet te spelen; ik zelf heb u immers dien man gebracht en daerenboven het is immers de eerste zaek niet, die wy met elkander dryven?

- Ho! neen, ik weet het, - stamelde de advokaet; - de boer heeft gebeten; hy hangt reeds aen den angel; alles zal zich denkelyk goed schikken.

- Des te beter, want ik begon op het droog te geraken.

- Hoe! weêral, maer in 's hemels naem, wat doet gy dan toch met uw geld?

- Vriend Theodoor, dit zyn myne zaken, - antwoordde Lodewyk Borgions, - daer hoeft gy u niet mede te bekommeren: ik vraeg u immers ook niet wat gy met het uwe niet doet?

- Nu, nu, zwygen wy daerover, het was slechts by wyze van spreken.

- Dan denkt gy toch dat de zaek zich wel zal schikken! - vroeg de toegeknopte rok.

- Allerbest.

- En hoeveel zal dit alles voor my wel opbrengen?

- Volgens gewoonte, tien ten honderd van de zuivere winst.

- Ja, maer hoeveel? Welke som? Wel duizend franks?

- Zie, Borgions, dat weel ik niet, zoo ver kan ik u dit niet zeggen, - antwoordde de advokaet, zyn ondervrager scherp in de oogen kykende, - misschien minder dan die som en ook misschien meer.

- Welnu, dat geeft er niet aen, - zegde de knevelbaerd, - wat gy weten moet, vriend De Munck, is dat ik geld noodig heb en u een voorstel kom doen.

- Een voorstel?

- Wilt gy myn aendeel koopen?... Vyf honderd franks?

- By den drommel niet.

- Gy weigert?

- Voorzeker.

- En waerom?

- Zie, dit is doodeenvoudig; valt de zaek slecht uit, dan ben ik nog myn geld op den hoop toe kwyt.

- Dan trekt gy het af op de eerstvolgende die wy met elkander zullen verrichten.

- Ik dank u, Lodewyk Borgions! De eerstvolgende zou misschien nooit komen. By den duivel! gy hebt altoos geld te kort, maer nooit te veel.

- Dit is myne zaek; doch laet zien; leen my slechts honderd franks op rekening.

- Lieve hemel! Honderd franks! Gy spreekt erover of dit geen geld was. Honderd franks! Waer zou ik die toch halen? - vroeg de advokaet met eenigzins gemaekten angst, - vyftien of twintig, dat ware een verschil.

- Welnu, als het niet anders zyn kan...

- Dat is te zeggen...

- Geef er dan slechts vyftig, ik zal zien hoe ik het stel.

- Maer ik kan niet, zeg ik u.

- Welaen, geef er dan twintig, het is toch beter dit dan niets, spoed u.

- Twintig franks, - zegde de advokaet fluisterend en vatte den toegeknopten rok by den arm; - zie, Lodewyk Borgions, op myn woord, het spyt my, maer ik kan niet, het is my onmogelyk, ik heb geene dry franks in huis.

- Hoor eens, beste vriend, - hervatte de toegeknopte rok, - het

[p. 109]

spyt my dat gy zoo slecht by kast zyt, maer zonder geld kan ik toch niets uitrichten, dan zal ik genoodzaekt zyn hier te blyven.

- Maer dat staet my niet aen, ik wil niet...

- My ook staet het niet aen, vriend Theodoor...

- Maer myn huis...

- Zachtjes, vriend, zachtjes! de kaelkop zou u kunnen hooren; ik blyf slechts tot dat gy eene rekening hebt ontvangen en dan vertrek ik terstond.

Mynheer De Munck, ziende dat de toegeknopte rok het waerlyk meende zoo als hy zegde, en niet zou heengaen vooraleer hy geld hoorde klinken, daer hy op den

lamorael graef van egmont.

hoogen pikkelstoel reeds had plaets gevat, bracht de hand langzaem aen den zak zyner ondervest en, na een stond zoekens, stopte hy den lastigen bezoeker iets, byna ongemerkt, in de hand. Deze opende ze.

- Loop naer den duivel, oude, schynheilige strooper! - bromde deze, zoohaest hy bemerkte dat hy zich met twee vyffrankstukken moest vergenoegen, en terwyl hy wrevelig den advokaet den rug toekeerde, verliet hy zonder langer verwylen het kantoor.

Theodoor De Munck lachte alsof hy weende en wreef zich de handen zoo blyde, zoo droevig blyde alsof hy op dien oogenblik een rechtsgeding gewonnen had, aen welks goeden uitslag hy sedert langen tyd twyfelde, maer dat hem daerby toch geen halven cent in den zak zou brengen. Even na het vertrek van Lodewyk Borgions verliet de advokaet het kantoor. Niet zoodra was de deur gesloten of Matthias wierp zyne pen op den lessenaer, stak de tong uit den mond, plaetste er van wederzyde een vinger naest, bleef dan een oogenblik in die houding verwylen, stak vervolgens zyne vuist dreigend naer de deur uit, waerna hy luid op lachte:

- Hi! hi! hi!... ik heb alles gehoord! alles gehoord! hi! hi! hi!...

De oude klerk zette zyne twee ellebogen op het blad des lessenaers en legde zyn hoofd in de handen te rusten. Zoo toefde hy eenige stonden; dan verhief hy op nieuw eensklaps het hoofd, sloeg de tong met een schel geluid tegen het gehemelte zyns monds en sprak:

- Hi! hi! hi!... De meester heeft my weêr met het oor getrokken!... hi! hi! hi! hy heeft met dien boer iets kwaeds in het zicht!... iets kwaeds in het zicht!... hi! hi! hi!... het was van hem dat zy spraken?... ik zal my wreken!... wreken zal ik my!... hi! hi! hi!...

Zonder vertoeven vatte de klerk en boodschaplooper van Mynheer De Munck zyn penmes terug in de hand en zette zich aen het snyden, zoo spoedig aen het snyden, dat hem het zweet, van vermoeijenis, op zyn kael hoofd perelde; niet eerder staekte hy dit werk, dan wanneer de S voltooid was en hy in volle letteren zynen naem, den naem van M. Roefs op het blad des lessenaers kon lezen. Dan wierp hy zyn mes ter zyde, sloeg op nieuw dry of viermael kletterend met de tong tegen het gehemelte des monds, legde het hoofd nog eens eventjes op den rechter en ook eens op den linkerschouder en lachte:

- Hi! hi! hi!... Matthias Roefs!... het staet er!.... Matthias Roefs!... hi! hi! hi!...

Joh. Van Rotterdam.

(Wordt voortgezet).