Over het huwelyk en Chamounix
door L. Veuillot.
(Vervolg, zie bl. 148 dezes jaergangs.)
XI. Van Pontarlier naer Geneven.
Een diep dal, bergen met mastenboomen overdekt, met nevel en sneeuw omhuld, zulks is de ingang van Zwitserland langs Pontarlier.
Tusschen hemel en aerde, boven ons hoofd zweven de arenden, onder onze voeten zyn diepe afgronden, rond ons verdringt zich de nevel, voor ons slingert een effen en platte weg gelyk de paden in eenen engelschen hof.
‘- Zwitserland des zomers, welke schoone hoek gronds, riep onze gids uit! Maer des winters vindt men er sneeuw...., en zwitsers ten allen tyde.
Zy vechten onder een zoo hardnekkig net alsof ze den reiziger niet moesten verslinden. De joden zyn het koppigste; de andere zyn het niet minder.
Men ziet in Zwitserland aerdige dingen: de herbergiers doen zelf de policie, de schoenlappers zyn kapitein en de woekeraers vrederegter.
In sommige streken zyn er uitgemergelde bleeke mannen met bruinen frak, overlast met vrouwen en kinderen die hun den bybel voorlezen: de zwitsers noemen dat priesters.
Kerktorens zonder klokken, zondagen zonder misse, autaers zonder kruis, zonder Lieve Vrouwenbeeld, priesterharten zonder liefdadigheid: dit noemen zy eene godsdienst. Niettegenstaende die woorden welke Marion's liefdadigheid toch wat hard vonden, hoorden wy toch te Lousanne eene schoone gezongen mis in eene schoone nieuwe kerk.
De pastoor van Lousanne had die kerk gebouwd, zoo als vele pastoors in den Vaud andere kerken gebouwd hebben, met aelmoezen, uit Frankryk.
Katholyk Frankryk geef aen alle die bedelende pastoors; overdek de gansche wereld met kerken; wees niet meer schuldenaer, maer schuldeisscher van Jezus Kristus!
Wy zyn op het meer het schoone meer Lemon, wy zullen de gekheid niet begaen hetzelve te beschryven. De boot is vol reizigers, en dit bederft het tooneel.
Tegenover die schoone natuer, zat er eene schoone dame heel bont gekleed, zy scheen op niets anders hare aendacht te vestigen dan op den boek dien zy in de hand hield, en op eenen pronkjonker die haer ook beloerde.
Wy ook wy beloeren haer. Wat leest ze? Een roman van George Sand. - ‘Gy hadt het kunnen raden, zegde Sylvester, aen de wezenstrekken van haren man.’
Eene vrouw, in 't openbaer George Sand lezen! geef me Saint-Preux; geef me Julie d'Etanges wederom, baronnes de Wolmar, princes van verwaendheid. De zon peilt diep in het meer. Geneefsche gezigten stappen in den boot (men zegt nu de stoomer); die Geneven hebben het blyde opzigt van den fariseër.
(Wordt voortgezet.)
Auteursrechtvrij