De Vlaamsche School. Jaargang 7
(1861)– [tijdschrift] Vlaamsche School, De–
Auteursrechtvrij
[pagina 38]
| |
Aen myn vaderland.Barst los! Bezielt u, heilige snaren! 
Myn Vaderland! Myn Vaderland!
Nooit kan myne onervaren hand
De snaren tokkelen, om alden roem te vieren
Die gy verworven hebt, sinds de eerste krygslauwrieren
U rond het hoofd, als waerde kroon,
Geslingerd werden door uw zoon;
Uw zoon, die zelf de Romersche Adelaren,
Voor 't Belgisch heir, in snelle vlucht deed varen;
Uw zoon die 't lot van Cesar wanklen deed,
En voor wiens moed zyn trots schier schipbreuk leed.
Ambiorix! Gy, vrome held,
Die 't eerst het Belgisch bloed op 't veld
Deed vruchtbaer vloeijen; 't bloed waer duizenden van vromen
Zyn uit herboren; gy, wien, in victoriedroomen,
Voor de oogen zweefde 't heilig beeld
Der vryheid in uw brein geteeld,
Trots Romes magt, en Cesars' grootsche daden;
Gy die, het eerst, met lauw'ren overladen,
Beklimde 't pad dat naer de onsterflykheid
Geleidt, gegroet, gegroet in eeuwigheid!
O land der Belgen, zoo de moed,Ga naar voetnoot(1)
Uit den ontblusbren liefdegloed
Geteeld, altoos, altoos den zege kon verwerven,
Nooit had uw heilge grond de vryheid moeten derven,
Want altoos waert ge een leeuwennest! -
Dan ach! geen Breydel, op het lest,
Geen Koninck, neen, geen Egmond zou niet zwichten
Voor de overmagt, wen millioenen schichten
Den dag tot nacht herschapen; 't kryschend stael
Tot hemel dient,... en volk ontbreekt tot zegeprael!
Doch, wenden wy het tranende oog
Van 't yselyk schrikvertoog. -
Op 't slagtveld niet alléen en is uw roem, o Belgen!
't Is daér niet slechts dat men den vyand moet verdelgen.
Den vyand! Ach! ik zien er één,
Die ziekte, en schrikkelyk geween,
En dood, en ramp van allen aerd, kan telen;
Beeft! - Neen; gy zult den hongersnood niet deelen;
Het monster staet aen uwe grenzen pal,
Wen 't heel Euroop (o ramp!) ontvolken zal!
Van waer komt u dit groote heil?
Waerom is, Belg, uw bodem veil
Voor de yselykste plaeg door God op de aerd gezonden?
Sta op, Stevyn, en gy, o Bauwens komt verkonden,
En, schandre Martens, komt en leert
Hoe nyverheid de ramp verweert.
De nyverheid, de nyverheid is voedster!
En wien zy zoogde, een teedere behoedster
Die angstig op haers pleegzoons welzyn waekt,
En, ja, voor hem, van moederliefde blaekt!
't Is zy die vlyt en welstand baert;
Zy die geluk met armoê paert;
't Is zy die weelde spreidt, met altoos milde handen,
Den akkerman gelyk, in 't zaeijen van zyn landen.
Dan ach! soms valt het zaed op kei,
Op onbebouwde en dorre hei,
En kiemkracht wordt gedoofd; - of wel, de winden
Die voeren 't weg, en elders mag 't ontbinden.
Neen, menschdom, neen, 't is nyver niet alléen,
Die vlyt, geluk en armoê paert met één.
Neen! dorren heigrond moet bebouwd,
Voor men hem 't zaed, met vrucht, vertrouwt.
't Is dan slechts dat hy kan het weeke lootjen zogen;
Dan, wordt het misschien d'eik, die tot de hemelbogen
Zyn bladerryke kruin verheft. -
't Is dan slechts, mensch, dat gy beseft
Hoe gy de kroon spant over alle dieren,
Wanneer ge weet hoe 't lichaem te bestieren.
Dan ach! die kracht is in uw handen niet!
Is 't waer, myn God, dat gy uw kind verliet?
Neen, mensch, vraeg voedsel voor uw hart,
Vraeg, vraeg de kracht die 't onheil tart;
Vraeg armoê met geluk en nyverheid te paren:
't Beteuglen van den drift, in 't vuer der jongelingsjaren;
Vraeg, in den strammen ouderdom,
Van 't levenslange zwoegen krom,
De zielerust, - en God zal u verhooren!
