De Vlaamsche School. Jaargang 7

De klimop.

Kronklend, tusschen reet en scheure
Van het neêrgebrokkeld Steen,
Vlecht de klimop zyne ranken
Als een glinstrend netwerk hêen.

[p. 60]

 

Met den heldren bladfestoenen,

 

Wondverbindsels van smaragd,

 

Dekt het de ongeneesbre wonden,

 

Die de Tyd den bouw toebragt,

 

 

 

Houdt met zyne groene ving'ren

 

Muer en hoeksteen aen elkaêr,

 

Siert met nieuwen jeugdebloezem

 

's Ouden adels zerk en baer.

 

 

 

En in de vernieuwde schoonheid,

 

Die natuer haer grysheid brocht,

 

Spreekt de ruine tot den harte

 

Sterker dan de bouw vermocht.

 

 

 

By 't geruisch van wêer en winden,

 

Zingt, in de eenzaemheid der nacht,

 

't Loover een bekoorlyk dichtstuk

 

Van verzwond'ne macht en pracht.

 

 

 

Ook de môegesloofde dichter

 

Is een' grootsche rien gelyk,

 

Ook zyn hart van weê doorreten

 

Is aen diepe wonden ryk.

 

 

 

Doch aen de onverschill'ge weereld

 

Bergt hy de ongeneesbre smart:

 

Zyne frissche, gulle lied'ren

 

Zyn de klimop van zyn hart.

 

 

 

G.J. Dodd.