Over het huwelyk en Chamounix
door L. Veuillot.
(Vervolg, zie bl. 116 dezes jaergangs.)
III. Marions gedachten.
De priester had zich niet bedrogen. Sylvester was het voorwerp des gespreks onder de linden.
- Ik wist het, zegde Marion, dat ik moest verloofd worden, ik wist ook dat gy er u mede bezig hield. Ik ben overtuigd, vader, dat gy eenen goeden keus zult gedaen hebben. Ik kan my niet voorstellen dat er my iet beletten den man te beminnen die u bevalt. Maer het is droevig te denken dat ik dit huis zal moeten verlaten en u alle dagen niet zal kunnen zien, goede moeder, gy zult dan alleen zyn!
Het is Gods schikking, kind, zegde de moeder.
Gy weet dat het immer gemakkelyk is en aengenaem den Heer te gehoorzamen.
- Ja, maer gy weent, hernam Marion, en zy zelve droogde hare groote en kuische oogen af.
- Wy zullen u gelukkig zien, en wy zullen gelukkig zyn, zegde de vader, wien ook de tranen in de oogen wiggelden.
- Het is zeker, ging Marion voort, dat ik altoos zeer geerne kinderen zag, en het is dit wat my wederhouden heeft om non te worden. Er schynt my niets zoo aengenaem te zyn dan een klein kindje te verzorgen en te liefkozen. Vader, ge weet niet of hy ook geerne kinderen ziet, die heer?
- Maer, zegde de vader, ik veronderstel het, dewyl hy wil trouwen, en dat dit juist het doeleinde is des huwelyks.
- 't Is waer, bemerkte Marion. Eh wel, vader, zoo gy hem wilt mede brengen, ik zal hem beleefdelyk ontvangen.
- Marion, zegde de vader, na een weinig stilzwygen, ge vraegt nog niet eens welk opzigt hy heeft?
Marion sloeg de oogen neder en bloosde.
- Ik durf niet, murmelde zy, maer ik dacht er toch aen.
Sylvester werd afgeschilderd, zonder zyn afbeeldsel te vleijen. Marion dorst niets vragen of niets opmerken. Innerlyk was zy over zyne gestalte, die met de hare overeenkwam, te vrede. Voor de overige omstandigheden meende zy op voorhand niet te moeten oordeelen. Het bleef daerby. Het was reeds laet en Theodoor kwam juist binnen met een anderen vriend des huizes. Men begon de Whist.
Het spel had niets belangryks, alleenlyk Marion, die als voorzigtige en goede speelster bekend was, deed menigen onherstelbaren misslag, en eens beging zy de gekheid acht schuppen te vragen toen zy zeven hertens in de hand had en geen enkel schuppen! Theodoor begreep dat men er van gesproken had; de andere vriend begon ook te denken dat er wel iet kon van aen zyn.
Inderdaed, Marions zinnen waren ver van de Whist. Ik ga dan trouwen, zegde ze by zich zelven, toen zy alleen was op haer kamerken. Myn lot is beslist; ik zal geene non worden. God hebbe medelyden met my. Sylvester! Ik hoor dien naem nog al geerne. Ik moet den heiligen Sylvester bidden. Och ik zal zoo bestaen zyn als die heer Sylvester komt. Ik zal hem nooit durven bezien. En ik zal hem toch moeten bezien; want op 't slot van rekening, zoo hy onaengenaem is?... Maer neen, een goed kristenen moet een goed voorkomen hebben. Het is toch aerdig om denken dat er altoos een man by my wezen zal.....
Dit gedacht kwam haer zoo zonderling voor, dat zy het rood op haer aenzicht voelde, en dat zy hare hand liet vallen zonder haer halsdoek af te doen.
Hare oogen vielen op een klein Lieve Vrouwen beeld, het eenigste sieraed harer kamer met nog twee prenten, de afbeeldsels van den H. Aloysius van Gonzaga en van den H. Stanislas. Alhoewel zy reeds gezamentlyk met het gansche gezin het avondgebed gelezen hadde, knielde zy toch nog voor die afbeedsels neder, zy waren haer eenvoudig harte zoo duerbaer; maer haer gebed was slechts eene lange en verwarde hervoorbrenging der beperkte herinneringen haers levens. Nu vertoonden zich voor haren geest de goede zusters die haer opgevoed hadden, gerust en stil in hun klooster en in hunne cel; dan zag zy weêr een vooreen alle hare vriendinnen die getrouwd waren.....; sommige vol vreugd en blyde, op hunnen schoot zaten lieven en spelende kinderen... eenige waren vol droefheid en angst, en trachtten vruchteloos het leven in eene stervende kleine terug te kussen... En dan zal men het bekennen? zy voelde den slaep haer drukken; en, na dat zy zedig haer nachtgewaed achter de gordynen aengedaen had, trad zyn in haer bed en sliep; zy droomde dat zy in groote met bloemen bestroeide dreven wandelde, aen hare hand huppelde een klein lief meisje, bruin en blozend, netjes gekleed en het kind noemde haer moeder.
(Wordt voortgezet.)
Auteursrechtvrij