Want Hy wil niet dat gy, in smart geboren,
Alléen den last zoudt dragen, Hy verbindt
Hem in éen band, met 't schepsel dat Hy mint.
Ach, eisch niet dat ik van u zing,
Van u, o zuivre hemeling,
Die, op de vleugelen der min, altoos moogt zweven
Van 't schuldig menschdom tot d'oorsprong van het leven;
Eeuw uit, eeuw in, de wenschen draegt
En klachten, van wie wenscht of klaegt,
Tot de Almacht die zal alle zuchten smooren,
En elke vraeg, maer afgesmeekt, verhooren.
Neen, 'k tuer niet in de glorieryke zon,
Die 't menschlyk oog, welligt, verblinden kon!
Al had 'k een stem van klinkend stael,
Ik vreesde nog dat zy my fael',
| |
[pagina 39]
| |
In 't heffen van een' zang, die uwe magt zou vieren,
O Godsdienst! Gy die leert hoe 't lichaem te bestieren;
Gy, bouwman, die den vasten klei
Vermorzlen kunt; gy die den hei-
Grond vruchtbaer maekt; de wispeltuerge winden
Inteugelt; Gy, die 't loodjen doet ontbinden;
Gy, hoog verbond, die 't schepsel dat Hy mint,
In eenen band met zynen Schepper bindt!
Ja, Gy hebt ook ons Vaderland
Bebouwd, bezaeid met milde hand;
En in dien vruchtbren grond, zyn uwer waerde loten,
Een menigt' zonder tal, uit 't heilzaem zaed gesproten.
Want zy, die uwe mildheid zond,
Om 't ploegen van den harden grond,
Ze zwoegden voort, tot dat de breede vore,
Door 't zweet bevrucht, met het goudgeele koren
Bedekt, de taek die ik heb afgeschetst,
Bekroond'. - Hun naem?... Hy 's in ons hart geëtst.
In 't eindgen van den zang, den Belg
Ter eer geheven, wil 'k u telg,
O Godsdienst, vieren; ja, uw telg, die onze harten
Van 't aerdsche rukken moet, de rampen leeren tarten;
Hy die de vaste kluisters breekt
Die zonde u klonk, wen gy bezweekt,
O Menschendom! Hy die ons in den hoogen
Moet voeren, ver, ver van het lasterspogen
Der helsche slang, tot den algoeden God,
Die ons bestemd had voor een beter lot.
En dit deed ge ook voor Nederland,
O Dichtkunst! 't zy, in Maerlant's hand
Van de ouderlyke lier godsdienstge toonen vloeijen;
Het zy dat Vader's Cats verhalen de aendacht boeijen,
Of grooten Vondel's arendsvlugt
Den geest in 't reinst der hemellucht
Verrukke; 't zy de diepgegronde lessen
Van Bilderdyk, den dorst naer waerheid lesschen,
Of Ledeganck, met Nederlandschen zwier,
Zyn liedren zinge, in 't tokklen van zyn lier.
Gy schilderkunst, met dichtkunst éen,
Dit, dit deed gy in 't grootsch voorheên,
Wen Rubens en Van Dyck op hunne kunstpaneelen,
Den dood op 't schandlyk kruis van Godes Zoon herheelen;
Wen Ruisdael's fiks penceel natuer
Op 't doek nabootst, met kracht en vuer;
Dit doen ook nu, o kunst, uwe ingewyden;
Dit doen ze, ja, voor Belgie 't allen tyde,
Want (God zy lof) de zucht zit hun in 't bloed,
Der vaêdren bloed, voor 't schoon en 't waer en 't goed.
God, Vaderland en Moedertael.
Zy dan de leus van Vlaemsch en Wael!
En mogt die gulde spreuk, op de banier geschreven
Die ge in den vryheidstryd hebt moedig opgeheven,
Mogt zy, o Belg, aen 't nageslacht,
Dat ook den waren roem betracht,
Den eengen weg, waer 't lauwren kan verwerven
Aenwyzen, 't dier geheim dat heilige erven
Bewaert, door 't bloed der voorzaten gewykt,
Dan zeg ik dat het na het voorgeslacht gelykt!
A. De Prins.
Loven. |
|