Boekaenbeveling.
By de heeren Dierckx-Beke en zonen, te Mechelen, is onlangs verschenen, een boekdeeltje: Proeven van Oorspronkelijke fabelen, door L. de Wulf.
Wy denken niet beter dit werkje te kunnen aenbevelen, dan aen onze inschryvers een paer gedichten eruit medetedeelen, en wy koesteren de hoop dat de lezing ervan vele onzer inteekenaren zal uitlokken om zich dit boekdeel aen te schaffen, daer het ons zeer geschikt schynt om eene plaets in alle vlaemsche huisgezinnen te bekomen.
De schryver heeft zyn werk den wel edelen heere Ed. Broers, burgemeester van Mechelen, opgedragen.
Naestgaende plaet, op koper gesneden, is het werk van eenen veelbelovenden jongen kunstenaer, den heer W. Geets, van Mechelen, een der mededingers naer den laetsten grooten prys van Rome, en die reeds eenige lauweren zoowel aen de antwerpsche Akademie, als in de teekenschool zyner geboortestad, mocht wegdragen.
De Vader en zyn Zoon.
In 't laetste van den zomertyd,
Kwam eens een Zoon, vooraf verblyd,
Eerbiediglyk zyn Vader vragen
Of dat het hem niet zou behagen
Wat vruchten van den notelaer
Te plukken voor zyn beste Jantje.
De Vader zeî, met vreugdgebaer:
‘Zeer geerne! ga en hael een mandje.’
Nu, Vader bragt een sparre voor den dag
En gaf er meê den nootboom slag op slag.
Daer vlogen dra en bladeren en takken,
Alsof ze men kwam neêr te hakken:
De notelaer scheen als vernield...
De Zoon, met medely bezield,
Sprak: ‘Vader lief! genoeg geslagen!
'k Heb liever vyf zes noten min, voorwaer,
Veeleer dan dat, het naeste jaer,
De boom geen vruchten meer zou dragen.’
- ‘Myn Jantje,’ zeî de Vader dan,
‘Stil! onbekend is u myn plan!
Laet my den boom althans maer slaên en krenken:
Hy zal daerom niet minder vruchten schenken.’
En, inderdaed, een jaer nadien,
Mogt iedereen er veel meer vrucht op zien.
O kindren! wilt altyd 't gemor vermyden,
Wanneer, des noods, uwe ouders u kastyden.
Gebruiken zy somtyds de roê,
Dit brengt u immer voordeel toe.
De Dronkaerd en het Zwyn.
Een Dronkaerd kwam al wagglend uit de kroeg,
Wanneer hy, by geval, een zwyn ontmoette,
Dat heviglyk van d'hitte zich bekloeg
En, grollend, in den koelen modder wroette.
‘Gy, morsig dier!’ riep onze Dronkaerd uit:
Op 't aerderyk verschuilen
Geen beesten die als gy zich dus bevuilen!
Wel foei! gy steekt uw snuit
Niet dan in al wat vuil is. Al uw zinnen
Staen op het slyk: niets anders zult gy minnen.’
Een wand'laer, die daer kwam voorbygegaen,
Bleef op die woorden staen,
Auteursrechtvrij
